Alesina
 Budynek administracyjny browaru[1] w Olesinie, 2011 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Wysokość |
182 m n.p.m. |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 1776 |
| Kod pocztowy |
222229 |
| Tablice rejestracyjne |
5 |
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 53°57′16,50″N 28°14′14,05″E/53,954583 28,237236
| |
Alesina (hist., pol. Olesin, Olesino (biał. Алесіна, ros. Алесино) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie smolewickim obwodu mińskiego, w sielsowiecie Kurhannie, około 13 km na południowy wschód od Smolewicz.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Własność[edytuj | edytuj kod]
Historia Olesina jest taka sama jak sąsiednich Szypian (odległych o 3 km na wschód), choć Olesin niezależnie jest znany dopiero od XIX wieku. Mieszkał tu Aleksander Moniuszko (~1790–1836)[2] herbu Krzywda. W połowie XIX wieku majątek należał do jego córki Pauliny (1831–1903), która, wychodząc za Leona Wańkowicza (1831–?) herbu Lis, wniosła ten majątek w posagu do rodziny Wańkowiczów. Na początku XX wieku dobra te należały do ich syna Pawła (1862–?)[3][4].
Od dworu w Szypianach do Olesina prowadziła długa, dębowa aleja[5]. Olesin stanowił zaplecze gospodarcze dworu. Zabudowania tutejszego browaru zajmowały 1,5 ha. Do dziś zachował się szereg kamienno-ceglanych budynków produkcyjnych, magazynów[1][6] z końca XIX wieku[2].
Przynależność administracyjna[edytuj | edytuj kod]
W wyniku II rozbioru Polski majątek znalazł się w 1793 roku w Imperium Rosyjskim. W drugiej połowie XIX wieku należał do gminy Wierchmień w ujeździe ihumeńskim guberni mińskiej[7]. 15 września 1919 roku gmina wraz z powiatem ihumeńskim weszła w skład administrowanego przez Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich okręgu mińskiego[8]. Po wytyczeniu granicy wschodniej gmina znalazła się poza terytorium II Rzeczypospolitej[9], na terytorium ZSRR, od 1991 roku – na terenie Białorusi[3].
XX wiek[edytuj | edytuj kod]
Na początku XX wieku mieszkało tu około 160 mieszkańców, działała gorzelnia. W 1916 roku mieszkało tu 49 osób. Po rewolucji październikowej w byłym majątku powstał kołchoz „Nowe Życie”. Według spisu ludności z 1926 roku we wsi było 12 gospodarstw domowych, funkcjonowała czytelnia. Na początku lat 30. XX wieku poza kołchozem działały tu: kuźnia, krochmalnia i mleczarnia. Podczas II wojny światowej wieś została spalona przez Niemców. W 1996 roku było tu 148 gospodarstw domowych i 394 mieszkańców. Działał ośrodek weterynaryjny, warsztaty naprawy maszyn rolniczych, automatyczna centrala telefoniczna, klub, kasa oszczędnościowa, stołówka, sklep. Obecnie działa tu przedsiębiorstwo rolnicze „Szypiany-ASK”, przedszkole, liceum, poczta, wiejska biblioteka i przychodnia lekarska.
O tutejszej (nieistniejącej) rezydencji nic nie wiadomo, poza faktem, że zebrano tu w XIX wieku duży księgozbiór po Moniuszkach i archiwum[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Alesino [online], radzima.org [dostęp 2020-12-13].
- ↑ a b Światlena Niemagaj, Okolice Mińska. Świat dzieciństwa Stanisława Moniuszki jako źródło jego inspiracji twórczych [online], moniuszko200.pl.
- ↑ a b c Olesin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 462., 2. pozycja, 4. znaczenie.
- ↑ Marek Minakowski: Profil Pawła Wańkowicza na stronie Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2020-12-13].
- ↑ Алесино, усадьба Ваньковичей. W: Анатолий Тарасович Федорук: Старинные усадьбы Минского края. Mińsk: Полифакт, 2000, s. 339. ISBN 985-6107-24-5. [dostęp 2020-12-13]. (biał.).
- ↑ Алесино [online], Globus Białorusi [dostęp 2020-12-13] (ros.).
- ↑ Gmina Wierchmień, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 382.
- ↑ Dz. Urz. ZCZW z 1919 r. Nr 19, poz. 174.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VII – Część I – Województwo Nowogródzkie, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923.