Przejdź do zawartości

Hiperforyna: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Hajperer (dyskusja | edycje)
127 edycji
Hajperer (dyskusja | edycje)
127 edycji
Linia 53: Linia 53:
Dwie [[Metaanaliza|metaanalizy]] wstępnych [[Eksperyment kliniczny|badań klinicznych]] oceniających skuteczność dziurawca w leczeniu łagodnej do umiarkowanej [[Nastrój depresyjny|depresji]] wykazały odpowiedź podobną do [[Selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny|selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny]] i lepszą tolerancję, chociaż odległe uogólnienie wyników badań było ograniczone przez krótki czas trwania (4–12 tygodni) recenzowanych badań<ref name=":0">Moore LB, Goodwin B, Jones SA, et al. (June 2000). „St. John’s wort induces hepatic drug metabolism through activation of the pregnane X receptor”. ''Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America''. '''97''' (13): 7500–2. Bibcode:2000PNAS...97.7500M. doi:10.1073/pnas.130155097. PMC 16574. <nowiki>PMID 10852961</nowiki>.</ref><ref name=":1">„Hyperforin”. ''BindingDB''. Retrieved 5 March 2015.</ref>.
Dwie [[Metaanaliza|metaanalizy]] wstępnych [[Eksperyment kliniczny|badań klinicznych]] oceniających skuteczność dziurawca w leczeniu łagodnej do umiarkowanej [[Nastrój depresyjny|depresji]] wykazały odpowiedź podobną do [[Selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny|selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny]] i lepszą tolerancję, chociaż odległe uogólnienie wyników badań było ograniczone przez krótki czas trwania (4–12 tygodni) recenzowanych badań<ref name=":0">Moore LB, Goodwin B, Jones SA, et al. (June 2000). „St. John’s wort induces hepatic drug metabolism through activation of the pregnane X receptor”. ''Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America''. '''97''' (13): 7500–2. Bibcode:2000PNAS...97.7500M. doi:10.1073/pnas.130155097. PMC 16574. <nowiki>PMID 10852961</nowiki>.</ref><ref name=":1">„Hyperforin”. ''BindingDB''. Retrieved 5 March 2015.</ref>.


