Przejdź do zawartości

Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie
Państwo

 Polska

Siedziba

Włocławek

Data założenia

1886

Status

organizacja pożytku publicznego

Profil działalności

sport i kultura

Zasięg

Polska

Prezes Zarządu

Włodzimierz Majewski[1]

Nr KRS

0000109490

Data rejestracji

29 kwietnia 2002

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie”
Ziemia52°39′47″N 19°03′56″E/52,663086 19,065586
Strona internetowa
Klubowe barwy wioseł[2]

Włocławskie Towarzystwo Wioślarskiewioślarski klub sportowy, założony w 1886 roku we Włocławku. Członek założyciel Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich[3]. W latach 1921–1939 funkcjonował pod nazwą „Towarzystwo Wioślarskie we Włocławku”, a w latach 1945–1949 „Towarzystwo Wioślarskie”[4][5].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Dawna przystań WTW (nieużytkowana)
Dawny budynek reprezentacyjny WTW (sprzedany)

Stowarzyszenie powstało z inicjatywy polskiej inteligencji, głównie dzięki staraniom włocławskiego adwokata – Bolesława Domaszewicza – i warszawskiego lekarza – Henryka Stankiewicza. Oprócz krzewienia kultury fizycznej stawiało sobie za cel propagowanie patriotyzmu w okupowanej przez zaborców Polsce. W lokalu towarzystwa funkcjonowała polska czytelnia, koncertował chór męski „Echo wioślarskie”[6], w 1903 roku zorganizowano odczyt Henryka Sienkiewicza, który przyjechał do Włocławka jako członek honorowy WTW[4].

W 1887 roku włocławscy wioślarze zorganizowali pierwsze lokalne regaty na Wiśle, a czternaście lat później dokonali wielkiego wyczynu – dopłynęli Wisłą pod prąd do Płocka[6].

Z początku siedziba towarzystwa mieściła się przy ul. Bulwarowej. W 1894 roku miała miejsce przeprowadzka do lokalu przy ul. Łęgskiej 77. Siedzibę z prawdziwego zdarzenia udało się wybudować dopiero w 1928 roku – przy ul. Piwnej 3, przy ujściu Zgłowiączki do Wisły[7].

W okresie I wojny światowej WTW współtworzyło lokalną straż obywatelską i utworzyło szkołę początkową, wielu wioślarzy wstąpiło wówczas do Polskiej Organizacji Wojskowej[6].

W okresie międzywojennym klub powiększył się o sekcję kobiecą, bowiem włączono do niego powstały w 1919 roku Klub Wioślarek[4]. Przez wiele lat, począwszy od 1921 roku, prezesem Towarzystwa Wioślarskiego we Włocławku był Jerzy Zygmunt Bojańczyk, postać wyjątkowo zasłużona dla Włocławka i lokalnego wioślarstwa[7]. Sam sponsorował budowę okazałej siedziby klubu, a jego kompetencje sędziowskie były wysoko cenione, pozwalały mu m.in. na przewodniczenie komisjom sędziowskim na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie (w 1928 roku) i Berlinie (w 1936 roku)[4].

W 1929 roku Wiktor Szelągowski, Henryk Grabowski i Tadeusz Gaworski zdobyli dla klubu pierwszy złoty medal mistrzostw Polski, w tym samym roku zdobyli również brązowy medal mistrzostw Europy. Rok później włocławscy wioślarze osiągnęli I miejsce na międzynarodowych regatach w Antwerpii. W czasach międzywojennych TWW dziesięciokrotnie zaliczano do grona dziesięciu najlepszych klubów Polski[4].

Wojna nie zniszczyła ducha włocławskiego wioślarstwa, przetrwał też sprzęt i budynki wioślarzy. Reaktywowane zaraz po wojnie Towarzystwo Wioślarskie znów odnosiło sukcesy, klasyfikowano je na 4. miejscu spośród 31 polskich klubów[5].

W miarę utrwalania się Polski Ludowej władze komunistyczne zmierzały do ukrócenia samodzielności towarzystwa, o niewybaczalnym wówczas inteligenckim, elitarnym rodowodzie, co ostatecznie dokonało się w 1949 roku, dwa lata po śmierci Bojańczyka – TW wcielono wtedy do Ogólnopolskiego Pionu Sportowego „Związkowiec”. Wioślarstwo włocławskie po tej centralizacji podniosło się dopiero w latach 60., głównie dzięki zaangażowaniu trenera Tadeusza Gawrysiaka. Jego wychowankowie (m.in. Bogdan Piątek, Grzegorz Dudziński, Krzysztof Gabryelewicz, Marek Dudziński, Andrzej Peszyński) zdobyli wiele medali mistrzostw Polski.

W 1987 roku klub znów stał się samodzielny – reaktywowano go jako Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie[7].

