17-Hydroksykortykosteroidy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

17-Hydroksykortykosteroidy – u człowieka, steroidy nadnerczowe powstające wskutek działania 17α-hydroksylazy w trakcie biosyntezy hormonów kory nadnerczy.

Przykładowymi 17-hydroksykortykosteroidami są:

Diagnostyka[edytuj | edytuj kod]

Wydalanie 17-hydroksykortykosteroidów ocenia się w sytuacji, gdy nie ma możliwości oceny wydalania samego wolnego kortyzolu. Alternatywnie można oznaczać wydalanie wolnych kortykoidów, tzn. 17-hydroksykortykosteroidów nie związanych z kwasem glukuronowym.

Oznaczenia dokonuje się metodą Portera i Silbera w dobowej zbiórce moczu. Normy ustalane są indywidualnie dla każdego laboratorium i najczęściej wynoszą:

  • 6,1–19,3 μmol/24 h (2,2–7,0 mg/24 h),
  • dla wolnych kortykoidów – 80–250 μg/24 h.

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Obniżenie poziomu wydalania 17-hydroksykortykosteroidów stwierdza się w niedoczynności kory nadnerczy, natomiast zwiększenie – w zespole Cushinga oraz podczas stosowania syntetycznych kortykosteroidów. Z tego powodu istotne jest odstawienie zażywanych kortykosteroidów na 72 godziny przed oznaczeniem.

Niewielkie zwiększenie poziomu 17-hydroksykortykosteroidów może mieć miejsce w otyłości. W różnicowaniu nadczynności kory nadnerczy z otyłością prostą stosuje się oznaczanie poziomu wolnych kortykoidów, na których poziom wydalania nie wpływa masa ciała.

Oznaczenia dynamiki wydalania 17-hydroksykortykosteroidów mogą być elementem testu rezerwy nadnerczowej w różnicowaniu niedoczynności nadnerczy.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Choroby wewnętrzne. Podręcznik multimedialny oparty za zasadach EBM. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Wyd. I. T. I. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005, s. 1098, 1100. ISBN 83-7430-031-0. (pol.).