W przeglądzie metaanalizy z 2015 r. stwierdzono, że dziurawiec ma on lepszą skuteczność niż placebo w leczeniu depresji, jest tak samo skuteczny jak standardowe leki przeciwdepresyjne w leczeniu depresji i ma mniej działań niepożądanych niż inne leki przeciwdepresyjne. W Niemczech ziele dziurawca zwyczajnego może być przepisywane na łagodną lub umiarkowaną depresję, szczególnie u dzieci i młodzieży. W przeglądzie Cochrane z 2008 roku obejmującym 29 badań klinicznych stwierdzono, że jest lepszy od placebo u pacjentów z ciężką depresją i jest równie skuteczny jak standardowe leki przeciwdepresyjne, a także ma mniej skutków ubocznych. W przeglądzie z 2016 r. stwierdzono, że stosowanie dziurawca zwyczajnego w łagodnej i umiarkowanej depresji było lepsze niż placebo w łagodzeniu objawów depresji i porównywalne z lekami przeciwdepresyjnymi. Metaanaliza z 2017 r. wykazała, że ziele dziurawca ma porównywalną skuteczność i bezpieczeństwo do SSRI w przypadku łagodnej do umiarkowanej depresji, znacząco niższy wskaźnik odstawienia oraz potwierdza jego istotną skuteczność kliniczną w łagodzeniu objawów depresji.
W przeglądzie metaanalizy z 2015 r. stwierdzono, że dziurawiec ma on lepszą skuteczność niż placebo w leczeniu depresji, jest tak samo skuteczny jak standardowe leki przeciwdepresyjne w leczeniu depresji i ma mniej działań niepożądanych niż inne leki przeciwdepresyjne<ref>Linde K. i inni, ''Efficacy and Acceptability of Pharmacological Treatments for Depressive Disorders in Primary Care: Systematic Review and Network Meta-Analysis'', „The Annals of Family Medicine”, 13 (1), 2015, s. 69–79, [[DOI (identyfikator cyfrowy)|DOI]]: 10.1370/afm.1687, [[PMID]]: 25583895, [[PMCID]]: PMC4291268 [dostęp 2021-09-19] (<abbr>ang.</abbr>).</ref>. W Niemczech ziele dziurawca zwyczajnego może być przepisywane na łagodną lub umiarkowaną depresję, szczególnie u dzieci i młodzieży<ref>{{Cytuj |autor = Michael Dörks, Ingo Langner, Ulrich Dittmann, Antje Timmer, Edeltraut Garbe |tytuł = Antidepressant drug use and off-label prescribing in children and adolescents in Germany: results from a large population-based cohort study |czasopismo = European Child & Adolescent Psychiatry |data = 2013-08 |data dostępu = 2021-09-19 |issn = 1018-8827 |wolumin = 22 |numer = 8 |s = 511–518 |doi = 10.1007/s00787-013-0395-9 |url = http://link.springer.com/10.1007/s00787-013-0395-9 |język = en}}</ref>. W przeglądzie Cochrane z 2008 roku obejmującym 29 badań klinicznych stwierdzono, że jest lepszy od placebo u pacjentów z ciężką depresją i jest równie skuteczny jak standardowe leki przeciwdepresyjne, a także ma mniej skutków ubocznych<ref>{{Cytuj |autor = Klaus Linde, Michael M Berner, Levente Kriston |redaktor = Cochrane Common Mental Disorders Group |tytuł = St John's wort for major depression |czasopismo = Cochrane Database of Systematic Reviews |data = 2008-10-08 |data dostępu = 2021-09-19 |doi = 10.1002/14651858.CD000448.pub3 |pmid = 18843608 |pmc = PMC7032678 |url = https://doi.wiley.com/10.1002/14651858.CD000448.pub3 |język = en}}</ref>. W przeglądzie z 2016 r. stwierdzono, że stosowanie dziurawca zwyczajnego w łagodnej i umiarkowanej depresji było lepsze niż placebo w łagodzeniu objawów depresji i porównywalne z lekami przeciwdepresyjnymi<ref>{{Cytuj |autor = Eric A. Apaydin, Alicia R. Maher, Roberta Shanman, Marika S. Booth, Jeremy N. V. Miles |tytuł = A systematic review of St. John’s wort for major depressive disorder |czasopismo = Systematic Reviews |data = 2016-12 |data dostępu = 2021-09-19 |issn = 2046-4053 |wolumin = 5 |numer = 1 |s = 148 |doi = 10.1186/s13643-016-0325-2 |pmid = 27589952 |pmc = PMC5010734 |url = http://systematicreviewsjournal.biomedcentral.com/articles/10.1186/s13643-016-0325-2 |język = en}}</ref>. Metaanaliza z 2017 r. wykazała, że ziele dziurawca ma porównywalną skuteczność i bezpieczeństwo do SSRI w przypadku łagodnej do umiarkowanej depresji, znacząco niższy wskaźnik odstawienia oraz potwierdza jego istotną skuteczność kliniczną w łagodzeniu objawów depresji<ref>{{Cytuj |autor = Qin Xiang Ng, Nandini Venkatanarayanan, Collin Yih Xian Ho |tytuł = Clinical use of Hypericum perforatum (St John's wort) in depression: A meta-analysis |czasopismo = Journal of Affective Disorders |data = 2017-03 |data dostępu = 2021-09-19 |wolumin = 210 |s = 211–221 |doi = 10.1016/j.jad.2016.12.048 |url = https://linkinghub.elsevier.com/retrieve/pii/S0165032716315920 |język = en}}</ref>.


== Zobacz też ==
== Zobacz też ==

Wersja z 23:42, 19 wrz 2021

Hiperforyna należy do fitochemikalii wytwarzanych przez niektórych przedstawicieli rodzaju Hypericum, w szczególności Hypericum perforatum (dziurawiec zwyczajny)[1]. Hiperforyna może być zaangażowana w działanie farmakologiczne dziurawca[1], szczególnie w jego działanie przeciwdepresyjne[2][3][4].

Występowanie

Hiperforynę znalezion w znacznych ilościach tylko w dziurawcu zwyczajnym (Hypericum perforatum). Inne spokrewnione gatunki, takie jak Hypericum calycinum, zawierają niższe poziomy substancji fitochemicznej[1]. Pierwsze naturalne ekstrakcje przeprowadzono z etanolem i dały one mieszaninę między innymi hiperforyny i adhiperforyny[2][5][6]. Metoda ekstrakcji została zmodernizowana za pomocą ciekłego lipofilnego CO2, otrzymując mieszaninę substancji oczyszczaną później z adhiperforyny[2][5][6]. Ekstrakcja CO2 jest jednak dość trudna, ponieważ typowe warunki „nadkrytyczne” ekstrahują mniej materiału, natomiast cokolwiek powyżej 40 °C degraduje hiperforynę[2][5][6]. Inne gatunki Hypericum zawierają niewielkie ilości hiperforyny[7].