Zmiany w układzie finansowania

[edytuj | edytuj kod]

W okresie międzywojennym społecznicy wnosili swój prywatny majątek do klubu, budowali za własne pieniądze, utrzymywali klub przez opłacanie wysokich składek członkowskich i z dużych darowizn, pochodzących od lokalnych przedsiębiorców. Pod koniec lat 30. do sponsorów dołączyła fabryka kawy zbożowej Ferdynanda Bohma, dzięki współpracy z tym przedsiębiorstwem w klubie zaczęła trenować również młodzież robotnicza[4]. Obecnie finansowanie WTW wygląda zgoła inaczej. Znaczną część reprezentacyjnych, zabytkowych zabudowań sprzedano WSHE[8][9], składki członkowskie wioślarzy stanowią margines przychodów, a trenerzy klubowi za swoją pracę pobierają normalne wynagrodzenie. Klub prowadzi szeroką działalność w znacznej mierze dzięki dofinansowaniu, przyznawanemu przez Urząd Miasta[10], miasto zadbało też o przyszłość klubu – wybudowało nową przystań dla włocławskich wioślarzy, tuż obok zabudowań starej[11][12][13].

Sytuacja obecna

[edytuj | edytuj kod]
Przystań miejska u ujścia Zgłowiączki do Wisły

Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie trenuje dzieci i młodzież, a wychowankowie klubu odnoszą sukcesy sportowe na arenie krajowej i międzynarodowej. Obecnie najlepszym i najbardziej utytułowanym zawodnikiem towarzystwa jest Fabian Barański. W 2019 roku, wraz z Mirosławem Ziętarskim, zdobył tytuł Mistrza Europy w dwójce podwójnej oraz tytuł Wicemistrza Świata w czwórce podwójnej (Szymon Pośnik, Dominik Czaja, Wiktor Chabel).

Duże sukcesy odnoszą także: Oliwia Muraska, Magdalena Szprengiel, Piotr Śliwiński, Weronika Klasińska, Wiktoria Klasińska, Julia Gęsicka.

Podczas obchodów 120–lecia (2006 rok) Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie uhonorowano złotym medalem Polskiego Komitetu Olimpijskiego[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zarząd klubu [online], wtwwloclawek.pl [dostęp 2023-01-11].
  2. Barwy wioseł PZTW zestawienie
  3. Ryszard L. Kobendza. Zarys 80-letniej Działalności Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Warszawa 2001, s. 14, ISBN 83-915043-0-1
  4. a b c d e f Ryszard Jarzembowski: Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie, kluby i organizacje sportowe w latach Drugiej Rzeczypospolitej. W: Jacek Staszewski: Włocławek : dzieje miasta. T. 2: Lata 1918–1998. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2001, s. 353-363. ISBN 83-88115-08-1. (pol.).
  5. a b Ryszard Jarzembowski: Sport – rozwój organizacyjny i najważniejsze osiągnięcia. W: Jacek Staszewski: Włocławek : dzieje miasta. T. 2: Lata 1918–1998. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2001, s. 740-756. ISBN 83-88115-08-1. (pol.).
  6. a b c Ryszard Jarzembowski: Towarzystwa sportowe. W: Jacek Staszewski: Włocławek : dzieje miasta. T. 1: Od początków do 1918 roku. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 1999, s. 619-623. ISBN 83-88115-08-1. (pol.).
  7. a b c d Agnieszka Góra. 120 lat Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego. „Przewodnik Katolicki”. Nr 39, 2006. [dostęp 2013-04-24]. [zarchiwizowane z adresu 2017-10-12]. (pol.). 
  8. Andrzej Person: Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ćwiąkalskiego. internetowe archiwum Senatu RP, 2007-12-20. [dostęp 2013-04-22]. (pol.).
  9. Marek Staszak: [Odpowiedź zastępcy prokuratora generalnego na oświadczenie senatora Andrzeja Persona, wysłana do wicemarszałek Senatu]. internetowe archiwum Senatu RP, 2008-01-31. [dostęp 2013-04-22]. (pol.).
  10. Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie: Roczne sprawozdanie merytoryczne z działalności organizacji pożytku publicznego za rok 2011. [w:] Baza sprawozdań finansowych i merytorycznych organizacji pożytku publicznego [on-line]. strona Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, 2012-07-20. [dostęp 2013-04-24]. (pol.).
  11. Urząd Miasta Włocławek: Budowa Przystani Wodnej na rzece Wiśle. BIP UM Włocławek, 2009-09-11. [dostęp 2013-05-14]. (pol.).
  12. Wojciech Alabrudziński. Stąd będą wypływać po medale. „Gazeta Pomorska”. Nr 265, 2012-11-13. (pol.). 
  13. Anna Pudlińska: Nowa przystań we Włocławku. strona internetowa Radia PiK, 2014-05-09. [dostęp 2014-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-09)]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]