Wenera 16

Wenera 16
Inne nazwy	4V-2 No. 861
Zaangażowani	ZSRR
Indeks COSPAR	1983-054A
Rakieta nośna	Proton K / D-1
Miejsce startu	Bajkonur, Kazachska SRR
Cel misji	Wenus
	Orbita (docelowa, początkowa)
Perycentrum	~1000 km
Apocentrum	~66 000 km
Okres obiegu	1440 min
Nachylenie	92,5°
Mimośród	0,8211
	Czas trwania
Początek misji	7 czerwca 1983 (02:32 UTC)
	Wymiary
Masa całkowita	4000 kg

Wenera 16 – ostatnia radziecka sonda międzyplanetarna wystrzelona w ramach programu Wenera, o budowie i programie badawczym identycznym z sondą Wenera 15 wystrzeloną 5 dni wcześniej. Wysłane w czerwcu 1983 roku próbniki o numeracji 15 i 16 różniły się zasadniczo od poprzednich dziesięciu konstrukcji, gdyż nie posiadały lądowników, również główny cel ich misji był inny. Były to orbitery – sztuczne satelity Wenus.

Cele misji

Pomiary radarowe ukształtowania powierzchni Wenus i jej obszarów biegunowych oraz badania atmosfery.

Budowa próbnika

Kadłub statku miał kształt cylindra o długości 5 m. Masa sondy bez paliwa wynosiła ok. 4000 kg. Paliwo ważyło 1300 kg i posłużyło do wyhamowania sondy i wprowadzenia jej na orbitę okołowenusjańską^[2]. Główne elementy wyposażenia to:

antena radarowa (średnica 6 m, wysokość 1,4 m)
antena zapasowa o niewielkim zakresie nachylenia
antena do radarowego pomiaru wysokości (średnica 1 m)
tace z ogniwami słonecznymi
system regulacji temperatury
wyposażenie radarowe
antena kierunkowa do komunikacji z Ziemią (średnica 2,6 m)
dysze do regulacji położenia
system orientacji gwiazdowej

Wenera 15 i 16 były pierwszymi sondami, w których wykorzystano radar z syntetyczną aperturą (SAR) do obrazowania powierzchni innej planety^[2]. Dane przesyłane przez sondy odbierały dwa wielkie radzieckie radioteleskopy, w tym 70-metrowy Eupatoria RT-70^[2].

Misja

W dniu 7 czerwca 1983 z kosmodromu Bajkonur w Kazachstanie wystartowała sonda Wenera 16. Po 130 dniach lotu weszła na podobną orbitę, co jej poprzedniczka Wenera 15, po korektach przeprowadzonych odpowiednio w dniach 15 czerwca i 5 października 1983 roku^[3]. Do końca lutego 1984 satelita Wenus wykonał około 750 zdjęć spektralnych planety za pomocą zbudowanego w NRD spektrometru Fouriera. Do lipca 1984 na przeszło 200 seansach łączności radiowej przekazano na Ziemię radarowe obrazy ukształtowania powierzchni Wenus północnych obszarów polarnych, o których dotąd prawie niczego nie wiedziano. Odkryto wiele struktur pierścieniowych o średnicach nawet 300 do 500 km.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Venera 16. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2013-10-04]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Don P. Mitchell: Radio Science and Venus. Don P. Mitchell Homepage. [dostęp 2013-10-04]. (ang.).
↑ „Astronautyka”. 132 (2), s. 25, 1984. Wrocław: Ossolineum. ISSN 0004-623X.

[nssdc-1] Venera 16. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2013-10-04]. (ang.).

[mental-2] Don P. Mitchell: Radio Science and Venus. Don P. Mitchell Homepage. [dostęp 2013-10-04]. (ang.).

[astronautyka-3] „Astronautyka”. 132 (2), s. 25, 1984. Wrocław: Ossolineum. ISSN 0004-623X.

[1]

[2]

[3]

Program Wenera (1961-1983)	Tiażołyj sputnik Wenera 1 Sputnik 19 Sputnik 20 Sputnik 21 Wenera 2 Wenera 3 Kosmos 96 Wenera 4 Kosmos 167 Wenera 5 Wenera 6 Wenera 7 Kosmos 359 Wenera 8 Kosmos 482 Wenera 9 Wenera 10 Wenera 11 Wenera 12 Wenera 13 Wenera 14 Wenera 15 Wenera 16
Program Wenera-D (2029-)	Wenera-D (2029)

Przeloty	Mariner 2 5 10 Wenera 4 5 6 7 8 11 12 13 14 Pioneer Venus 1 2 Magellan Akatsuki IKAROS
Orbitery	Wenera 9 10 15 16 Magellan Venus Express Akatsuki
Próbniki balonowe	Wega 1 2
Lądowniki	Wenera 7 8 11 12 13 14 Wega 1 2
Przyszłe misje	Shukrayaan-1 (2024?) DAVINCI+ (2028–30) VERITAS (2028–30) Wenera-D (2029) EnVision (2031)