Chemia

Hiperforyna to prenylowany floroglucynol i jest członkiem rodziny policyklicznych poliprenylowanych acylofloroglucynoli, znanej również jako rodzina PPAP. Hiperforyna jest unikalnym PPAP, ponieważ składa się z czwartorzędowego stereocentrum C8, które stanowi syntetyczne wyzwanie w przeciwieństwie do innych syntetycznych PPAP[2][3]. Struktura hiperforyny została wyjaśniona przez grupę badawczą z Instytutu Chemii Bioorganicznej im. Szemyakina (Akademia Nauk ZSRR w Moskwie) i opublikowana w 1975 roku[8][9]. Synteza nienaturalnego enancjomeru hiperforyny została zgłoszona w 2010 r., co wymagało około 50 transformacji syntetycznych i opierało się w dużej mierze na podstawowej reaktywności organicznej[10]. W 2010 roku ujawniono enancjoselektywną syntezę całkowitą prawidłowego enancjomeru. Analiza retrosyntetyczna została zainspirowana symetrią strukturalną hiperforyny i ścieżką biosyntezy. Podjęta droga syntezy doprowadziła do powstania prostereogennego produktu pośredniego, który następnie ustanowił wymagające syntetycznie stereocentrum C8 i umożliwił uzyskanie wyników stereochemicznych w pozostałej części syntezy[11].

Hiperforyna jest niestabilna w obecności światła i tlenu[12]. Częste formy utlenione zawierają od C3 do C9 hemiketal/mostek heterocykliczny lub będą tworzyć pochodne furanu/piranu[5][6].

Farmakokinetyka

Niektóre dane farmakokinetyczne dotyczące hiperforyny są dostępne dla ekstraktu zawierającego 5% hiperforyny. Maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) u ochotników osiągnięto 3–4 godziny po podaniu ekstraktu zawierającego 14,8mg hiperforyny. Biologiczny okres półtrwania (t1/2) i średni czas obecności w osoczu wynosił odpowiednio 9 i 12 godzin, przy szacowanym stężeniu w stanie stacjonarnym 100 ng/ml (ok. 180 nM) dla 3 dawek dziennie. Zaobserwowano liniowe stężenia w osoczu w normalnym zakresie dawek i nie wystąpiła kumulacja[13].

U zdrowych ochotników płci męskiej 612 mg suchego ekstraktu z dziurawca wytworzyło farmakokinetykę hiperforyny charakteryzującą się okresem półtrwania 19,64 godziny[14].

Farmakodynamika

Hiperforyna może być składnikiem odpowiedzialnym za przeciwdepresyjne i przeciwlękowe właściwości ekstraktów z dziurawca[1][15]. W warunkach in vitro działała jako inhibitor wychwytu zwrotnego monoamin, w tym serotoniny, noradrenaliny, dopaminy, oraz GABA i glutaminianu z IC50 o wartości 0.05-0.10 g/ml dla wszystkich związków z wyjątkiem glutaminianu, który mieści się w zakresie 0,5 μg/ml[16]. W innych badaniach laboratoryjnych hiperforyna indukowała enzymy cytochromu P450 CYP3A4 i CYP2C9 poprzez wiązanie i aktywację receptora pregnanu X[17].

Inhibicja wychwytu zwrotnego
Neurotransmiter IC50 (nanomole)[16]
Norepinefryna 80 ± 24
Dopamina 102 ± 19
GABA 184 ± 41
5-HT 205 ± 45
Glutamat 829 ± 687
Cholina 8500
Powinowactwo do receptorów (u ludzi)
Receptor Ki (nanomole)
D1 595.8[18]
  • Naturalne i pół-syntetyczne analogi hiperforyny
  • Adhiperforyna
    Adhiperforyna
  • Arystoforyna
    Arystoforyna
  • Trimetoksybenzoesan hiperforyny
    Trimetoksybenzoesan hiperforyny
  • Tetrahydrohiperforyna
    Tetrahydrohiperforyna
  • Oktahydrohiperforyna
    Oktahydrohiperforyna
  • Nikotynian hiperforyny
    Nikotynian hiperforyny

Badania antydepresyjne

Dwie metaanalizy wstępnych badań klinicznych oceniających skuteczność dziurawca w leczeniu łagodnej do umiarkowanej depresji wykazały odpowiedź podobną do selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i lepszą tolerancję, chociaż odległe uogólnienie wyników badań było ograniczone przez krótki czas trwania (4–12 tygodni) recenzowanych badań[19][20].

