Bąkowron orientalny

Bąkowron orientalny
	Gorsachius melanolophus
	(Raffles, 1822)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	pelikanowe
Podrząd	czaplowce
Rodzina	czaplowate
Podrodzina	czaple
Rodzaj	Gorsachius
Gatunek	bąkowron orientalny
Synonimy
	Ardea melanolopha Raffles, 1822; Nycticorax melanolophus (Raffles, 1822);
	Ardea melanolopha Raffles, 1822; Nycticorax melanolophus (Raffles, 1822);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	; obszar lęgowy obszar występowania całorocznego obszar zimowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bąkowron orientalny^[4], ślepowron orientalny^[5] (Gorsachius melanolophus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkujący Azję Południowo-Wschodnią i Wschodnią oraz część Indii. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) uznaje ślepowrona orientalnego za gatunek monotypowy^[6]. Autorzy Handbook of the Birds of the World populację zamieszkującą Nikobary zaliczają do podgatunku G. m. minor Hachisuka, 1926; pozostałą część populacji zaliczają do podgatunku nominatywnego G. m. melanolophus (Raffles, 1922)^[2].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Występuje w południowych Chinach, na Tajwanie, wyspach Riukiu i Filipinach oraz na obszarze od północno-wschodnich Indii do Wietnamu; izolowana populacja w południowo-zachodnich Indiach. W północnej części występowania ma tereny lęgowe, natomiast w środkowej części tego obszaru występuje przez cały rok, część odlatuje w okresie zimowym dalej na południe – na Sri Lankę, Półwysep Malajski i Wielkie Wyspy Sundajskie^[2].

Zamieszkuje wilgotne lasy deszczowe, występuje na całym ich obszarze od nizinnych podmokłych lasów do łagodnych wzgórz, do wysokości 2300 m n.p.m. w zachodnich Indiach. Na terenach występowania muszą jednak istnieć zbiorniki i cieki wodne. W czasie migracji często widywany na polach ryżowych.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 45–51 cm; masa ciała 377–451 g; rozpiętość skrzydeł 86–87 cm^[2]. Ubarwienie dorosłych ptaków – głowa i szyja jest koloru kasztanowego, a skrzydła czarne z białymi końcówkami. U młodych osobników głowa i szyja koloru czarnego, a skrzydła mają kolor ciemnobrązowy. Ubarwienie jest charakterystycznie cętkowane.

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Osobniki dorosłe żerują o zmierzchu lub nocą, są typowymi samotnikami. Także migrują samotnie. Odżywiają się głównie drobnymi zwierzętami lądowymi: dżdżownicami, chrząszczami, a także mięczakami, jaszczurkami, żabami i prawdopodobnie małymi rybami.

Okres lęgowy zależy od obszaru występowania: w Indiach od maja do sierpnia, na Tajwanie od kwietnia do września, na obszarach całorocznego występowania nie ma wyraźnego okresu lęgowego. Także okres migracji nie jest dokładnie ustalony, gdyż ptak ten wędruje samotnie i to głównie nocą. Wiadomo jedynie, że migruje na południe od swoich miejsc lęgowych.

Status[edytuj | edytuj kod]

IUCN uznaje bąkowrona orientalnego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1994 roku; wcześniej, w 1988 roku uznano go za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). W 2006 roku organizacja Wetlands International szacowała liczebność światowej populacji na około 2000 – 20 000 osobników, czyli około 1300 – 13 000 osobników dorosłych. BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za trudny do ustalenia^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Gorsachius melanolophus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Martínez-Vilalta, A., Motis, A. & Kirwan, G.M.: Malay Night-heron (Gorsachius melanolophus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-21].
↑ ^a ^b Gorsachius melanolophus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Ardeinae Leach, 1820 - czaple (wersja: 2023-03-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-04-21].
↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 30, 1999. ISSN 0550-0842.
↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-20]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Malayan Night Heron. [w:] Heron Conservation [on-line]. The IUCN-SCC Heron Specialist Group. [dostęp 2021-09-28]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Gorsachius melanolophus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[hbwa-2] Martínez-Vilalta, A., Motis, A. & Kirwan, G.M.: Malay Night-heron (Gorsachius melanolophus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-21].

[iucn-3] Gorsachius melanolophus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[Mielczarek&Kuziemko-4] Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Ardeinae Leach, 1820 - czaple (wersja: 2023-03-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-04-21].

[mie&cich-5] P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 30, 1999. ISSN 0550-0842.

[ioc-6] F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-20]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]