Przejdź do zawartości

Wacław Kobyliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Kobyliński
„Dziad”
Ilustracja
Wacław Kobyliński (ze zbiorów NAC)
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

3 września 1896
Gamratka

Data i miejsce śmierci

11 lipca 1987
Butler, USA

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa

Jednostki

34 Pułk Piechoty
6 Pułk Piechoty Legionów
Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich
Batalion Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Wojenny z Mieczem (Norwegia) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)

Władysław Kobyliński, ps. „Dziad” (ur. 3 września 1896 w Gamratce, zm. 11 lipca 1987 w Butler, USA)[1]pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, „cichociemny”.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1918 roku ukończył Gimnazjum im. Emiliana Konopczyńskiego[2]. W latach 1923–1925 służył w 34 pułku piechoty w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Z dniem 1 listopada 1925 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1925–1927. Z dniem 28 października 1927, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do dowództwa 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko oficera sztabu. 27 stycznia 1930 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 146. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1931 w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. W październiku 1931 został przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie[3], a w grudniu 1932 do dowództwa 19 Dywizji Piechoty w Wilnie na stanowisko oficera do zleceń[4]. W latach 1938–1939 był w składzie komitetu redakcyjnego „Przeglądu Wojsk Pancernych”.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę w Sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” na stanowisku szefa Oddziału I.

W czasie kampanii norweskiej 1940, w stopniu majora, dowodził I batalionem Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich. 28 maja 1940 dowodzony przez niego pododdział miał za zadanie opanowanie wzgórza Skavtuva (650 m) oraz Hestefjellet (773 m), a następnie opanowanie wioski Beisfjord. Po wcześniejszych atakach oddziałów Legii Cudzoziemskiej oraz piechoty norweskiej, które uległy załamaniu, na pozycje niemieckiej zostało skierowane uderzenie I batalionu. Ataki trwały cały dzień, były przerywane przez naloty bombowców niemieckich, ale wieczorem elitarne jednostki niemieckie musiały się wycofać i założone cele zostały zdobyte. Zagroziło to niemieckim liniom komunikacyjnym i było jednym z kluczowych elementów bitwy. Władysław Kobyliński za wykazane męstwo został odznaczony Krzyżem Wojennym. Od 1942 do 13 października 1943 był dowódcą batalionu Strzelców Podhalańskich. W 1944 został „cichociemnym”. Do Polski został przerzucony w ramach operacji „Odwet” w nocy z 16 na 17 października 1944 w operacji lotniczej „Wacek 1” dowodzonej przez kpt. nawig. Romana Chmiela.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Biogram. elitadywersji.org [dostęp 2019-11-23]
  2. Kowalski 2001 ↓, s. 196.
  3. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 października 1931 r., Nr 7, s. 327.
  4. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 9 grudnia 1932 r., Nr 13, s. 416.
  5. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 436.
  6. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 67).
  7. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]