W przeglądzie metaanalizy z 2015 r. stwierdzono, że dziurawiec ma on lepszą skuteczność niż placebo w leczeniu depresji, jest tak samo skuteczny jak standardowe leki przeciwdepresyjne w leczeniu depresji i ma mniej działań niepożądanych niż inne leki przeciwdepresyjne[21]. W Niemczech ziele dziurawca zwyczajnego może być przepisywane na łagodną lub umiarkowaną depresję, szczególnie u dzieci i młodzieży[22]. W przeglądzie Cochrane z 2008 roku obejmującym 29 badań klinicznych stwierdzono, że jest lepszy od placebo u pacjentów z ciężką depresją i jest równie skuteczny jak standardowe leki przeciwdepresyjne, a także ma mniej skutków ubocznych[23]. W przeglądzie z 2016 r. stwierdzono, że stosowanie dziurawca zwyczajnego w łagodnej i umiarkowanej depresji było lepsze niż placebo w łagodzeniu objawów depresji i porównywalne z lekami przeciwdepresyjnymi[24]. Metaanaliza z 2017 r. wykazała, że ziele dziurawca ma porównywalną skuteczność i bezpieczeństwo do SSRI w przypadku łagodnej do umiarkowanej depresji, znacząco niższy wskaźnik odstawienia oraz potwierdza jego istotną skuteczność kliniczną w łagodzeniu objawów depresji[25].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d St John’s Wort available again. Irishhealth.com (2015-10-13). Retrieved on 2020-02-11.
  2. ↑ a b c d e Hyperforin, „US National Library of Medicine”, 2018, DOI: 10.1016/j.ejpb.2017.03.024, PMID: 28377273.
  3. ↑ a b Mariam Gaid i inni, Biotechnological production of hyperforin for pharmaceutical formulation, „European Journal of Pharmaceutics and Biopharmaceutics”, 126, 2018, s. 10–26, DOI: 10.1016/j.ejpb.2017.03.024 [dostęp 2021-09-13] (ang.).
  4. ↑ Roxana Ciochina, Robert B. Grossman, Polycyclic Polyprenylated Acylphloroglucinols, „Chemical Reviews”, 106 (9), 2006, s. 3963–3986, DOI: 10.1021/cr0500582, PMID: 16967926.
  5. ↑ a b c d Beerhues L (2006). „Hyperforin”. Phytochemistry. 67 (20): 2201–7. doi:10.1016/j.phytochem.2006.08.017. PMID 16973193.
  6. ↑ a b c d Vajs, V.; Vugdelija, S.; Trifunović, S.; Karadžić, I.; Juranić, N.; MacUra, S.; Milosavljević, S. (2003). „Further degradation product of hyperforin from Hypericum perforatum (St. John’s Wort)”. Fitoterapia. 74 (5): 439–444. doi:10.1016/S0367-326X(03)00114-X. PMID 12837358.
  7. ↑ Verotta, Luisella; Appendino, Giovanni; Belloro, Emanuela; Jakupovic, Jasmin; Bombardelli, Ezio (1999). „Furohyperforin, a Prenylated Phloroglucinol from St. John’s Wort (Hypericumperforatum)”. J. Nat. Prod. 62 (5): 770–772. doi:10.1021/np980470v. PMID 10346967.
  8. ↑ Sparling B, Moebius D, Shair M (December 2012). „Enantioselective Total Synthesis of Hyperforin”. J Am Chem Soc (Submitted manuscript). 135 (2): 644–7. doi:10.1021/ja312150d. PMID 23270309.
  9. ↑ Bystrov NS; Gupta ShR; Dobrynin VN; Kolosov MN; Chernov BK (January 1976). „[Structure of the antibiotic hyperforin]”. Doklady Akademii Nauk SSSR (in Russian). 226 (1): 88–90. PMID 1248360.
  10. ↑ Bystrov NS, Chernov BK, Dobrynin VN, Kolosov MN (1975). „[The structure of hyperforin]”. Tetrahedron Letters. 16 (32): 2791–2794. doi:10.1016/S0040-4039(00)75241-5.
  11. ↑ Smelcerovic A, Spiteller M (March 2006). „Phytochemical analysis of nine Hypericum L. species from Serbia and the F.Y.R. Macedonia”. Die Pharmazie. 61 (3): 251–2. PMID 16599273.
  12. ↑ Shimizu Y, Shi SL, Usuda H, Kanai M, Shibasaki M (February 2010). „Catalytic Asymmetric Total Synthesis of ent-Hyperforin”. Angew Chem Int Ed. 49 (6): 1103–6. doi:10.1002/anie.200906678. PMID 20063336.
