Wiaczesław Ragozin
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Tytuł szachowy |
arcymistrz (1950) |
| a | b | c | d | e | f | g | h | ||
| 8 |              | 8 | |||||||
| 7 | 7 | ||||||||
| 6 | 6 | ||||||||
| 5 | 5 | ||||||||
| 4 | 4 | ||||||||
| 3 | 3 | ||||||||
| 2 | 2 | ||||||||
| 1 | 1 | ||||||||
| a | b | c | d | e | f | g | h | ||
Wiaczesław Ragozin, ros. Вячеслав Васильевич Рагозин (ur. 8 października 1908 w Petersburgu, zm. 11 marca 1962 w Moskwie) – rosyjski szachista, dziennikarz i sędzia szachowy, arcymistrz od 1950 roku, drugi mistrz świata w szachach korespondencyjnych.
Kariera szachowa[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze znaczące sukcesy zaczął odnosić w drugiej połowie lat 20. XX wieku. W 1927 r. zwyciężył w Berlinie, w 1928 podzielił I m. w Leningradzie, a w 1930 r. wygrał mecz z Aleksandrem Iljinem-Żeniewskim i otrzymał tytuł mistrza. W kolejnych latach odniósł szereg sukcesów, m.in.:
- 1932 – dz. II m. w Leningradzie, zwycięstwo 2 – 0 w meczu przeciwko Piotrowi Romanowskiemu,
- 1934 – II m. w Leningradzie, dz. III m. w Tbilisi,
- 1936 – I m. w mistrzostwach Leningradu,
- 1937 – II m. w mistrzostwach Związku Radzieckiego w Tbilisi (za Grigorijem Lewenfiszem),
- 1938 – dz. I m. w Moskwie,
- 1942 – I m. w Swierdłowsku,
- 1943 – dz. I m. w Moskwie,
- 1945 – II m. w mistrzostwach Moskwy (za Wasilijem Smysłowem),
- 1946 – I m. w Helsinkach, zwycięstwo 8 – 4 w meczu przeciwko Igorowi Bondarewskiemu,
- 1947 – II m. w Moskwie (turniej pamięci Michaiła Czigorina, za Michaiłem Botwinnikiem),
- 1953 – I m. w Moskwie (półfinał mistrzostw ZSRR),
- 1956 – II m. w turnieju rozegranym w Mariańskich Łaźniach i Pradze (za Miroslavem Filipem),
- 1958 – dz. II m. w Göteborgu (za Gideonem Stahlbergiem, wspólnie z Salomonem Flohrem),
- 1959 – III m. w Jönköping (za Aleksandrem Kotowem i Olafem Bardą).
Dzięki swoim osiągnięciom (przede wszystkim sukcesowi w memoriale Czigorina w 1947 r., gdzie wyprzedził m.in. Izaaka Bolesławskiego, Wasilija Smysłowa, Aleksandra Kotowa i Paula Keresa) Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu w 1950 r. tytuł arcymistrza. Rok później otrzymał tytuł sędziego klasy międzynarodowej. W połowie lat 50. zaczął uczestniczyć w rozgrywkach korespondencyjnych, największy sukces odnosząc w 1959 r., zwyciężając w drugim finale indywidualnych mistrzostw świata[1], za co otrzymał tytuł arcymistrza gry korespondencyjnej.
Od połowy lat 40. był bliskim współpracownikiem Michaiła Botwinnika i uważany był za jednego ze współtwórców jego późniejszych sukcesów. Wniósł również znaczny wkład w rozwój teorii debiutów, obroną Ragozina nazywany jest jeden z wariantów gambitu hetmańskiego nieprzyjętego, który powstaje po posunięciach (bądź z przestawieniem posunięć): 1.d4 d5 2.c4 e6 3.Sf3 Sf6 4.Sc3 Gb4 i w encyklopedii otwarć szachowych oznaczony jest symbolem D38.
Od 1946 r. był redaktorem naczelnym prestiżowych szachowych czasopism Шахматы в СССР i Шахматный бюллетень, natomiast od 1947 r. – wiceprezydentem FIDE (obie te funkcje pełnił aż do swojej śmierci). Zmarł w 1962 r. podczas pracy nad wydaniem książki ze swoimi najlepszymi partiami (wydawnictwo to ukazało się w 1964 r. pod tytułem Избранные партии Рагозина i zawierało 74 wybrane partie z jego bogatej kariery).
Według systemu rankingowego Chessmetrics, najwyżej klasyfikowany był w 1946 r., posiadał wówczas 2699 punktów i zajmował 11. miejsce na świecie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W.Litmanowicz, J. Giżycki, Szachy od A do Z, tom II, Warszawa 1987, s. 1007
- ChessBase Megabase 2008
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wiaczesław Ragozin – wybrane partie szachowe (ang.)