Wyścig Pokoju 1949

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyścig Pokoju 1949
1948 1950
Data

1-9 maja 1949

Etapów

8

Dystans

1259 km

Czas zwycięzcy

36h 26’36’’ (34,684 km/h)

Zgłoszenia

101 kolarzy

Ukończyło wyścig

71 kolarzy

Podium
Pierwsze miejsce

Czechosłowacja Jan Veselý

Drugie miejsce

Francja Maurice Herbulot

Trzecie miejsce

Francja Charles Riegert

Pozostałe klasyfikacje
Drużynowa

Francja Francja II

II edycja Wyścigu Pokoju, która odbyła się w dniach 1-9 maja 1949 r. Tym razem organizatorzy (redakcje gazet polskiej „Trybuny Ludu” i czechosłowackiego Rudého práva oraz związki kolarskie z obu krajów) postanowili, że odbędzie się jeden wyścig na trasie Praga-Warszawa. W kolejnych latach wyścig miał na przemian rozpoczynać się w jednym z tych miast.
Ten amatorski wyścig kolarski liczył sobie 1259 km i podzielony był na 8 etapów. W klasyfikacji indywidualnej zwyciężył reprezentant Czechosłowacji Jan Veselý, a drużynowo zespół Francja II. Sędzią głównym wyścigu był Karel Tocl z Czechosłowacji.

Na starcie 2. Wyścigu Pokoju stanęło 18 ekip z 8 państw. Poza zespołami z państw tzw. demokracji ludowej pojawiły się drużyny wystawione przez robotnicze związki sportowe (FSGT z Francji i TUL z Finlandii). Regulamin głosił wprawdzie, że: „W wyścigu mogą brać udział zaproszeni kolarze krajów demokracji ludowej oraz robotniczych związków sportowych innych państwa posiadających licencję państwowych związków kolarskich należących do UCI, ważną na rok 1949”, ale zdecydowano się dopuścić zawodników FSGT, którzy takiej licencji nie posiadali. O ile rok wcześniej nie dopuszczono do startu Albańczyków[1], to tym razem zrobiono odstępstwo od wyżej wspomnianej zasady[2].

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

Organizatorzy zadecydowali, że każdy kraj mogą reprezentować maksymalnie 3 drużyny w maksymalnie sześcioosobowych składach. W sumie wystartowało 101 kolarzy spośród których 71 dotarło do mety wyścigu. Drużyny uczestniczące w wyścigu to:

ALBANIA Francja FRANCJA II (FSGT)
Nido Kote Ruzhdi Cerma Elie Bathie René Rigaut
Michel Cico Piro Anghelli Georges Benedetto Maurice Herbulot
Sterjo Koco Lacej Gani Roger Ilitch Michel Garcia
BUŁGARIA I Francja FRANCJA III (FSGT)
Jordan Konstantinow Ilija Wełczew Raymond Bordel Charles Darbois
Miłko Rusew Slavi Nikołow René Labois Edouard Gougeon
Kelczo Dobrew Stefan Iwanow Jacques Nedellec
BUŁGARIA II Polska POLSKA I
Nikoła Nenow Grigor Dobrew Józef Kapiak Wacław Wójcik
Todor Diszew Cwetko Georgijew Wacław Wrzesiński Lucjan Pietraszewski
Iwan Dinew Georgi Geszew Marian Rzeźnicki Roman Siemiński
BUŁGARIA III Polska POLSKA II
Angeł Mitow Panajet Rajczew Ryszard Kudert Teofil Sałyga
Angeł Milew Christo Christow Robert Nowoczek Wilhelm Weglenda
Borys Michajłow Stojko Wojewodow Henryk Czyż Stefan Mich
Czechosłowacja CZECHOSŁOWACJA I Polska POLSKA III
Jan Veselý Jiří Holubec Władysław Wandor Eugeniusz Targoński
Emanuel Krejčů Milan Perič Tadeusz Olszewski Jerzy Liszkiewicz
Květoslav Bohdan Vladimír Siegl Władysław Motyka Roman Bukowski
Czechosłowacja CZECHOSŁOWACJA II RUMUNIA I
Antonín Doležalík Lubomír Puklický Marin Niculescu Ervant Norhadian
Antonín Veverka František Hanus Gheorghe Negoescu Luciano Horvatin
Karel Vaverka Miroslav Jeník Constantin Șandru Nicolae Chicomban
Czechosłowacja CZECHOSŁOWACJA III RUMUNIA II
Josef Pavlas Ladislav Javořík Traian Chicomban Constantin Cihodaru
Jurij Ejem Zdeněk Šrámek Iulian Gociman Ștefan Petrescu
Oldřich Mládek Jaroslav Aubrecht
Finlandia FINLANDIA (TUL) WĘGRY I
Onni Niemi Zoltan Tobias László Papp
Tykö Pellinen Károly Kovács Mihály Mayer
Sulo Punkinen János Ötvös Gyula Sere
Francja FRANCJA I (FSGT) WĘGRY II
Antoine Tarrega Eugène Garnier Mihály Irhazi Ferenc Gal
Charles Riegert Jacques Evesque Ede Kaiser Géza Kertész
Fausty Donati Henri Beaumont Ferenc Jonas László Vida