  13. ↑ Liu, F; Pan, C; Drumm, P; Ang, CY (February 2005). „Liquid chromatography-mass spectrometry studies of St. John’s wort methanol extraction: active constituents and their transformation”. Journal of Pharmaceutical and Biomedical Analysis. 37 (2): 303–12. doi:10.1016/j.jpba.2004.10.034. PMID 15708671.
  14. ↑ Biber, A; Fischer, H; Römer, A; Chatterjee, SS (June 1998). „Oral bioavailability of hyperforin from hypericum extracts in rats and human volunteers”. Pharmacopsychiatry. 31 (Suppl 1): 36–43. doi:10.1055/s-2007-979344. PMID 9684946.
  15. ↑ Schulz, HU; Schürer, M; Bässler, D; Weiser, D (2005). „Investigation of the Bioavailability of Hypericin, Pseudohypericin, Hyperforin and the Flavonoids Quercetin and Isorhamnetin Following Single and Multiple Oral Dosing of a Hypericum Extract Containing Tablet”. Arzneimittelforschung. 55 (1): 15–22. doi:10.1055/s-0031-1296820. PMID 15727160.
  16. ↑ a b Newall, Carol A.; Joanne Barnes; Anderson, Linda R. (2002). Herbal medicines: a guide for healthcare professionals. London: Pharmaceutical Press. ISBN 978-0-85369-474-8.
  17. ↑ Chatterjee SS, Bhattacharya SK, Wonnemann M, Singer A, Müller WE (1998). „Hyperforin as a possible antidepressant component of hypericum extracts”. Life Sci. 63 (6): 499–510. doi:10.1016/S0024-3205(98)00299-9. PMID 9718074.
  18. ↑ Moore LB, Goodwin B, Jones SA. St. John’s wort induces hepatic drug metabolism through activation of the pregnane X receptor. „Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America”, 2000. DOI: doi:10.1073/pnas.130155097. 
  19. ↑ Moore LB, Goodwin B, Jones SA, et al. (June 2000). „St. John’s wort induces hepatic drug metabolism through activation of the pregnane X receptor”. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 97 (13): 7500–2. Bibcode:2000PNAS...97.7500M. doi:10.1073/pnas.130155097. PMC 16574. PMID 10852961.
  20. ↑ „Hyperforin”. BindingDB. Retrieved 5 March 2015.
  21. ↑ Linde K. i inni, Efficacy and Acceptability of Pharmacological Treatments for Depressive Disorders in Primary Care: Systematic Review and Network Meta-Analysis, „The Annals of Family Medicine”, 13 (1), 2015, s. 69–79, DOI: 10.1370/afm.1687, PMID: 25583895, PMCID: PMC4291268 [dostęp 2021-09-19] (ang.).
  22. ↑ Michael Dörks i inni, Antidepressant drug use and off-label prescribing in children and adolescents in Germany: results from a large population-based cohort study, „European Child & Adolescent Psychiatry”, 22 (8), 2013, s. 511–518, DOI: 10.1007/s00787-013-0395-9, ISSN 1018-8827 [dostęp 2021-09-19] (ang.).
  23. ↑ Klaus Linde, Michael M Berner, Levente Kriston, St John's wort for major depression, Cochrane Common Mental Disorders Group (red.), „Cochrane Database of Systematic Reviews”, 2008, DOI: 10.1002/14651858.CD000448.pub3, PMID: 18843608, PMCID: PMC7032678 [dostęp 2021-09-19] (ang.).
  24. ↑ Eric A. Apaydin i inni, A systematic review of St. John’s wort for major depressive disorder, „Systematic Reviews”, 5 (1), 2016, s. 148, DOI: 10.1186/s13643-016-0325-2, ISSN 2046-4053, PMID: 27589952, PMCID: PMC5010734 [dostęp 2021-09-19] (ang.).
  25. ↑ Qin Xiang Ng, Nandini Venkatanarayanan, Collin Yih Xian Ho, Clinical use of Hypericum perforatum (St John's wort) in depression: A meta-analysis, „Journal of Affective Disorders”, 210, 2017, s. 211–221, DOI: 10.1016/j.jad.2016.12.048 [dostęp 2021-09-19] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hiperforyna&oldid=64582848”