Wieża Eiffla
nr rej. PA00088801 | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres |
Avenue Gustave Eiffel |
Typ budynku |
wieża |
Architekt | |
Wysokość całkowita |
330 m |
Rozpoczęcie budowy |
1887 |
Ukończenie budowy |
1889 |
Położenie na mapie Francji | |
Położenie na mapie Île-de-France | |
Położenie na mapie Paryża | |
48°51′30,05″N 2°17′40,38″E/48,858347 2,294550 | |
Strona internetowa |
Wieża Eiffla (fr. Tour Eiffel, wym. [tuʀ ɛˈfɛl]) – najbardziej znany obiekt architektoniczny Paryża, uznawany za symbol tego miasta i niekiedy całej Francji. Jest najwyższą budowlą w Paryżu, a w momencie powstania była najwyższą budowlą na świecie.
„Żelazna dama” stoi w zachodniej części miasta, nad Sekwaną, na północno-zachodnim krańcu Pola Marsowego.
Wieżę zbudowano specjalnie na paryską wystawę światową w 1889 roku. Miała upamiętnić setną rocznicę rewolucji francuskiej[1], zademonstrować poziom wiedzy inżynierskiej i możliwości techniczne epoki oraz być symbolem ówczesnej potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji. Projekt podkreślał architektoniczne walory stali, wbrew dominującemu w XIX wieku akademizmowi, który uważał żelazo za prosty materiał budowlany. Projekt wykorzystywał doświadczenia epoki i jej konstruktora, Gustave’a Eiffela, w budowie kolejowych mostów stalowych. Po 20 latach budowla miała być rozebrana, lecz Eiffel nie chciał do tego dopuścić i założył na wieży laboratorium aerodynamiczne i meteorologiczne. Jednak dopiero udane eksperymenty (z udziałem Juliana Ochorowicza, wynalazcy i konstruktora) z umieszczonym na szczycie telegrafem „bez drutu” ocaliły wieżę i odstąpiono od jej demontażu. W przededniu I wojny światowej stała się obiektem militarnym: zapewniała Paryżowi łączność z posterunkami wojskowymi na granicy z Niemcami (do tej pory do komunikacji używano gołębi pocztowych). Zachowana budowla z czasem stała się największą atrakcją turystyczną Paryża, którą zwiedziło już ponad 300 milionów ludzi[2].
Opis budowli
[edytuj | edytuj kod]Jest to ażurowa, nitowana konstrukcja kratowa. Jej elementy zostały wykonane z surówki żelaza poddanej procesowi pudlarskiemu, a następnie kilkakrotnemu przekuciu (tzw. stali zgrzewnej lub żelaza zgrzewnego, "kujnego") - materiału o wystarczająco wysokiej wytrzymałości na rozciąganie, niezbyt dużej twardości (istotne z uwagi na konieczność wykonania ok. 7 milionów otworów na nity) i stosunkowo dobrej odporności na korozję[3]. Jej całkowita wysokość zmieniała się kilkukrotnie za sprawą zamocowanej na jej szczycie anteny[4]:
Rok | Wysokość | Uwagi |
---|---|---|
1889 | 312,27 m | wysokość do szczytu masztu flagowego |
1957 | 320,75 m | wysokość z zamocowaną anteną |
2000 | 324,00 m | wysokość z zamocowaną anteną |
2020 | 330,00 m | wysokość z zamocowaną anteną |
Jej wysokość zmienia się o 18 cm w zależności od temperatury[5]. Cała konstrukcja wieży składa się z 18 038 części metalowych i około 2,5 mln nitów, jej całkowita masa, razem z betonowymi filarami, wynosi około 10100 ton (masa samej konstrukcji kratownicowej: 7300 ton[3]). Nacisk wieży na podłoże wynosi 4,5 tony/m², a więc zaledwie dwukrotnie więcej niż nacisk wywierany przez kroczącego człowieka[3].
