Łęgoń (dopływ Odry koło Grzegorzowic)
 Łęgoń | ||||||||||||||||
| Kontynent | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Państwo | ||||||||||||||||
| Struga | ||||||||||||||||
| Długość | ok. 11,5[1] km | |||||||||||||||
| Źródło | ||||||||||||||||
| Miejsce | Obora | |||||||||||||||
| Współrzędne | ||||||||||||||||
| Ujście | ||||||||||||||||
| Recypient | Odra | |||||||||||||||
| Miejsce |
okolice Grzegorzowic | |||||||||||||||
| Współrzędne | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Położenie na mapie powiatu raciborskiego  | ||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | ||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa śląskiego  | ||||||||||||||||
Łęgoń (niem. Längenbach[2], Lengon[3]) – niewielka struga w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie raciborskim. Swoje źródło ma w raciborskiej dzielnicy Obora, na skraju Arboretum Bramy Morawskiej. Następnie przepływa przez dzielnicę Markowice i wkracza do gminy Nędza, gdzie przepływa przez zachodnią część rezerwatu przyrody Łężczak (w jego południowej części stanowi granicę pomiędzy Raciborzem a gminą Nędza), wieś Ciechowice i niedaleko wsi Grzegorzowice uchodzi do Odry, jako jej prawy dopływ. Końcowy odcinek strugi stanowi granicę pomiędzy gminą Nędza a gminą Kuźnia Raciborska. Do Łęgonia wpływa struga Żabnica[4], potok Suminka[5] oraz kilkanaście innych cieków wodnych[6][7].
Nazwę Łęgoń wprowadzono urzędowo w 1951 roku[3]. Dolny bieg Łęgonia został uregulowany, przy ujściu zainstalowano przepompownię wody.
Z Łęgoniem związana jest legenda o rezydującym w nim utopcu, który wypatrywał okazji by wciągnąć kogoś pod wodę lub chociaż go przestraszyć.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wyznaczone za pomocą narzędzia do obliczania odległości na Wikimapii.
- ↑ Arkusz 5875 Buchenau. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Das Reichsamt für Landesaufnahme.
- ↑ a b Zarządzenie nr 115 Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 1951 r. (M.P. z 1951 r. nr 62, poz. 825, s. 1)
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 333, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 281, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. [dostęp 2010-11-04].
- ↑ Geoportal. [dostęp 2010-11-04].