17 Dywizja Powietrznodesantowa (USA)
| Thunder From Heaven | |
 Żołnierze 466. spadochronowego batalionu artylerii polowej przygotowują się do operacji Varsity, marzec 1945 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
15 kwietnia 1943, |
| Rozformowanie |
16 września 1945, |
| Nazwa wyróżniająca |
Złote Szpony (ang. Golden Talons) |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
17 Dywizja Powietrznodesantowa (ang. 17th Airborne Division) – istniejący w latach 1943–1945 i 1948–1949 związek taktyczny wojsk powietrznodesantowych Armii Stanów Zjednoczonych.
Została sformowana 15 kwietnia 1943 roku[1], w czasie II wojny światowej. Chrzest bojowy dywizji miał miejsce w czasie bitwy o Ardeny, jednak najbardziej zasłynęła z udziału w operacji Varsity pod koniec wojny. Ze względu na swoją odznakę, dywizja zyskała przydomek Złote Szpony (ang. Golden Talons).
Historia[edytuj | edytuj kod]
17 Dywizja Powietrznodesantowa została sformowana 15 kwietnia 1943 roku w obozie szkoleniowym w Camp Mackall[1]. Jej dowództwo objął gen. William M. Miley[1]. Pierwsze elementy dywizji zostały przetransportowane do Wielkiej Brytanii w sierpniu 1944 roku[2].
25 grudnia 1944 roku została przydzielona do 3. Armii pod dowództwem gen. George’a Pattona[3]. Wraz z nią wzięła udział w bitwie o Ardeny. Uczestniczyła w działaniach mających odciążyć obrońców Bastogne i docelowo wyprzeć Niemców z terenu Belgii. 26 stycznia 1945 została wycofana z linii frontu[3].
24 marca 1945 roku brała udział w operacji Varsity, wraz brytyjską 6 Dywizją Powietrznodesantową. Był to pierwszy skok bojowy jednostki. Dywizja została zrzucona w okolicy miejscowości Diersfordt w Niemczech. Celem jednostki było opanowanie jej wraz z przyległym lasem[4]. Operacja zakończyła się sukcesem[5].
Po zakończeniu działań wojennych w Europie dywizja pozostała w służbie okupacyjnej w północnych Niemczech. 3 lipca 1945 roku dywizja została rozwiązana, a jej poszczególne elementy przydzielono do 13. i 82 Dywizji Powietrznodesantowej. Jednostki te miały zostać wykorzystane do walk z Japonią[3], jednak nie zdołano ich przerzucić w rejon Pacyfiku przed kapitulacją tego kraju. Jednostkę reaktywowano 6 lipca 1948 roku w celach szkoleniowych, ponownie rozwiązano ją 19 czerwca 1949 roku[3].
Straty[6][edytuj | edytuj kod]
- Straty bojowe ogółem: 6745
- Polegli: 1191
- Ranni: 4904
- Zaginieni: 224
- Pojmani: 426
Organizacja[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Organizacja 17 Dywizji Powietrznodesantowej w czasie II wojny światowej[7]:
- Sztab dywizji
- 193 pułk piechoty szybowcowej
- 194 pułk piechoty szybowcowej
- 507 pułk piechoty spadochronowej
- 513 pułk piechoty spadochronowej (zastąpił 517 pułk 10 marca 1944)
- 517 pułk piechoty spadochronowej (rozwiązany 10 marca 1944)
- cztery bataliony artylerii (464. i 466. spadochronowy oraz 680. i 681. szybowcowy)
- 139 powietrznodesantowy batalion inżynieryjny
- 155 powietrznodesantowy batalion przeciwlotniczy
- 224 powietrznodesantowa kompania sanitarna
- 17 spadochronowa kompania serwisowa
- jednostki specjalne sztabu dywizji
- 550 powietrznodesantowy batalion piechoty (niezależny, przydzielony do 17 Dywizji w czasie bitwy o Ardeny)
- 761 batalion czołgów (samodzielny, przydzielony do 17 Dywizji od 15 do 27 stycznia 1945)
- 811 batalion przeciwpancerny (przydzielony do 17 Dywizji od 17 do 27 stycznia 1945)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c 17th Airborne Division During WW II – Overview [online], www.ww2-airborne.us [dostęp 2020-04-10].
- ↑ Bart Hagerman, Seventeenth Airborne Division, 1999, ISBN 978-1-56311-436-6.
- ↑ a b c d E.M. Falangan, Airborne. A combat history of American airborne forces, 2003.
- ↑ Brian Jewell, Over the Rhine. The last days of war in Europe, 1985.
- ↑ James Huston, Out Of The Blue – U.S Army Airborne Operations In World War II, 1972.
- ↑ Army Battle Casualties and Nonbattle Deaths, Final Report (Statistics and Accounting Branch, Office of the Adjutant General, 1 June 1953), 1953.
- ↑ 17th AIRBORNE DIVISION – Order of Battle of the United States Army – WWII – ETO | U.S. Army Center of Military History [online], history.army.mil [dostęp 2020-04-10].