Konstrukcja wsparta jest na czterech podstawach o boku 25 m każda. Na wysokościach 57,63 m, 115,73 m i 276,13 m znajdują się tarasy widokowe. Zajmuje obszar kwadratu o boku 125 m. Na sam szczyt wieży prowadzi 1665 stopni[3].
Eiffel przeprowadził wiele obliczeń dotyczących odporności konstrukcji na działanie wiatru[6]. Największa zarejestrowana amplituda kołysania pod wpływem wiatru wyniosła 9 cm w 1999[7].
W latach 1980–1985 została przeprowadzona renowacja, w wyniku której budowla straciła na wadze 34 tony. Również wtedy zamocowano na wieży nowe oświetlenie składające się z 352 reflektorów, każdy po 1000 W, oświetlających wieżę w nocy (w 2004 wymieniono po raz kolejny lampy, tym razem zastosowano nowocześniejsze i bardziej oszczędne, mające 400 i 600 W). Oświetlenie zamontowane na samej wieży umożliwia zmianę jej wyglądu po zmroku (w okresie świąt państwowych i Nowego Roku). Wieża bywa przyozdabiana małymi lampkami lub podświetlana we francuskie barwy państwowe. W roku 2000 na szczycie wieży zainstalowano na stałe dwa reflektory, które każdej nocy kręcą się jak latarnia morska i są widoczne z odległości 80 km. Co siedem lat, aby zapobiec korozji, wieża jest malowana, do czego zużywa się 50–60 ton farby.
Na wieży dostępne są trzy poziomy widokowe. Pierwszy i drugi są dostępne schodami i windami, trzeci poziom jest dostępny tylko windą.
Wieża Eiffla była najwyższą budowlą świata do 1930 roku, gdy w Nowym Jorku zakończono budowę Chrysler Building[4] o wysokości 318,9 m.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Faktycznymi pomysłodawcami konstrukcji wieży byli dwaj pracownicy w biurze Gustave’a Eiffela: Maurice Koechlin i Émile Nouguier. Na początku czerwca 1884 mieli już projekt wieży z wstępnie policzoną konstrukcją. Początkowo Eiffel projektu nie zaaprobował. Dwaj pomysłodawcy zaangażowali znanego architekta Stéphen'a Sauvestre'a, który dostosował surową techniczną konstrukcję do aktualnie panujących gustów. W dniu 18 września 1884 roku Eiffel, Koechlin i Nouguier zgłosili patent zarejestrowany pod numerem 164364. Z architektem Eiffel zawarł umowę o wypłacie honorarium w wysokości 3% wartości wieży. Projekt został zaprezentowany publicznie. 12 grudnia Eiffel odkupił prawa autorskie od Koechlina i Nouguiera, wraz z prawami do własności intelektualnej projektu, za 2% wartości wieży dla każdego. Budową od roku 1887 kierował Koechlin[8].
W 1884 został opracowany pierwszy projekt wieży o wysokości 300 m. Spośród wielu propozycji minister handlu, odpowiedzialny za wystawę, wybrał projekt Eiffela. Początkowo planowano wybudowanie wieży w kształcie mostu nad Sekwaną, ale nie mogło to być zrealizowane z powodu złego podłoża na brzegach rzeki. Spośród 107 propozycji lokalizacji wieży ostatecznie zdecydowano się na Pole Marsowe, na którym miała odbyć się wystawa.
W 1886 rozpoczęto prace przygotowujące teren pod budowę. Zbudowano cztery kamienne fundamenty o powierzchni ponad 650 m² każdy i sięgające 14 m pod ziemię od strony Pola Marsowego, a z drugiej strony 8 m. Prace nad fundamentami zakończono 30 czerwca 1887. Już miesiąc po rozpoczęciu prac, 14 lutego 1887, dziennik „Le Temps ” opublikował słynny „Protest artystów” przeciwko budowie wieży. Protest podpisało wiele znanych osób, między innymi: malarze Léon Bonnat, William Bouguerau i Ernest Meissonnier , poeci François Coppée, Leconte de Lisle i Sully Prudhomme, pisarze Aleksandre Dumas, Guy de Maupassant, Édouard Pailleron i Victorien Sardou, architekt Charles Garnier, kompozytor Charles Gounod, rzeźbiarz Eugène Guillaume[9]. Nie przeszkodziło to jednak w prowadzeniu prac budowlanych zgodnie z planem. Po roku 4 słupy zostały połączone w platformę. Elementy metalowe produkowano w fabryce Eiffela w Levallois-Perret. Po przetransportowaniu ich na plac budowy łączono je według projektu. Pracowano po 10 godzin dziennie. 31 marca 1889 Eiffel wywiesił flagę francuską.
