Zygmunt Padlewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Zygmunt Padlewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 1 stycznia 1836
Czerniawka Mała
Data i miejsce śmierci 15 maja 1863
Płock
Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami Gwiazda Wytrwałości
Multimedia w Wikimedia Commons
Tablica pamiątkowa w Płocku

Zygmunt Padlewski herbu Ślepowron (ur. 1 stycznia 1836, zm. 15 maja 1863) – polski działacz niepodległościowy, generał powstania styczniowego, naczelnik wojenny województwa płockiego od lutego do kwietnia 1863 roku[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w majątku Czerniawka Mała w powiecie berdyczowskim. Był synem Władysława – powstańca listopadowego i Judyty z Potockich. Uczył się w Korpusie Kadetów w Brześciu nad Bugiem, następnie w Petersburgu. Absolwent Akademii Artylerii w Petersburgu. Był członkiem petersburskiego tajnego Koła Oficerskiego Zygmunta Sierakowskiego. W 1861 wyjechał do Francji, gdzie był prezesem paryskiego Towarzystwa Młodzieży Polskiej. Należał do wykładowców Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui i Cuneo we Włoszech. Po powrocie do kraju, od 1862 należał do lewicy stronnictwa „czerwonych”, był członkiem Komitetu Centralnego Narodowego i jednym z głównych inspiratorów wybuchu powstania. Dążył do współdziałania rewolucjonistów polskich i rosyjskich, prowadząc z nimi rozmowy w Londynie i Petersburgu. Po wybuchu powstania, od stycznia 1863 był naczelnikiem miasta Warszawy oraz naczelnikiem powstania w guberni płockiej. Oddział jego nie zdołał jednak zdobyć Płocka i poniósł porażki pod Słominem i Unieckiem (28 stycznia 1863), następnie pod Myszyńcem (9 marca), Drążdżewem (12 marca) i Radzanowem (21 marca 1863). Został ujęty przez Rosjan w zasadzce naczelnika żandarmerii Drozdowa 21 kwietnia pod Borzyminem niedaleko Rypina (udawał się na spotkanie z Henrykiem Łowińskim Szermętowskim w Radzikach Małych), przewieziony do Płocka, a następnie skazany na karę śmierci i 15 maja 1863 rozstrzelany za tamtejszymi rogatkami płońskimi[2]. Wraz z nim 21 kwietnia aresztowani zostali kpt. Konstanty Siciński, Jan Sokołowski, Jan Jodłowski i Kuczborski[2]. W 1863 w Żytomierzu został rozstrzelany przez Rosjan jego ojciec Władysław[3].

Zmarli powstańcy 1863 roku zostali odznaczeni przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego 21 stycznia 1933 roku Krzyżem Niepodległości z Mieczami[4]. W 1985 odznaczony został Gwiazdą Wytrwałości[5].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Organizacja władz powstańczych w roku 1863 [Spis obejmuje Komitet Centralny oraz naczelników wojennych i cywilnych powiatów z województw: mazowieckiego, podlaskiego, lubelskiego, sandomierskiego, krakowskiego, kaliskiego, płockiego, augustowskiego, wileńskiego, kowieńskiego, grodzieńskiego, mińskiego, mohylewskiego, witebskiego, kijowskiego, wołyńskiego, podolskiego oraz z Galicji, Wielkopolski i Prus Zachodnich. AGAD, nr zespołu 245, s. 9.
  2. ↑ a b Stanisław Zieliński: Bitwy i potyczki 1863-1864. Na podstawie materyałów drukowanych i rękopiśmiennych Muzeum Narodowego w Rapperswilu. Rapperswil: 1913, s. 230-231.
  3. ↑ Seweryn Manasterski: Od Radziwiłowa do Kijowa. W: Bronisław Szwarce (red.): W czterdziestą rocznicę powstania styczniowego 1863-1903. Lwów: Komitet Wydawniczy, 1903, s. 255.
  4. ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z mieczami poległym i zmarłym Powstańcom 1863 r. (M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 32).
  5. ↑ Stefan Melak, Gwiazda Wytrwałości, usqe ad finem, Warszawa 1997.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Karbowski W., Zygmunt Padlewski 1835-1863, Warszawa 1969.
  • Krajewski M., Powstanie styczniowe między Skrwą a Drwęcą, Włocławek 1994.
  • Krajewski M., Z krwi waszej posiew wolności, Rypin 2013.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Tymczasowy Rząd Narodowy

Coat of arms of the January Uprising.svg

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Padlewski&oldid=63020798”