Przejdź do zawartości

Łukówiec (powiat otwocki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łukówiec
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Powiat

otwocki

Gmina

Karczew

Liczba ludności (2011)

399[2][3]

Strefa numeracyjna

22

Kod pocztowy

05-480[4]

Tablice rejestracyjne

WOT

SIMC

0003547[5]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Łukówiec”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Łukówiec”
Położenie na mapie powiatu otwockiego
Mapa konturowa powiatu otwockiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Łukówiec”
Położenie na mapie gminy Karczew
Mapa konturowa gminy Karczew, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Łukówiec”
Ziemia52°02′08″N 21°17′54″E/52,035556 21,298333[1]

Łukówiecwieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie otwockim, w gminie Karczew[5][6].

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jana Chrzciciela w Warszawicach.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wieś szlachecka Lukowiecz położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie czerskim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego[7]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa warszawskiego.

Na południe od Brzezinki prowadzi droga do Łukówca. Również w bliskości od wsi znajduje się las i rzeczka Jagodna.

Pierwsza wzmianka o Łukówcu pochodzi z roku 1476, kiedy to posiadłości zwane Łukowie, wymienione zostały jako dobra Sobiekurskich. Nazywano je Łukowie, jako że bagniste tereny nad rzeczką pokrywały bujnie łąki. Gdy dobra Sobiekurskich przejęli Bielińscy, Łukówiec wchodził w skład ich włości aż do początków XIX w. Zadłużony majątek Bielińskich został podzielony na poszczególne folwarki. W 1827 w drodze licytacji, nowymi właścicielami Sobiekurska z przyległościami, a w tym i Łukówca stali się Stalkowscy, a po nich Zawadzcy.

Granice folwarków zostały tak ustalone że część Łukówca, tzw. Górki, została przydzielona do folwarku całowańskiego. Folwarki zniknęły, a granice pozostały. Górki, mimo że sąsiadują z Łukówcem, należą do dziś do oddalonego sołectwa Całowanie. Reforma uwłaszczeniowa z 1864 r. oddała w ręce gospodarzy dzierżawione tylko dotąd działki, których faktycznym właścicielem był dziedzic. Teraz nastąpił rozwój gospodarki indywidualnej (podobnie jak w innych wioskach gminy). Początek szkoły powszechnej w Łukówcu datuje się na czasy sprzed I wojny światowej.

Po uzyskaniu niepodległości zbudowany został budynek szkolny i remiza strażacka. We wsi działało koło Stronnictwa Ludowego, którego działacze wspólnie z nauczycielami i strażakami przyczyniali się do życia kulturalnego wsi. W czasie okupacji we wsi istniał ruch oporu, Niemcy wkroczyli do wsi i 30 mężczyzn wywieźli do Prus. Straż pożarna istnieje od 1926 r. a strażacy obecnie mają do dyspozycji nową remizę, która jest także ośrodkiem kulturalnym..Ochotnicza Straż Pożarna w Łukówcu ma długoletnią tradycję. Dzieci uczęszczają do szkoły podstawowej w Sobiekursku. Od 1957 r. Łukówiec jest zelektryfikowany, ma także połączenie autobusowe.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 74120
  2. Wieś Łukówiec w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2019-11-05], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2019-11-05].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 753 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT.
  6. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  7. Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 5: Mazowsze, Warszawa 1895, s. 217, Mazowsze w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapa, plany, Warszawa 1973, k. 4.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]