Łukasz Dorosz
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: urządzenia teletechniczne | |
| Alma Mater | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Politechnika Lwowska |
| Rektor WSP w Gdańsku | |
Łukasz Dorosz (ur. 18 lutego 1897 we wsi Zielona, województwo tarnopolskie, zm. 10 maja 1954 w Gdańsku) – polski inżynier elektryk, nauczyciel, profesor nadzwyczajny Politechniki Gdańskiej i Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku.
Życie i działalność[edytuj | edytuj kod]
23 listopada 1917 zdał eksternistycznie maturę w Gimnazjum w Kamionce Strumiłłowej, od stycznia 1918 rozpoczął studia w Oficerskiej Szkole Łączności. W 1919 jako podporucznik wstąpił do Wojska Polskiego. Od maja 1919 do sierpnia 1920 na stanowisku dowódcy kompanii łączności we Lwowie, rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej.
W 1921 został przeniesiony do Wilna, gdzie był szefem łączności dywizji do czerwca 1922 roku, awansowany do stopnia porucznika, w latach 1922-1923 kontynuował studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego.
4 kwietnia 1930 roku absolwent Wydziału Mechanicznego oddziału elektrycznego Politechniki Lwowskiej – inżynier elektryk. W latach 1924–1928 był asystentem w Katedrze Fizyki Politechniki Lwowskiej, w latach 1932-1939 był wykładowcą teletechniki i urządzeń teletechnicznych i kierował projektowaniem urządzeń teletechnicznych. W latach 1926–1939 był nauczycielem oraz kierował kursami radiotechnicznymi w Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie.
W latach 1928-1939 był dyrektorem technicznym Telefonów Lwowskich Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej. W wojnie obronnej 1939 roku zmobilizowany w stopniu kapitan|kapitana, szef łączności Brygady Pościgowej w Zielonce koło Warszawy. Podczas okupacji prowadził sklep spożywczy w Warszawie oraz uczestniczył w tajnym nauczaniu fizyki, chemii i matematyki na poziomie szkoły średniej w Warszawie i Zalesiu Dolnym.
Od 5 lutego do 30 września 1945 był kierownikiem Katedry Teletechniki i Fizyki, od 28 lutego 1945 roku był dziekanem na Wydziale Elektryczno-Mechanicznym Politechniki Warszawskiej z tymczasową siedzibą w Lublinie i wykładowcą fizyki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W Gdańsku od października 1945 roku, w latach 1945-1954 był kierownikiem Katedry Teletechniki na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej. 23 sierpnia 1946 został mianowany profesorem nadzwyczajnym teletechniki. W latach 1950–1951 był dziekanem Wydziału Elektrycznego na Politechnice Gdańskiej, od stycznia do lipca 1952 był organizatorem Wydziału Łączności, w latach 1953-1954 był kierownikiem Katedry Techniki Przenoszenia Przewodowego. W latach 1947-1948 był dyrektorem Państwowego Pedagogium w Gdańsku, w roku 1948 rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku.
W latach 1952-1954 należał do zespołu Rady Naukowej Instytutu Łączności w Ministerstwie Poczt i Telegrafów. Należał do Związku Polskich Inżynierów Elektryków, Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Stowarzyszenia Teletechników Polskich, Polskiego Towarzystwa Fizycznego oraz Związku Nauczycielstwa Polskiego.
Pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku (kwatera 16, rząd 6, grób 7)[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Księga Wydziału wydana z okazji jubileuszu pięćdziesięciolecia 1952-2002 Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki, red. G.Budzyński, M.Sankiewicz-Budzyńska, Gdańsk 2004.
- Politechnika Gdańska 1945-1955. Księga Pamiątkowa, Warszawa 1958.
- Politechnika Gdańska 1945-1970. Księga pamiątkowa, Gdańsk 1970.
- Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Z. Paszota, J. Rachoń, E.Wittbrodt, Gdańsk 2005.
- Wydział Elektrotechniki i Automatyki. Jubileuszowa księga absolwentów 1945-2005, Gdańsk 2005.
- Gedanopedia [dostęp 2019-01-22]