Żona Marcina Libickiego, matka: Jana Filipa Libickiego, Piotra Libickiego, Anny Libickiej i Pii Libickiej-Regulskiej. Córka Kazimierza Deręgowskiego (ur. 1899) i Janiny Deręgowskiej z Wolskich (ur. 1905)[2]. Ojciec z zawodu był technologiem pierzastwa, a po 1945 roku dyrektorem fabryki pierza i puchu w Swarzędzu[3]. Natomiast matka była absolwentką szkoły gospodarczej dla panien w Pniewach założonej przez matkę Urszulę Ledóchowską[4].
W 1960 roku ukończyła Państwową Średnią Szkołę Baletową w Poznaniu i rozpoczęła pracę w Operze Poznańskiej. Najpierw jako solistka, a od 1967 roku jako pierwsza solistka baletu Opery. Była wychowanką Olgi Sławskiej-Lipczyńskiej, założycielki poznańskiej szkoły baletowej, obecnie patronki szkoły. W latach 60. XX wieku jako solistka opery poznańskiej odbyła tournée po Włoszech i Francji. W 1970 roku wzięła ślub z Marcinem Libickim[5]. W 1972 roku zrezygnowała z kariery i zajęła się wychowywaniem dzieci oraz prowadzeniem domu[1].
O jej występach wypowiadano się:
„Borkowski postąpił słusznie powierzając Annie Deręgowakiej rolę Julii. Młodziutka tancerka, która przed paru laty ukończyła poznańską szkołę baletową, posiada dobre opanowane techniki klasycznej, doskonale wyrobione en dehors i mocne pointy. Jest przy tym tak autentycznie dziewczęca, tak nieśmiała i skromna, że postać Julii, szczególnie w pierwszych odsłonach, ma w niej doskonałą interpretatorkę. Zresztą i w ramach narastającego dramatu Deręgowska pozostaje szczera i wzruszająca.” – Tacjanna Wysocka, Dzieje Baletu, Warszawa 1970[6]
„Partnerka ma obecnie dopiero dwadzieścia lat i jak twierdzą znawcy, zapowiada się doskonale.” – Roman Leszczyński, Panorama, Tygodnik Śląski 1962[7]
Anna Deręgowska jako Julia i Kazimierz Milczyński jako Romeo w balecie „Romeo i Julia”, 1963 rokAnna Deręgowska jako Wiesłana w balecie „Bursztynowa Panna”, 1961 rok Julia – „Romeo i Julia”, S.S. Prokofiew[1]
