Xylocoris galactinus

	Xylocoris galactinus
	(Fieber, 1836)
	; Imago
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	pluskwiaki
Podrząd	pluskwiaki różnoskrzydłe
Infrarząd	Cimicomorpha
Rodzina	dziubałkowate
Podrodzina	Lyctocorinae
Plemię	Xylocorini
Rodzaj	Xylocoris
Podrodzaj	Xylocoris (Proxylocoris)
Gatunek	Xylocoris (Proxylocoris) galactinus
Synonimy
	Anthocoris galactinus Fieber, 1836; Xylocoris albipennis Herrich-Schaeffer, 1850; Piezostethus flaccidus Van Duzee, 1914; Scoloposcelis discalis Van Duzee, 1914; Xylocoris deserti Villiers, 1956; Xylocoris palmi Gyllensvärd, 1968;
	Anthocoris galactinus Fieber, 1836; Xylocoris albipennis Herrich-Schaeffer, 1850; Piezostethus flaccidus Van Duzee, 1914; Scoloposcelis discalis Van Duzee, 1914; Xylocoris deserti Villiers, 1956; Xylocoris palmi Gyllensvärd, 1968;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Xylocoris galactinus – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny dziubałkowatych.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1836 roku przez Franza Xavera Fiebera pod nazwą Anthocoris galactinus. Jako lokalizację typową wskazano Pragę w Czechach^[1]^[2].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pluskwiak o wydłużonym, owalnym w zarysie, wyraźnie spłaszczonym grzbietobrzusznie ciele długości od 2,2 do 3,1 mm. Nie występuje u niego polimorfizm skrzydłowy – wszystkie osobniki są długoskrzydłe, o w pełni rozwiniętych półpokrywach. Czarna głowa jest wydłużona z przodu, zaopatrzona w przyoczka i trójczłonową, zakrzywioną kłujkę. Czteroczłonowe czułki mają człony pierwszy i drugi grubsze i porośnięte krótkimi, ukośnie skierowanymi szczecinkami, a człony trzeci i czwarty cieńsze i porośnięte szczecinkami rzadkimi, ustawionymi pionowo, dłuższymi niż dwukrotność średnicy członu. Czarne, trapezowate przedplecze nie tworzy na przedzie wyraźnej obrączki apikalnej, a tylną krawędź ma prostą do lekko wklęśniętej. Tarczka jest czarna. Półpokrywy są nagie lub bardzo krótko owłosione, głównie lub całkowicie jasno ubarwione. Powierzchnia przedplecza i półpokryw jest pozbawiona wyraźnego punktowania, gładka do lekko szagrynowanej. Odnóża przedniej pary mają uda pozbawione ząbków. Wszystkie pary mają trójczłonowe stopy. Kanaliki wyprowadzające gruczołów zapachowych zatułowia są zakrzywione i wierzchołkami zwrócone dogłowowo. Samiec ma w genitaliach niemal półkoliście zakrzywione paramery. Wtórny, umieszczony na bokach drugiego i trzeciego tergitu odwłoka narząd kopulacyjny samicy odznacza się spermaledge o dużym, silnie zesklerotyzowanym, gruszkowatym w kształcie zbiorniku^[3].

Rozprzestrzenienie[edytuj | edytuj kod]

Gatunek o szerokim zasięgu. W Europie znany jest z Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Luksemburga, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Malty, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskich części Rosji. W Afryce notowany jest z Wysp Kanaryjskich, Maroka, Algierii, Tunezji^[4] i Madagaskaru^[3]. W Azji podawany jest z dalekowschodniej części Rosji, azjatyckiej części Turcji, Jordanii, Izraela, Arabii Saudyjskiej, ZEA, Gruzji, Armenii, Azerbejdżanu, Kazachstanu, Turkmenistanu, Tadżykistanu, Kirgistanu, Iranu, Afganistanu, Chin i Japonii. W Ameryce Północnej stwierdzony został na terenie Kanady i Stanów Zjednoczonych. Ponadto zawleczony został na Nową Zelandię^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Franz Xaver Fieber: Beiträge zur Kenntnis der Schnabelkerfe (Rhynchota). W: W.R. Weitenweber (red.): Beiträge zur gesammten Natur- und Heilwissenschaft. Prague: Weitenweber, 1836, s. 97-111.
↑ Berend Aukema (red.): Xylocoris (Proxylocoris) galactinus (Fieber, 1836) – Taxonomy and synonyms. [w:] Catalogue of Palearctic Heteroptera [on-line]. Naturalis Biodiversity Center. [dostęp 2023-05-25].
↑ ^a ^b I.M.I.M. Kerzhner I.M.I.M., Family Anthocoridae, [w:] P.A.P.A. Lehr (red.), Keys to the insects of the Far East of the USSR. Volume II. Homoptera and Heteroptera, Academy of Sciences of the USSR. Far East Branch. Institute of Biology and Soil Sciences, Leningrad: Nauka Publishing House (oryg.), US Department of Agriculture (ang. tłum.), 1988, s. 43-47 .
↑ ^a ^b Berend Aukema (red.): – Distribution. [w:] Catalogue of Palearctic Heteroptera [on-line]. Naturalis Biodiversity Center. [dostęp 2023-05-25].

[Fieber-1] Franz Xaver Fieber: Beiträge zur Kenntnis der Schnabelkerfe (Rhynchota). W: W.R. Weitenweber (red.): Beiträge zur gesammten Natur- und Heilwissenschaft. Prague: Weitenweber, 1836, s. 97-111.

[cph1-2] Berend Aukema (red.): Xylocoris (Proxylocoris) galactinus (Fieber, 1836) – Taxonomy and synonyms. [w:] Catalogue of Palearctic Heteroptera [on-line]. Naturalis Biodiversity Center. [dostęp 2023-05-25].

[ussr-3] I.M.I.M. Kerzhner I.M.I.M., Family Anthocoridae, [w:] P.A.P.A. Lehr (red.), Keys to the insects of the Far East of the USSR. Volume II. Homoptera and Heteroptera, Academy of Sciences of the USSR. Far East Branch. Institute of Biology and Soil Sciences, Leningrad: Nauka Publishing House (oryg.), US Department of Agriculture (ang. tłum.), 1988, s. 43-47 .

[cph2-4] Berend Aukema (red.): – Distribution. [w:] Catalogue of Palearctic Heteroptera [on-line]. Naturalis Biodiversity Center. [dostęp 2023-05-25].

[1]

[2]

[3]

[4]