W porównaniu do 1. edycji wyścigu zabrakło kolarzy z Jugosławii, której reprezentanci zwyciężyli w klasyfikacjach indywidualnych obu wyścigów zaliczanych do tejże edycji.

Trasa wyścigu[edytuj | edytuj kod]

Licząca 1259 km trasa została podzielona na 8. etapów. Pierwsze cztery etapy w całości przebiegały przez terytorium Czechosłowacji. Na V etapie z Ostrawy do Katowic kolarze przekroczyli granicę czechosłowacko-polską. Kolejne trzy etapy przebiegały przez terytorium Polski. Najdłuższym etapem był, liczący 212 km, etap VII z Wrocławia do Łodzi. Najkrótszy etap miał długość 111 km z Gottwaldova[3] do Ostrawy.

Przebieg wyścigu[edytuj | edytuj kod]

Przed startem wyścigu za faworytów do zwycięstwa w klasyfikacji indywidualnej uważano kolarzy z Francji. Drużynowo faworytami byli Polacy, gdyż w pierwszym zespole zebrano najlepszych kolarzy z zespołów, które zwyciężyły w klasyfikacjach drużynowych w 1. edycji wyścigu.

Jak się później okazało przewidywania te były tylko częściowo zgodne z prawdą. Wyścig Pokoju w 1949 r. zdominował reprezentant Czehcosłowacji Jan Veselý, który odniósł pięć zwycięstw etapowych. Jego głównym rywalem był Francuz Eugene Garnier. Do VI etapu Francuz dotrzymywał kroku reprezentantowi Czechosłowacji, któremu dopiero na najdłuższym VII etapie z Wrocławia do Łodzi, udało się uzyskać przewagę piętnastu minut nad konkurentem. Ostatecznie na mecie wyścigu w Warszawie utrzymując przewagę blisko dwunastu minut nad innym Francuzem Maurice'em Herbulotem, a Eugene Garnier ukończył rywalizację na czwartym miejscu.

Klasyfikacja generalna wyścigu pokazuje, że silne zespoły wystawił francuski związek FSGT. W sumie czterech Francuzów z zespołów Francja I i Francja II zajęło miejsca od 2. do 5. W rywalizacji drużynowej od początku ton nadawały zespoły Czechosłowacji I i Francji II. Później do walki włączyły się zespoły Francji I i Polski I. Polacy dzięki doskonałej jeździe na ostatnim etapie wywalczyli drugie miejsce w klasyfikacji drużynowej wyścigu.

