The Great Day

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Wielki dzień)
The Great Day
Ilustracja
Gatunek

dramat

Rok produkcji

1920

Data premiery

listopad 1920[a]

Kraj produkcji

Wielka Brytania

Język

plansza tekstowa w języku angielskim

Czas trwania

37 minut

Reżyseria

Hugh Ford

Scenariusz

Eve Unsell

Główne role

Arthur Bourchier
Bertram Burleigh
Marjorie Hume

Zdjęcia

Hal Young

Produkcja

Famous Players-Lasky

Wytwórnia

Paramount Pictures

Dystrybucja

Paramount Pictures

The Great Day – brytyjski niemy dramat krótkometrażowy z 1920 w reżyserii Hugh Forda i według scenariusza Evy Unsell. Został zrealizowany na podstawie sztuki pióra George’a Roberta Simsa i Louisa N. Parkera. W rolach głównych wystąpili Arthur Bourchier, Bertram Burleigh i Marjorie Hume.

Jest to pierwszy film, przy którym udział miał Alfred Hitchcock, późniejszy reżyser. Był on odpowiedzialny za projekt planszy tekstowej. Wszystkie kopie The Great Day nie zachowały się do czasów dzisiejszych[2].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Frank Beresford (Bertram Burleigh) i Clara Borstwick (Marjorie Hume) zawierają związek małżeński wbrew woli ojca dziewczyny, sir Johna Borstwicka (Arthur Bourchier). Po ślubie Lillian Leeson (Meggie Albanesi), eks-żona żona Franka, pojawia się z zamiarem szantażu. Beresford powiedział Clarze Borstwick o poprzednim małżeństwie, wierząc, że Leeson nie żyje. Pan młody udaje się do Paryża, by na miejscu odnaleźć dawnego przyjaciela, byłego męża Leeson, którego wcześniej uważał za zmarłego. Rozpoznaje Dave’a Leesona (Geoffrey Kerr). Mężczyzna udaremnia próbę szantażu Lesson. W końcu dochodzi do pojednania z Clarą[3].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[2][4]:

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Realizacja[edytuj | edytuj kod]

W pierwotnym założeniu kompania Famous Players-Lasky planowała adaptację powieści Marie Corelli The Sorrows of Satan z 1895, jednak kierownictwo studia postanowiło zrealizować The Great Day[5][6]. Film został zrealizowany na podstawie sztuki autorstwa George’a Roberta Simsa i Louisa N. Parkera[b][4][9].

Hugh Ford przyleciał do Londynu z Nowego Jorku, gdzie w ciągu sześciu miesięcy wyreżyserował dwa filmy krótkometrażowe – The Great Day i The Call of Youth (1921). Jak przyznawał, największym problemem w trakcie realizacji była pogoda. Zdjęcia do The Great Day zajęły dziewięć tygodni[10]. Odtwórca roli Franka Beresforda, Bertram Burleigh wyrażał pochlebne opinie na temat studia znajdującego się przy Pool Street na Islington, podkreślając, że „znacznie przewyższa wszystkie inne studia w Wielkiej Brytanii”[11]. Okres zdjęciowy rozpoczął się w maju w Szwajcarii[4] (część scen nagrywano w Alpach[12] oraz we Francji)[13] i zakończył przed listopadem 1920. Jedno z pierwszych ujęć zostało zrealizowane na terenie prywatnej szkoły w Bushey w hrabstwie Hertfordshire[14]. The Great Day nagrano na standardowej taśmie 35 mm w formacie 1.37:1[2]. Porozumienie z reżyserem spektaklu Arthurem Collinsem pozwoliło ekipie filmowej na wykorzystanie w filmie kostiumów i dekoracji[14].

Projekt planszy tekstowej do The Great Day wykonał Alfred Hitchcock, dla którego było to pierwsze zadanie od momentu rozpoczęcia pracy w branży filmowej[5][15].

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Premiera kinowa i recenzje[edytuj | edytuj kod]

Premiera The Great Day w Wielkiej Brytanii miała miejsce w listopadzie 1920, i według biografa Donalda Spoto cieszyła się ona uznaniem wśród widzów[1]. 17 kwietnia 1921 film zadebiutował w Stanach Zjednoczonych, gdzie wytwórnia Paramount Pictures wypuściła go w pięciu rolkach o długości 1127 metrów[2].

Hugh Ford, reżyser The Great Day

Film zebrał w większości negatywne recenzje ze strony krytyków. Brytyjski „The Times” określał The Great Day „straconą szansą”, dodając, że „wyobraźnia pana Collinsa była bardziej dramatyczna, choć w tym przypadku wina może być częściowo związana z autorką scenariusza”. Dziennik zaznaczał, że wiele istotnych elementów nie zostało wykorzystanych w adaptacji filmowej, przez co „publiczność prawdopodobnie zastanowi się nad szczególnym znaczeniem tytułu The Great Day, który w sztuce był oczywisty”. Autor recenzji odniósł się także do poziomu aktorstwa, określając go jako „całkiem niezłe”. „Pan Geoffrey Kerr ma szczególnie dobrą rolę żołnierza, który traci pamięć, podczas gdy panna Meggie Albanesi, choć beznadziejnie zagubiona jako czarny charakter, daje całkiem urocze przedstawienie. Pan Bourchier, który gra rolę stalowego magnata, nigdy nie będzie naprawdę dobrym aktorem filmowym, dopóki nie nauczy się wartości odpoczynku. Gra zbyt bezpośrednio do kamery, co nie miałoby większego znaczenia, gdyby nie wyolbrzymiał wyrazu swojej twarzy”[7]. „The Film Daily” napisał: „Jest to druga produkcja Hugh Forda wydana przez Paramount, ale pierwsza wyprodukowana w Wielkiej Brytanii przez Famous Players-Lasky. The Great Day nie jest tak wspaniały jak świetna była sztuka, a adaptacja melodramatu wystawianego na deskach Theatre Royal przy Drury Lane to ledwie uczciwa rozrywka. Opowiadanie historii jest logiczne i wystarczająco dobrze zrobione, ale nie ma dramatycznej siły. Różne sytuacje są wprowadzane i kończone w tym samym tonie. Nie ma żadnej zmiany, a nawet punkt kulminacyjny osiągany jest bez jakiegokolwiek napięcia”[16].

