Aloy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
herb Aloy według Ostrowskiego
herb Aloy według Tadeusza Gajla

Aloy (Aloe, Orzeł Złoty) – polski herb szlachecki, z indygenatu.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Polskie herbarze podają dwie wersje tego herbu:

  1. Tarcza dzielona w krzyż. W polu pierwszym, czerwonym orzeł złoty. W polu drugim i trzecim, błękitnych, trzy róże złote w skos lewy. W polu czwartym, czerwonym, koń złoty z uniesioną prawą przednią nogą.
    Klejnot: na trzech piórach strusich pół lwa złotego, wspiętego, trzymającego w lewej łapie kwiat lilii srebrny z dwoma listkami zielonymi.
    Labry z prawej czerwone, podbite złotem, z lewej błękitne, podbite złotem[1].
  2. W polu orzeł złoty[2].

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Zatwierdzony indygenatem w 1768 roku dla Jana d'Aloy, pułkownika wojsk koronnych.

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Aloy, d'Aloy – de Aloe, Tadeusz Gajl dodaje jeszcze nazwisko Orzeł.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Herb w tej wersji podaje Herbarz polski T. Gajla, powołujący się na Tablice odmian herbowych T.Chrząńskiego, które z kolei podają jako źródło Armoires general J.B. Rietstapa. W herbarzu Rietstapa są opisane trzy różne herby pod nazwiskiem Aloy oraz ten pod nazwiskiem Aloys, jednak bez podania kraju czy regionu pochodzenia
  2. Taki herb podają: Herbarz J.K.Ostrowskiego Księga herbowa rodów polskich oraz herbarz Bonieckiego

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]