Wytyczne techniczne G-4.3
Wytyczne techniczne G-4.3 – archiwalne wytyczne, zbiór zasad technicznych dotyczących wykonywania prac geodezyjnych w Polsce, związanych z bezpośrednimi pomiarami wysokościowymi[1], wprowadzony zaleceniem[2] Dyrektora Biura Rozwoju Nauki i Techniki Stanisława Różanka z 14 stycznia 1983 w sprawie stosowania wytycznych technicznych "G-4.3 Bezpośrednie pomiary wysokościowe".
Wytyczne G-4.3 zostały znowelizowane wytycznymi technicznymi G-4.1 : 2007 "Pomiary sytuacyjne i wysokościowe metodami bezpośrednimi"[3] i stanowiły uzupełnienie instrukcji technicznej G-4 będącej do 8 czerwca 2012[4] standardem technicznym w geodezji[5].
Zasady określone tymi wytycznymi zostały wprowadzone w celu ujednolicenia wykonywania pomiarów wysokościowych w zakresie geodezyjnych opracowań rzeźby terenu i określenia rzędnych wysokości charakterystycznych punktów szczegółów sytuacyjnych przy sporządzaniu mapy zasadniczej i innych map wielkoskalowych (w tym map sytuacyjno-wysokościowych, tematycznych). Jedynym wydaniem było wydanie I z 1981 opracowane przez Tadeusza Ficka, Annę Dumę, Juliana Hrycynę, Bolesława Momota, Czesława Odoja, Józefa Sołtysa i Augustyna Wolano zgodnie z zaleceniami Biura Rozwoju Nauki i Techniki Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii reprezentowanego przez Edwarda Jarosińskiego i Apoloniusza Szejbę[1].
Wytyczne dotyczą pomiarów wysokościowych wykonywanych metodami[1]:
- niwelacji powierzchniowej (niwelacja siatkowa, niwelacja profilami, niwelacja punktów rozproszonych)
- tachimetrii
- tachimetrii o podwyższonej dokładności
- pomiaru rzeźby terenu metodą stolikową
oraz ustalają dla każdej z metod:
- charakterystykę metody
- dokładności końcowe wyników pomiaru
- zasady zastosowania metody
- sposób wykonania pomiaru
- prace obliczeniowo-kontrolne i obliczeniowe oraz sposób przeprowadzania oceny dokładności pomiaru
- wzory i przykłady dokumentów pomiarowych
Stosowanie innych metod, narzędzi i materiałów zostało dopuszczone pod warunkiem zachowania wymaganych zasad obligatoryjnych i dokładności opracowań wynikowych ustalonych w instrukcji G-4. Materiały geodezyjno-kartograficzne, które powstały w wyniku wykonania robót geodezyjnych, kompletuje się i przekazuje do właściwego miejscowo ośrodka dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej zgodnie z instrukcją O-3[1].
Wytyczne G-4.3 nie obejmują zasad kartograficznego opracowania map[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Wytyczne techniczne G-4.3. Warszawa: Główny Geodeta Kraju, 1981.
- ↑ na podstawie instrukcji technicznej G-4 "Pomiary sytuacyjne i wysokościowe" wprowadzonej zarządzeniem nr 7 Prezesa GUGiK z 28 czerwca 1979
- ↑ wprowadzone decyzją Głównego Geodety Kraju 20 września 2007
- ↑ Dz.U. z 2021 r. poz. 214
- ↑ Dz.U. z 1999 r. nr 30, poz. 297
