37 Armia Lotnicza Dalekiego Zasięgu
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1998 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. Igor Chworow |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
37 Armia Lotnictwa Dalekiego Zasięgu (ros. 37-я воздушная армия Верховного Главного командования стратегического назначения) – związek operacyjny Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku restrukturyzacji Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, w 1994 rozformowano wszystkie armie Lotnictwa Dalekiego Zasięgu, a poszczególne dywizje podporządkowano bezpośrednio dowództwu LDZ[1].
W 1998 lotnictwo dalekiego zasięgu Rosji ponownie poddane zostało restrukturyzacji. W wyniku połączenia sił powietrznych i wojsk obrony powietrznej reaktywowano 37 Armię LDZ[2]. Armia podporządkowana została bezpośrednio Naczelnemu Dowództwu Sił Zbrojnych Rosji[1].
W 2001 roku 37 Armia pozostawała podzielona na dwie grupy: wschodnią stanowiła 326 Dywizja LDZ w bazie lotniczej Ukrainka, a zachodnią stanowiła 22 Dywizja LDZ w bazie lotniczej Engels. Denuklearyzacja Kazachstanu i Ukrainy zakończyła etap reorganizacji oraz konsolidacji potencjału 37 Armii LDZ.[3].
W lipcu 2009 roku na uzbrojeniu 37 Armii Lotniczej znajdowało się 76 bombowców strategicznych dwóch typów (TU-95 i TU-160) , zdolnych do przeniesienia 856 pocisków dalekiego zasięgu[4].
W 2009, na bazie dowództwa 37 Armii Lotniczej, utworzono Dowództwo Lotnictwa Dalekiego Zasięgu[5].
| Potencjał lotnictwa strategicznego Rosji w 2009[4] | |||
|---|---|---|---|
| Samolot | Liczba samolotów | Typ pocisku | Razem |
| ТU-95МС6 | 32 | 6 x AS-15A | 192 |
| ТU-95МС16 | 31 | 16 x AS-15A | 496 |
| ТU-160 | 13 | 12 x AS-15A | |
| Razem | 76 | 844 | |
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
W 1990–1991[6] (ZSRR)
- dowództwo – Moskwa[7]
- 106 Dywizja Lotnictwa Bombowego im. 60-lecia ZSRR – Kijów
- 201 Dywizja Lotnictwa Bombowego – Engels
W 2008[8] (odtworzona)
- dowództwo – Moskwa
- 22 Gwardyjska Donbaska Dywizja Lotnictwa Bombowego – Engels
- 326 Tarnopolska Dywizja Lotnictwa Bombowego – Baza „Ukrainka” (okolice Biełogorska)
- 43 Centrum Szkolenia Bojowego – Riazań
- 49 Instruktorski pułk lotnictwa bombowego
- 203 Orłowski pułk lotnictwa tankowania w powietrzu
Poza tym 37 Armii podlegają cztery dywizje ciężkich bombowców TU-22M3[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Depczyński 2015 ↓, s. 58.
- ↑ Dochniak 2018 ↓, s. 70.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 59.
- ↑ a b c Grabowski 2011 ↓, s. 86.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 482.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 56.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 461.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 60.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marcin Dochniak: Siły Powietrzne Federacji Rosyjskiej w świetle zmian w środowisku bezpieczeństwa Rosji. Warszawa: Difin SA, 2018. ISBN 978-83-8085-765-0.
- Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
- Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.
- Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0.