Szantaż

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Szantaż (fr. chantage) – przestępstwo przeciwko wolności, polegające na próbie zmuszenia osoby do określonego działania lub zaniechania pod groźbą bezprawną zastosowania przemocy lub ujawnienia pewnych, częściowo lub w pełni prawdziwych informacji, których ujawnienie byłoby w opinii szantażującego dużą dolegliwością dla ofiary.

Według polskiego prawa karnego na definicję groźby bezprawnej składa się między innymi groźba rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub osoby jemu najbliższej, przy czym nie jest ważne czy sama „wiadomość” jest prawdziwa czy nie.

Szantażu nie należy mylić z przestępstwem pomówienia, czyli rozpowszechniania nieprawdziwych informacji, które może mieć miejsce także w sytuacji „zemsty” przestępcy na ofierze, która nie spełniła żądań przestępcy.

Polskie prawo[edytuj | edytuj kod]

Zmuszenie innej osoby do określonego działania
KK z 1997
Ciężar gatunkowy

występek

Przepis

art. 191 § 1 k.k.

Kara

pozbawienia wolności do lat 3

Strona podmiotowa

umyślna w zamiarze bezpośrednim kierunkowym

Odpowiedzialność od 15. roku życia

nie

Typ kwalifikowany

tak

Typ uprzywilejowany

nie

Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Kodeks karny nie posługuje się pojęciem szantażu, stosuje pojęcie „zmuszenia innej osoby do określonego działania”, które ma szerszy zakres pojęciowy niż szantaż w tradycyjnym znaczeniu tego słowa, gdyż obejmuje też stosowanie przemocy.
Art. 191 § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną, zmusza ją lub inną osobę do określonego działania, zaniechania lub znoszenia,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 1a. Tej samej karze podlega, kto w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia stosuje przemoc innego rodzaju uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego.
Typem kwalifikowanym tego przestępstwa, zagrożonym surowszą karą, jest próba uzyskania zwrotu wierzytelności (w języku potocznym długu) za pomocą szantażu, nawet jeżeli samo roszczenie o zwrot wierzytelności jest zgodne z prawem, to ta metoda "odzyskiwania długu" jest nadal przestępstwem.
Art. 191 § 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Artykuł uwzględnia ograniczony pod względem terytorialnym stan prawny na 15 września 2010. Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć prawnych w Wikipedii.