Wacław Kobyliński

Wacław Kobyliński
„Dziad”
	; Wacław Kobyliński (ze zbiorów NAC)
	pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	3 września 1896 ; Gamratka
Data i miejsce śmierci	11 lipca 1987 ; Butler, USA
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne; Armia Krajowa
Jednostki	34 Pułk Piechoty; 6 Pułk Piechoty Legionów; Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich; Batalion Strzelców Podhalańskich
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa: kampania wrześniowa; kampania norweska bitwa o Narwik; ;
	Odznaczenia

Władysław Kobyliński, ps. „Dziad” (ur. 3 września 1896 w Gamratce, zm. 11 lipca 1987 w Butler, USA)^[1] – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, „cichociemny”.

Życiorys

W 1918 roku ukończył Gimnazjum im. Emiliana Konopczyńskiego^[2]. W latach 1923–1925 służył w 34 pułku piechoty w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Z dniem 1 listopada 1925 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1925–1927. Z dniem 28 października 1927, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do dowództwa 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko oficera sztabu. 27 stycznia 1930 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 146. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1931 w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. W październiku 1931 został przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie^[3], a w grudniu 1932 do dowództwa 19 Dywizji Piechoty w Wilnie na stanowisko oficera do zleceń^[4]. W latach 1938–1939 był w składzie komitetu redakcyjnego „Przeglądu Wojsk Pancernych”.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę w Sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” na stanowisku szefa Oddziału I.

W czasie kampanii norweskiej 1940, w stopniu majora, dowodził I batalionem Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich. 28 maja 1940 dowodzony przez niego pododdział miał za zadanie opanowanie wzgórza Skavtuva (650 m) oraz Hestefjellet (773 m), a następnie opanowanie wioski Beisfjord. Po wcześniejszych atakach oddziałów Legii Cudzoziemskiej oraz piechoty norweskiej, które uległy załamaniu, na pozycje niemieckiej zostało skierowane uderzenie I batalionu. Ataki trwały cały dzień, były przerywane przez naloty bombowców niemieckich, ale wieczorem elitarne jednostki niemieckie musiały się wycofać i założone cele zostały zdobyte. Zagroziło to niemieckim liniom komunikacyjnym i było jednym z kluczowych elementów bitwy. Władysław Kobyliński za wykazane męstwo został odznaczony Krzyżem Wojennym. Od 1942 do 13 października 1943 był dowódcą batalionu Strzelców Podhalańskich. W 1944 został „cichociemnym”. Do Polski został przerzucony w ramach operacji „Odwet” w nocy z 16 na 17 października 1944 w operacji lotniczej „Wacek 1” dowodzonej przez kpt. nawig. Romana Chmiela.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8966^[5]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz drugi w 1921)^[6]
Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[7]
Krzyż Wojenny nr 90 (Norwegia)
Krzyż Wojenny (Francja)

Przypisy

↑ Biogram. elitadywersji.org [dostęp 2019-11-23]
↑ Kowalski 2001 ↓, s. 196.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 października 1931 r., Nr 7, s. 327.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 9 grudnia 1932 r., Nr 13, s. 416.
↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 436 .
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 67).
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 224, 447.
Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 208, 389.
Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 146, 243.
Rocznik Oficerski 1932 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 73, 536.
Zdzisław Kowalski: Szablą i piórem. Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920 na łamach polskich periodyków wojskowych. Warszawa: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-856-6.
Juliusz S. Tym, Polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich w kampanii norweskiej 1940 r. – Rocznik Archiwalno-Historyczny Centralnego Archiwum Wojskowego Nr 3/32 z 2010 r.
TadeuszT. Panecki TadeuszT., Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, Warszawa: Bellona, 2010, ISBN 978-83-11-11733-4, OCLC 751248818 .
Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 98–103. ISBN 978-83-933857-0-6.

Linki zewnętrzne

[1] Biogram. elitadywersji.org [dostęp 2019-11-23]

[CITEREFKowalski2001196-2] Kowalski 2001 ↓, s. 196.

[3] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 października 1931 r., Nr 7, s. 327.

[4] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 9 grudnia 1932 r., Nr 13, s. 416.

[5] ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 436 .

[6] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 67).

[7] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]