Krytyczną opinię wyrażał także branżowy „Photoplay”, pisząc: „Pan Ford był prawie beznadziejnie upośledzony przez nienaturalną historię; niewątpliwie starał się najlepiej jak mógł z materiałem, z którym musiał pracować. To pierwszy obraz słynnej brytyjskiej wytwórni Famous Players-Lasky i od razu wyraźne rozczarowanie. Poza uroczymi wiejskimi scenami i kilkoma ujęciami imponujących Alp – prawdziwych Alp – nie ma w tym nic interesującego. Arthur Bourchier jest prawdopodobnie dobrym aktorem, ale miał niewielką okazję, by to udowodnić”[12]. W podobnym tonie wyrażał się jeden z recenzentów na łamach magazynu „Picturegoer”: „Pierwszy z wyprodukowanych przez brytyjskie Famous Players-Lasky filmów to rozczarowanie. Wszyscy mieli nadzieję, że połączenie metod Amerykanów oraz brytyjskiego talentu zaowocuje arcydziełem ekranu. Zamiast tego, pierwsza produkcja z Islington – The Great Day – jest bardzo zwyczajnym melodramatem. Sceny w dużych hutach są interesujące, podobnie jak wstrząsające momenty paryskiej subkultury Apache. W obsadzie znajduje się Arthur Bourchier [dla którego ekran nie jest sympatycznym medium], Bertram Burleigh, Meggie Albanesi i Marjorie Hume [jedna z najmilszych naszych brytyjskich aktorek]”[17]. Krytyk „Variety” podkreślał „brak dramatycznej siły, która charakteryzowała spektakl, a producent z pewnością nie wykorzystał najlepszych okazji, mimo że stagecraft jest godny podziwu”[18].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Data brytyjskiej premiery filmu[1].
  2. ↑ Spektakl został wyreżyserowany przez Arthura Collinsa[7] i był wystawiany na deskach Drury Lane w 1919[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Donald Spoto: Alfred Hitchcock. Jan Stanisław Zaus (tłum.). ALFA, 2000, s. 76. ISBN 83-7179-191-7. (pol.).
  2. ↑ a b c d Silent Era – The Great Day. [dostęp 2018-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-02)]. (ang.).
  3. ↑ The Great Day: First British-Made Picture Doesn’t Meet Expectations. „The Film Daily”, s. 9, 3 kwietnia 1921. OCLC 25604730. (ang.). 
  4. ↑ a b c Patrick McGilligan: Alfred Hitchcock: Życie w ciemności i pełnym świetle. Jowita Matys, Anna Nermer, Andrzej Nermer, Irena Stąpor (tłum.). Twój Styl, 2005, s. 69–70, 935. ISBN 978-83-7163-505-2. (pol.).
  5. ↑ a b Peter Ackroyd: Alfred Hitchcock. Jerzy Łoziński (tłum.). Zysk i S-ka, 2017, s. 26. ISBN 978-83-65521-79-8. (pol.).
  6. ↑ Gene Adair: Alfred Hitchcock: Filming Our Fears. Oxford University Press, 2002, s. 20. ISBN 978-0195119671. (ang.).
  7. ↑ a b The Film World. „The Times”, 29 listopada 1920. ISSN 0140-0460. 
  8. ↑ Sandra Richards: Rise of the English Actress. St. Martin’s Press, 1993, s. 174. ISBN 978-0-312-07578-1. (ang.).
  9. ↑ Quentin Falk: Mr Hitchcock. Haus Publishing, 2007, s. 24. ISBN 978-1-904950-75-2. (ang.).
  10. ↑ Hugh Ford Back in U.S. After Directing Two Paramount Films in England. „Exhibitors Herald”, s. 99, 6 listopada 1920. OCLC 213513976. 
  11. ↑ British Players in America. „Motion Picture News”, s. 2650, 2 października 1920. ISSN 0748-5921. 
  12. ↑ a b The Great Day. „Photoplay”, s. 74, czerwiec 1921. ISSN 0732-538X. 
  13. ↑ Alain Kerzoncuf, Charles Barr: Hitchcock Lost and Found: The Forgotten Films. University Press of Kentucky, 2015, s. 14. ISBN 978-0-8131-6084-9. (ang.).
  14. ↑ a b Gary Chapman: London’s Hollywood: The Gainsborough Studio and British Silent Film. Stroud & Hall Publishers, 2014. ISBN 978-1-909230-13-2. (ang.).
  15. ↑ Paul Condon, Jim Sangster: The Complete Hitchcock. Virgin Books, 1999, s. 6. ISBN 978-0753503621. (ang.).
  16. ↑ The Great Day. „The Film Daily”, s. 9, 3 kwietnia 1921. OCLC 25604730. 
  17. ↑ Shadowland. „Picturegoer”, s. 51, styczeń 1922. OCLC 668944678. 
  18. ↑ The Great Day. „Variety”, 17 grudnia 1920. ISSN 0042-2738. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Great_Day&oldid=71232915”