Wytwórnia Urządzeń Komunalnych WUKO

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wytwórnia Urządzeń Komunalnych WUKO
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Siedziba

Łódź

Adres

ul.Okopowa 70/106 lok. H-1
91-850 Łódź

Forma prawna

Spółka akcyjna

Nr KRS

0000054611

Dane finansowe
Kapitał zakładowy

5 799 800,00 PLN

brak współrzędnych
Strona internetowa

Wytwórnia Urządzeń Komunalnych WUKO – przedsiębiorstwo powstałe w Łodzi w okresie po II wojnie światowej i będące do 1999 roku przedsiębiorstwem państwowym. Producent wszelkiego rodzaju pojazdów do asenizacji (wywozu szamba)[1], oczyszczania instalacji kanalizacyjnych (np. WUKO typ SCK-1 do czyszczenia kanałów i wpustów ulicznych)[2], piaskarek, solarek, odśnieżarek, pługów. Przedsiębiorstwo wytwarzało także sprzęt do koszenia trawników, glebogryzarki, a także samochody do konkretnych specjalizacji, np. geodezja, pogotowie techniczne, pojazdy do utrzymywania czystości w zależności od pory roku[3].

Zamiatarka firmy WUKO

Historia[edytuj | edytuj kod]

Obecne przedsiębiorstwo powstało w Łodzi w okresie po II wojnie światowej. W 1955 r., scalając dwa zakłady rzemieślnicze produkujące na potrzeby miasta, powołano Komunalne Przedsiębiorstwo Taboru i Sprzętu Sanitarnego[4]. W latach 70. do WUKO włączono również jednostki dawnego przemysłu terenowego w Kaliszu, Lublinie, Stąporkowie i Zduńskiej Woli wraz z kilkoma filiami tych przedsiębiorstw[3][5].

W okresie PRL przedsiębiorstwo pełniło nadrzędną rolę z zaspokajaniu potrzeb krajowych w zakresie urządzeń komunalnych[5].

W 1997 r. przedsiębiorstwo zostało przekształcone w spółkę pracowniczą, która w 1999 r. przejęła majątek dawnego przedsiębiorstwa państwowego[6].

Podczas Międzynarodowych Targów Ekologicznych w Poznaniu – POLEKO 2005 Wytwórnia Urządzeń Komunalnych WUKO została wyróżniona przez Prezesa Zarządu NFOŚiGW w konkursie na najlepszy wyrób i wdrożone rozwiązanie technologiczne za wielofunkcyjny samochód typu SCK – 5, służący do udrażniania i czyszczenia kanalizacji[7][6].

Metoda WUKO[edytuj | edytuj kod]

Metoda WUKO to metoda udrożniania rur pod wysokim ciśnieniem[8], sięgającym do nawet 200 bar, opracowana przez firmę WUKO Określenie „Metoda WUKO” przyjęło się z czasem jako ogólnopolskie, dlatego WUKO często określa się jako Wodne Udrożnienie Kanalizacji i Odpływów. W metodzie tej stosuje się różnego rodzaju dysze, których końcówki są dobierane w zależności od rodzaju zatoru w instalacji wodno-kanalizacyjnej. Mianem WUKO[9] określa się więc całe pojazdy, które wyposażone są w sprzęt do wysokociśnieniowego udrażniania rur.

Samochód asenizacyjny firmy WUKO

Spotkać się można również z określeniem WUKO jako metody hydro-dynamicznego czyszczenia rur kanalizacyjnych[10]. Do tej metody wykorzystuje się tylko wodę, która wyprowadzana jest pod bardzo wysokim ciśnieniem za pomocą długiego przewodu zakończonego specjalną dyszą lub głowicą. Metoda ta jest w pełni przyjazna dla środowiska, ponieważ do jej wykonania nie używa się żadnej chemii. Dodatkowo ta metoda jest szybka i bezinwazyjna – zalecana do stosowania wewnątrz starych rur, celem uniknięcia ich uszkodzenia.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kanalizacja (1999) Heidrich Zbigniew – omówiono rodzaje i właściwości ścieków, odbiorniki ścieków, rodzaje kanalizacji, instalacje kanalizacyjne, pompownie ścieków.
  2. Zdzisław Podbielski: Samochody ciężarowe, specjalne i autobusy. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1988, s. 160. ISBN 83-10-08987-2.
  3. a b Historia WUKO [online], wuko.pl [dostęp 2020-06-22].
  4. Historia gospodarki odpadami. zgkim.zgora.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-06)]., s. 14–15.
  5. a b Zabudowy śmieciarek – wczoraj i dziś, Gospodarka Odpadami 03/2014.
  6. a b Ekologiczne świętowanie. e-czytelnia.abrys.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-04)]., Przegląd Komunalny 2005-12.
  7. Ekologiczne wyróżnienie dla WUKO.
  8. Czym jest WUKO? [online], WUKO Jelenia Góra [dostęp 2020-06-22] (pol.).
  9. Co to jest WUKO, udrażnianie wysokociśnieniowe kanalizacji. [online], hydroservice.org [dostęp 2021-12-13].
  10. Hydraulika urządzeń wodociągowych. Część 2 (2017) Grabarczyk Czesław.