W 2. edycji Wyścigu Pokoju siła kolarzy w peletonie była bardzo różna. Różnica między 1. i 10. kolarzem wyścigu wynosiła niemal pół godziny. Ostatni sklasyfikowany kolarz Bułgar Borys Michajłow stracił do zwycięzcy ponad sześć i pół godziny. W rywalizacji drużynowej dwa najsłabsze zespoły Finlandii i Rumunii II straciły odpowiednio ponad dziewięć i ponad dziesięć godzin.

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

I etap, (1 maja 1949), Praga – Pardubice (143 km)[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy etap ujawnił układ sił w peletonie. Z bardzo dobrej strony pokazali się kolarze francuscy, których pięciu znalazło się w czołowej dziesiątce na mecie etapu. Jednak jego zwycięzcą został reprezentant Czechosłowacji Jan Veselý. W klasyfikacji drużynowej na czele znalazł się zespół Francji II a Polacy, którzy nie trafili z formą na początek wyścigu i dodatkowo mieli pecha (pięć defektów) stracili do zwycięzców niemal 15 minut.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1. Czechosłowacja Jan Veselý Czechosłowacja I 4:05,40
2. Francja Eugène Garnier Francja I +0,00
3. Francja Maurice Herbulot Francja II +0,00
4. Francja Elie Bathie Francja II +0,08
5. Czechosłowacja Jiří Holubec Czechosłowacja I +3,46
6. Czechosłowacja Emanuel Krejčů Czechosłowacja I +4,11
7. Francja Georges Benedetto Francja II +4,11
8. Francja René Rigaut Francja II +4,11
9. Zoltan Tobias Węgry I +4,11
10. Czechosłowacja Miroslav Jeník Czechosłowacja II +5,50

II etap, (2 maja 1949), Pardubice – Brno (137 km)[edytuj | edytuj kod]

Drugi etap był podobny do pierwszego. Na metę pierwsza dotarła dwójka kolarzy: Jan Veselý z Czechosłowacji i podążający za nim jak cień Francuz Eugene Garnier. Ponownie zwyciężył Veselý i ponownie w pierwszej dziesiątce było pięciu Francuzów. Tym razem w pierwszej dziesiątce znalazł się jeden Polak Wacław Wójcik. Nie poprawiło to jednak sytuacji zespołu Polska I, którego strata do liderującej Francji II urosła do nieco ponad 24 minut, mimo że awansował na czwarte miejsce w klasyfikacji drużynowej.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1. Czechosłowacja Jan Veselý Czechosłowacja I 4:00,56
2. Francja Eugène Garnier Francja I +0,00
3. Czechosłowacja Emanuel Krejčů Czechosłowacja I +1,36
4. Francja Elie Bathie Francja II +2,04
5. Francja Raymond Bordel Francja III +3,02
6. Constantin Șandru Rumunia I +3,02
7. Polska Wacław Wójcik Polska I +3,02
8. Francja Maurice Herbulot Francja II +3,02
9. Francja Henri Beaumont Francja I +3,02
10. Czechosłowacja Lubomír Puklický Czechosłowacja II +3,02

III etap, (3 maja 1949), Brno – Gottwaldov (140 km)[edytuj | edytuj kod]

Trzeci etap był radośniejszy dla kibiców kolarstwa w Polsce. Jego zwycięzcą został Marian Rzeźnicki, który finiszował dziesięć sekund przed Francuzem Charles'em Rigertem. Lider wyścigu Jan Veselý tym razem przyjechał w głównej grupie ze stratą minuty i czternastu sekund do zwycięzcy. Drużynowo etap wygrali Polacy, których pięciu znalazło się w pierwszej dziesiątce, jednak ich strata do prowadzącej w klasyfikacji drużynowej Francji II zmniejszyła się o zaledwie 20 sekund i w dalszym ciągu wynosiła około 24 minut.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1. Polska Marian Rzeźnicki Polska I 4:25,22
2. Francja Charles Riegert Francja I +0,10
3. Czechosłowacja Antonín Veverka Czechosłowacja II +0,20
4. Francja Maurice Herbulot Francja II +0,20
5. Károly Kovács Węgry I +1,14
6. Czechosłowacja Jan Veselý Czechosłowacja I +1,14
7. Polska Wacław Wrzesiński Polska I +1,14
8. Polska Wacław Wójcik Polska I +1,14
9. Polska Teofil Sałyga Polska II +1,14
10. Polska Lucjan Pietraszewski Polska I +1,14