Na budowę wieży przeznaczono (zamiast planowanych 3 mln[10]) 7,8 mln franków, czyli około 65 mln dzisiejszych złotych, z czego około 75% zwróciło się już w ciągu pierwszych 5 miesięcy (do końca roku, w którym zakończono budowę) od otwarcia wieży dla turystów. Dodatkowe zyski były czerpane ze sprzedaży małych figurek w kształcie wieży. Od momentu otwarcia wieżę zwiedziło ponad 300 milionów osób[2].
Od 30 czerwca 2008 na 2 miesiące, w związku z objęciem przez Francję prezydencji Rady Unii Europejskiej, wieża Eiffla przybrała barwy flagi Unii Europejskiej.
W dniu 14 listopada 2015, po serii zamachów w Paryżu, wieżę zamknięto i nie podświetlono na znak żałoby.
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Fotografia z błyskawicą z 1902 r.
-
Historyczna, pokolorowana fotografia z wystawy w 1900 r.
-
Widok od podstawy
-
Widok ze szczytu na Pole Marsowe
Budowle wzorowane na wieży Eiffla
[edytuj | edytuj kod]Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- lista 72 nazwisk na wieży Eiffla
- lista najwyższych wież na świecie
- lista najwyższych wolno stojących budowli na świecie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Frédéric Seitz: La Tour Eiffel, consécration du fer. T. Les Expositions Universelles à Paris de 1855 à 1937. Paris: Action Artistique de la Ville de Paris, 2005, s. 119. ISBN 2-913246-55-9.
- ↑ a b Paris : la tour Eiffel fête ses 300 millions de visiteurs [online], francetvinfo.fr [dostęp 2024-04-26] (fr.).
- ↑ a b c d Materiały inżynierskie. Wieża Eiffla – z czego i jak jest zbudowana?. [dostęp 2023-12-17].
- ↑ a b Tour Eiffel, Paris [online], www.emporis.com [dostęp 2020-08-10] .
- ↑ Nieugięta królowa Paryża, Rzeczpospolita, 23.04.2009 r.
- ↑ Elegant Shape Of Eiffel Tower Solved Mathematically By CU-Boulder Prof [online], 5 stycznia 2005 [dostęp 2020-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2006-01-25] (ang.).
- ↑ Frequently asked questions on the monument: opening times, costs, guided tours – History/Technical- Toureiffel.paris [online], web.archive.org, 8 kwietnia 2016 [dostęp 2020-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-08] .
- ↑ Ludwik Konior , "Homo architectonicus" w rozdziale: Kto zaprojektował wieżę Eiffla?, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2004, s. 91-99, ISBN 83-08-03630-9 .
- ↑ Frédéric Seitz: La Tour Eiffel, consécration du fer. T. Les Expositions Universelles à Paris de 1855 à 1937. Paris: Action Artistique de la Ville de Paris, 2005, s. 122. ISBN 2-913246-55-9.
- ↑ Berndt Ingmnar Gutberlet: 20 najwspanialszych budowli świata. Tłum. Barbara Niedźwiedzka. Katowice: Post Factum, 2018, s. 270. ISBN 978-83-8110-389-3.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Galeria darmowych zdjęć wieży Eiffla [dostęp 22 maja 2009]
- Oficjalna strona wieży Eiffla [dostęp 22 maja 2009]