Adam Biedroń-Kalinowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Biedroń-Kalinowski
Ilustracja
Adam Biedroń-Kalinowski (ok. 1925)
pułkownik pożarnictwa
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1898
Kraków

Data i miejsce śmierci

1970
Łódź

Przebieg służby
Lata służby

1922–1954, 1957–1966

Jednostki

Komenda Główna Straży Pożarnej

Stanowiska

szef wydziału

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Zasługi za Dzielność (1928-1992) Złoty Krzyż Zasługi

Adam Biedroń-Kalinowski (ur. 13 sierpnia 1898 w Krakowie, zm. 1970 w Łodzi) – polski działacz niepodległościowy, pułkownik pożarnictwa, oficer rezerwy Wojska Polskiego, komendant Warszawskiej Straży Ogniowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 sierpnia 1898 w Krakowie[1][2][3][4][5], w rodzinie Antoniego[6].

4 września 1914 wstąpił do Legionów Polskich[1]. Od 15 lipca 1915 walczył na froncie wschodnim I wojny światowej w szeregach 4 pułku piechoty[1]. Początkowo był sekcyjnym w 9. kompanii III batalionu, a później w 8. kompanii II batalionu[1]. Ranny, od 12 sierpnia do 23 listopada 1915 był pacjentem Domu Rekonwalescentów w Kamieńsku[1]. 27 marca 1916 awansowany na sierżanta[1]. 19 kwietnia 1916 był odnotowany w komendzie 4 pp[1]. Wiosną 1917 został wymieniony we wniosku o odznaczenie austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[1].

W 1922, w stopniu porucznika rezerwy, posiadał przydział do 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie[7]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 3499. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[8][9]. Był wówczas przydzielony w rezerwie do 25 pułku piechoty w Piotrkowie[10][11]. Później, w tym samym stopniu, został przeniesiony do korpusu oficerów taborowych i przydzielony do 5 dywizjonu taborów w Krakowie[12].

W 1922 rozpoczął służbę w Ochotniczej Straży Pożarnej w Radomsku jako zastępca naczelnika i po odbyciu kursu dla instruktorów pożarnictwa pracował jako inspektor w Związku Straży Pożarnych województwa krakowskiego[2]. W latach 1937-39 był komendantem Ochotniczej Straży Pożarnej w Łodzi[2].

W latach 1941-44 był komendantem Warszawskiej Straży Ogniowej oraz od 1941 organizował i początkowo kierował Centralną Szkołą Pożarniczą w Warszawie[2].

Po wojnie w latach 1945-50 był komendantem Zawodowej Straży Pożarnej w Łodzi[2]. Od 1950 pracował w Komendzie Głównej Straży Pożarnej jako doradca komendanta głównego i członek sztabu KGSP. W latach 1954-57 z powodu zarzutów politycznych - nieuzasadnionych, został zwolniony z Komendy Głównej i pracował w łódzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych jako referent ds przeciwpożarowych[2].

W 1957 podjął ponownie pracę w Komendzie Głównej jako szef Wydziału Szkolenia Zawodowego[2]. W 1960 przeszedł na emeryturę[2]. Zmarł w listopadzie 1970 w Łodzi[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Biedroń Adam. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-12-25].
  2. a b c d e f g h i j k l m Adam Biedroń-Kalinowski. [w:] Słownik biograficzny pożarników polskich [on-line]. Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej. [dostęp 2023-12-25].
  3. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 186, 715, tu urodzony 16 sierpnia 1896.
  4. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-25].
  5. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-25].
  6. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-25].
  7. Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 17.
  8. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 519.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 458.
  10. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 198.
  11. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 185.
  12. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 186, 715.
  13. M.P. z 1933 r. nr 212, poz. 238.
  14. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-25].
  15. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-25].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]