IV etap, (4 maja 1949), Gottwaldov – Ostrawa (111 km)[edytuj | edytuj kod]

Na najkrótszym etapie 2. edycji Wyścigu Pokoju nie doszło do żadnych zmian w klasyfikacjach indywidualnej i drużynowej, gdyż na metę w Ostrawie przyjechała duża 28-osobowa grupa. Z niej najszybciej finiszował, potwierdzając swój prymat w klasyfikacji generalnej, reprezentant Czechosłowacji Jan Veselý, wyprzedzając Węgra Károly Kovácsa i zwycięzcę poprzedniego etapu Polaka Mariana Rzeźnickiego.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1. Czechosłowacja Jan Veselý Czechosłowacja I 3:35,26
2. Károly Kovács Węgry I +0,00
3. Polska Marian Rzeźnicki Polska I +0,00
4. Francja Maurice Herbulot Francja II +0,00
5. Marin Niculescu Rumunia I +0,00
6. Polska Lucjan Pietraszewski Polska I +0,00
7. Polska Teofil Sałyga Polska II +0,00
8. Francja Eugène Garnier Francja I +0,00

V etap, (6 maja 1949), Ostrawa – Katowice (147 km)[edytuj | edytuj kod]

Piąty etap 2 edycji Wyścigu Pokoju, rozegrany po dniu przerwy, pokazał siłę kolarzy francuskich, którym tym razem udało się zgubić lidera wyścigu Jana Veselego z Czechosłowacji. Jednak niestety dla nich ich najwyżej sklasyfikowany kolarz (wicelider wyścigu) Eugene Garnier przyjechał tuż za Czechosłowakiem. Etapowe zwycięstwo odniósł Charles Riegert, który na metę dojechał razem ze swoim rodakiem Maurice'em Herbulotem. Kolejne dwa miejsca zajęli Polacy Henryk Czyż i Wacław Wójcik, którzy jako drużyna zaczęli odżywać po słabym początku wyścigu. Jednak w drużynowej klasyfikacji generalnej nadal przewodziła Francja II, a zespół Polski I zmniejszył straty do nieco ponad 20 minut.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1. Francja Charles Riegert Francja I 4:02,13
2. Francja Maurice Herbulot Francja II +0,00
3. Polska Henryk Czyż Polska II +0,15
4. Polska Wacław Wójcik Polska I +0,21
5. Francja Raymond Bordel Francja III +0,54
6. Czechosłowacja Jan Veselý Czechosłowacja I +1,15
7. Francja Eugène Garnier Francja I +1,16
8. Czechosłowacja Emanuel Krejčů Czechosłowacja I +1,19
9. Polska Robert Nowoczek Polska II +1,21
10. Constantin Şandru Rumunia I +1,23

VI etap, (7 maja 1949), Katowice – Wrocław (184 km)[edytuj | edytuj kod]

Na 6 etapie powtarza się znowu schemat znany z kilku wcześniejszych etapów. Czwarte etapowe zwycięstwo odnosi Jan Veselý z Czechosłowacji a tuż za nim przyjeżdżają Francuzi, drugie miejsce zajmuje jego „cień” Eugene Garnier. Finiszują oni z minimalną przewagą nad kolejnymi kolarzami, którzy tworzą w sumie ponad 40-osobową grupę. W klasyfikacjach zarówno indywidualnej jak i drużynowej nie następują w związku z tym, żadne istotne zmiany.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1. Czechosłowacja Jan Veselý Czechosłowacja I 5:34,12
2. Francja Eugène Garnier Francja I +0,01
3. Francja Edouard Gougeon Francja III +0,02
4. Károly Kovács Węgry I +0,02
5. Polska Lucjan Pietraszewski Polska I +0,02
6. Czechosłowacja Jiří Holubec Czechosłowacja I +0,02
7. Marin Niculescu Rumunia I +0,02
8. Polska Wilhelm Weglenda Polska II +0,02
9. Polska Wacław Wójcik Polska I +0,02
10. Polska Roman Siemiński Polska I +0,02
11. Polska Wacław Wrzesiński Polska I +0,02

