Przejdź do zawartości

Waldemar Halota

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Waldemar Jakub Halota
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

19 września 1947
Szczecin

profesor doktor habilitowany nauk medycznych
Specjalność: choroby wewnętrzne i zakaźne
Alma Mater

Akademia Medyczna w Gdańsku

Uczelnia

Akademia Medyczna w Gdańsku

Okres zatrudn.

1972–1984

Uczelnia

Akademia Medyczna w Bydgoszczy

Okres zatrudn.

1984–2004

Uczelnia

Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika

Okres zatrudn.

od 2004

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Waldemar Jakub Halota (ur. 19 września 1947 w Szczecinie) – polski lekarz, profesor nauk medycznych, kierownik Katedry i Kliniki Chorób Zakaźnych i Hepatologii, profesor zwyczajny Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu[1]. Specjalista chorób wewnętrznych i zakaźnych, doktor honoris causa Tarnopolskiego Uniwersytetu Medycznego[2].

Autor dwóch podręczników, kilku monografii, licznych rozdziałów w podręcznikach oraz kilkuset artykułów naukowych. Zainteresowania naukowe są zdominowane problemami chorób zakaźnych i hepatologii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w 1947 syn Henryka i Gertrudy Halota, z domu Maślińska.

Po ukończeniu I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku. W 1972 po otrzymaniu dyplomu lekarza medycyny został asystentem w Klinice Chorób Zakaźnych Instytutu Chorób Wewnętrznych tej Uczelni.

W latach na przełomie 1977 i 1978 odbył sześciomiesięczny staż naukowy na Kubie z zakresu chorób tropikalnych.

Po uzyskaniu stopnia doktora nauk medycznych, w 1980 przeszedł do Filii AMG w Bydgoszczy na stanowisko kierownika Kliniki Chorób Zakaźnych, przemianowanej na Katedrę i Klinikę Chorób Zakaźnych i Hepatologii, po utworzeniu w 1984 Akademii Medycznej w Bydgoszczy. W 1991 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, a dwa lata później stanowisko profesora nadzwyczajnego. W latach 1993–1996 pełnił funkcję prorektora tej uczelni.

W 2001 otrzymał tytuł naukowy profesora, a rok później stanowisko profesora zwyczajnego.

Po połączeniu Akademii Medycznej z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu w 2004 roku[3] i utworzeniu Collegium Medicum im.Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy kontynuuje pracę na stanowisku profesora zwyczajnego i kierownika Katedry. Był promotorem 15 doktoratów, opiekunem trzech przewodów habilitacyjnych, recenzentem kilkudziesięciu prac na stopnie i tytuły naukowe.

Od 1981 do 2015 był konsultantem różnych szczebli w chorobach zakaźnych; pełnił funkcje konsultanta regionalnego, wojewódzkiego, a też członka Krajowego Zespołu Specjalistycznego. Od 1992 jest biegłym Sądu Okręgowego w Bydgoszczy[4], a w latach 1999-2001 pełnił funkcję prezesa Okręgowego Sądu Lekarskiego Bydgosko-Pilskiej Izby Lekarskiej.

Członek licznych komisji ministerialnych oraz krajowych i zagranicznych zespołów ekspertów w dziedzinie epidemiologii i infektologii.

W latach 1997–2003 był prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych[5], od 2004 kieruje Polską Grupą Ekspertów HCV. Współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego AIDS oraz Polskiego Towarzystwa Hepatologicznego[6][7].

Członek kilku polskich i zagranicznych kolegiów redakcyjnych i rad naukowych czasopism medycznych. Jest redaktorem tematycznym Przeglądu Epidemiologicznego[8]. Członek Państwowej Komisji Egzaminacyjnej CEM oraz zespołu do opracowania i uaktualniania programu specjalizacji w dziedzinie choroby zakaźne.

W latach 1997–2012 równolegle do pracy w uczelni był dyrektorem Wojewódzkiego Szpitala Obserwacyjno-Zakaźnego im. Tadeusza Browicza w Bydgoszczy, z którego uczynił wzorcowy ośrodek diagnostyczno-leczniczy.

Żonaty z Aleksandrą Gabryelą, ma czwórkę dzieci: Agnieszkę, Aleksandra, Bartosza i Tomasza.

Wyróżnienia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[9]
  • Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi
  • Medal Komisji Edukacji Narodowej
  • Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”
  • odznaczenia regionalne Gdańska i Bydgoszczy.
  • Nagroda Specjalna I stopnia Ministra Zdrowia oraz Nagroda Wojewody za stworzenie wzorcowego modelu opieki medycznej nad zakażonymi HIV w Polsce. Otrzymał ponadto sześć nagród indywidualnych Ministra Zdrowia.
  • W 2012 roku otrzymał tytuł Doktora Honoris Causa Uniwersytetu Medycznego w Tarnopolu[2]
  • Członek Honorowy Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i lekarzy Chorób Zakaźnych, Polskiego Towarzystwa Naukowego AIDS, Polskiego Towarzystwa Hepatologicznego oraz Ukraińskiego Towarzystwa Infektologów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pracownicy - Wydział Lekarski - Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu [online], www.wl.cm.umk.pl [dostęp 2020-07-30].
  2. a b Paulina Rynkiewicz, Wyróżnienie dla rektora PSW [online], www.pswbp.pl, 8 maja 2013 [dostęp 2020-07-30].
  3. Wyborcza.pl [online], bydgoszcz.wyborcza.pl [dostęp 2020-07-30].
  4. Hepatologia - Nauki medyczne - Biuletyn Informacji Publicznej Sąd Okręgowy w Bydgoszczy [online], bip.bydgoszcz.so.gov.pl [dostęp 2020-07-30].
  5. Zarząd główny | PTEILCHZ [online] [dostęp 2020-07-30] (pol.).
  6. Prof. dr hab. Waldemar Jakub Halota, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-08-01].
  7. Historia – PASL [online] [dostęp 2020-07-31] (pol.).
  8. Redakcja - Epidemiological Review [online], www.przeglepidemiol.pzh.gov.pl [dostęp 2020-07-30].
  9. M.P. z 1999 r. nr 27, poz. 409