VII etap, (8 maja 1949), Wrocław – Łódź (212 km)[edytuj | edytuj kod]

Najdłuższy etap 2. edycji Wyścigu Pokoju był, jak się okazało, rozstrzygający dla ostatecznych wyników w klasyfikacji indywidualnej. Swoje wielkie zdolności i siłę pokazał lider, reprezentujący Czechosłowację Jan Veselý, któremu udało się zgubić Francuzów (zwłaszcza dotychczasowego wicelidera Eugena Garniera – stracił ponad 15 minut). Veselý wygrał ten etap po samotnej ucieczce (było to jego piąte zwycięstwo na siedem rozegranych do tej pory etapów). Drugiego na mecie Charlesa Riegerta wyprzedził o ponad trzy i pół minuty. Dobrze na tym etapie pojechała drużyna Polska I, która awansowała na drugie miejsce i zniwelowała przewagę zespołu Francja I z ponad dwudziestu do dziewięciu minut.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1. Czechosłowacja Jan Veselý Czechosłowacja I 5:29,58
2. Francja Charles Riegert Francja I +3,36
3. Gheorghe Negoescu Rumunia I +3,59
4. Polska Lucjan Pietraszewski Polska I +4,10
5. Polska Wacław Wójcik Polska I +6,55
6. Constantin Şandru Rumunia I +6,57
7. Francja Maurice Herbulot Francja II +10,35
8. Francja Elie Bathie Francja II +11,42
9. Czechosłowacja Květoslav Bohdan Czechosłowacja I +14,32
10. Francja Edouard Gougeon Francja III +14,40

VIII etap, (9 maja 1949), Łódź – Warszawa (185 km)[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwo w indywidualnej klasyfikacji zostało już rozstrzygnięte, walka jednak wciąż toczyła się o zwycięstwo w klasyfikacji drużynowej. Polacy nie chcieli się poddać i w związku z tym ostatni etap 2. edycji Wyścigu Pokoju nie był etapem „przyjaźni”. Na ulicach Piotrkowa Trybunalskiego, przez który prowadziła trasa wyścigu dwójce Polaków Teofilowi Sałydze i Lucjanowi Pietraszewskiemu udało się uciec Francuzom. Razem z nimi uciekli również reprezentanci Czechosłowacji František Hanus i Kvetoslav Bohdan. W pewnym momencie ta czwórka miała nawet siedem minut przewagi nad peletonem. Niestety dla Polaków tylko Pietraszewski był członkiem mającej szanse na zwycięstwo Polski I a Sałyga jechał w barwach Polski II. Ostatecznie w Warszawie zwyciężył Pietraszewski wygrywając minimalnie z Hanusem. Lider i zwycięzca wyścigu Jan Veselý przyjechał piąty ze stratą ponad czterech minut do Polaka. Tuż za nim linię mety minął jego „cień” Eugene Garnier. Ostatecznie w klasyfikacji drużynowej wygrała Francja II a drugie miejsce zajęła Polska I ze stratą, którą udało się zmniejszyć do trzech minut i 26 sekund.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1. Polska Lucjan Pietraszewski Polska I 5:05,55
2. Czechosłowacja František Hanus Czechosłowacja II +0,02
3. Polska Teofil Sałyga Polska II +0,41
4. Czechosłowacja Květoslav Bohdan Czechosłowacja I +1,06
5. Czechosłowacja Jan Veselý Czechosłowacja I +4,25
6. Francja Eugène Garnier Francja I +4,25
7. Polska Marian Rzeźnicki Polska I +4,25
8. Károly Kovács Węgry I +4,26
9. Czechosłowacja Antonín Veverka Czechosłowacja II +4,27
10. Jordan Konstantinow Bułgaria I +4,28

Etapy podsumowanie[edytuj | edytuj kod]

Etap Data Start – meta Długość (km) Zwycięzca etapu Czas
Średnia prędkość 		Lider Lider
drużynowy wyścigu
I etap 1 maja Praga – Pardubice 143 km Czechosłowacja Jan Veselý 4h 05'40"
34,9 km/h		 Czechosłowacja Jan Veselý Francja Francja II
II etap 2 maja Pardubice-Brno 137 km Czechosłowacja Jan Veselý 4h 00'56"
34,1 km/h
III etap 3 maja Brno-Gottwaldov 140 km Polska Marian Rzeźnicki 4h 25'22"
31,7 km/h
IV etap 4 maja Gottwaldov-Ostrawa 111 km Czechosłowacja Jan Veselý 3h 35'26"
30,9 km/h
V etap 6 maja Ostrawa-Katowice 147 km Francja Charles Riegert 4h 02'13"
36,4 km/h
VI etap 7 maja Katowice-Wrocław 184 km Czechosłowacja Jan Veselý 5h 34'12"
33,0 km/h
VII etap 8 maja Wrocław-Łódź 212 km Czechosłowacja Jan Veselý 5h 29'58"
38,6 km/h
VIII etap 9 maja Łódź-Warszawa 185 km Polska Lucjan Pietraszewski 5h 05'55"
36,3 km/h

Klasyfikacja indywidualna[edytuj | edytuj kod]

Koszulka żółta

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1. Czechosłowacja Jan Veselý Czechosłowacja I 36:26,36 37. Ede Kaiser Węgry I +1:13,49
2. Francja Maurice Herbulot Francja II +11,55 38. Polska Eugeniusz Targoński Polska III +1:16,27
3. Francja Charles Riegert Francja I +12,19 39. Czechosłowacja František Hanus Czechosłowacja II +1:16,44
4. Francja Eugène Garnier Francja I +15,29 40. Polska Władysław Motyka Polska III +1:20,45
5. Francja Elie Bathie Francja II +15,59 41. Ervant Norhadian Rumunia I +1:23,46
6. Polska Wacław Wójcik Polska I +16,12 42. Géza Kertész Węgry II +1:25,14
7. Polska Lucjan Pietraszewski Polska I +25,06 43. Czechosłowacja Antonín Veverka Czechosłowacja II +1:28,31
8. Gyula Sere Węgry I +26,10 44. Francja Jacques Nedellec Francja III +1:29,26
9. Polska Teofil Sałyga Polska II +26,11 45. Miłko Rusew Bułgaria I +1:30,19
10. Czechosłowacja Lubomír Puklický Czechosłowacja II +29,18 46. Czechosłowacja Antonín Doležalík Czechosłowacja II +1:41,04
11. Francja Georges Benedetto Francja II +30,41 47. Czechosłowacja Oldřich Mládek Czechosłowacja III +1:44,14
12. Czechosłowacja Jiří Holubec Czechosłowacja I +32,26 48. László Vida Węgry II +1:45,22
13. Polska Jerzy Liszkiewicz Polska III +34,18 49. Jordan Konstantinow Bułgaria I +1:45,48
14. Polska Marian Rzeźnicki Polska I +41,15 50. Georgi Geszew Bułgaria II +1:52,13
15. Constantin Șandru Rumunia I +41,34 51. Polska Tadeusz Olszewski Polska III +2:00,56
16. Polska Roman Siemiński Polska I +45,16 52. Polska Roman Bukowski Polska III +2:05,50
17. Károly Kovács Węgry I +47,18 53. Czechosłowacja Květoslav Bohdan Czechosłowacja I +2:06,41
18. Piro Anghelli Albania +50,38 54. Polska Ryszard Kudert Polska II +2:11,59
19. Marin Niculescu Rumunia I +50,54 55. Cwetko Georgijew Bułgaria II +2:25,26
20. Polska Wacław Wrzesiński Polska I +52,14 56. Nido Kote Albania +2:28,28
21. Francja Charles Darbois Francja III +53,38 57. Francja René Labois Francja III +2:51,51
22. Polska Robert Nowoczek Polska II +54,22 58. Iulian Gociman Rumunia II +2:52,17
23. Polska Józef Kapiak Polska I +54,50 59. Constantin Cihodaru Rumunia II +2:57,33
24. Polska Wilhelm Weglenda Polska II +54,56 60. Czechosłowacja Ladislav Javořík Czechosłowacja III +2:59,15
25. Polska Henryk Czyż Polska II +59,00 61. Mihály Mayer Węgry I +3:09,51
26. Francja Fausty Donati Francja I +59,06 62. Finlandia Onni Niemi Finlandia +3:41,02
27. Ilija Wełczew Bułgaria I +1:00,53 63. Finlandia Tykö Pellinen Finlandia +3:43,58
28. Polska Stefan Mich Polska II +1:01,40 64. Christo Christow Bułgaria III +3:48,09
29. Gheorghe Negoescu Rumunia I +1:02,01 65. Finlandia Sulo Punkinen Finlandia +3:51,24
30. Francja Edouard Gougeon Francja III +1:04,10 66. Angeł Milew Bułgaria III +3:53,49
31. Czechosłowacja Josef Pavlas Czechosłowacja III +1:06,02 67. Panajet Rajczew Bułgaria III +3:56,28
32. Traian Chicomban Rumunia II +1:06,41 68. Iwan Dinew Bułgaria II +4:19,35
33. Czechosłowacja Karel Vaverka Czechosłowacja II +1:07,21 69. … Dobrew[4] Bułgaria +4:57,20
34. Czechosłowacja Miroslav Jeník Czechosłowacja II +1:07,59 70. Ștefan Petrescu Rumunia II +5:42,53
35. Nicolae Chicomban Rumunia I +1:09,36 71. Borys Michajłow Bułgaria III +6:42,03
36. … Dobrew[4] Bułgaria +1:13,22

Klasyfikacja drużynowa[edytuj | edytuj kod]

Na wynik składa się rzeczywista suma czasów – bez bonifikat – trzech pierwszych zawodników drużyny na każdym etapie.

L.p. Drużyna Czas/strata L.p. Drużyna Czas/strata
1. Francja Francja II 110:13,31 10. Bułgaria I +1:56,46
2. Polska Polska I +3,26 11. Czechosłowacja Czechosłowacja III +2:00,51
3. Czechosłowacja Czechosłowacja I +12,28 12. Węgry I +2:11,49
4. Francja Francja I +13,46 13. Węgry II +3:16,46
5. Polska Polska II +38,38 14. Bułgaria II +5:35,28
6. Rumunia I +42,32 15. Bułgaria III +6:33,42
7. Czechosłowacja Czechosłowacja II +1:24,55 16. Finlandia Finlandia +9:22,41
8. Francja Francja III +1:32,52 17. Rumunia II +10:39,06
9. Polska Polska III +1:41,24 Albania zdekompletowana

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Bogdan Tuszyński: Wyścig Pokoju 1948-1988. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo "Sport i Turystyka", 1989, s. 27. ISBN 83-217-2662-3.
  2. ↑ Bogdan Tuszyński: Wyścig Pokoju 1948-1988. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo "Sport i Turystyka", 1989, s. 51. ISBN 83-217-2662-3.
  3. ↑ Od 1 stycznia 1949 r. do 31 grudnia 1989 r. miasto Zlin w Czechach nosiło nazwę Gottwaldov na cześć komunistycznego prezydenta Klementa Gottwalda.
  4. ↑ a b Kelczo lub Grigor

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wyścig_Pokoju_1949&oldid=71660604”