Antoni Brodowski

Antoni Brodowski
	; Autoportret z 1813 roku
Data i miejsce urodzenia	przed 26 grudnia 1784 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	31 marca 1832 ; Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	malarstwo
Epoka	klasycyzm
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 16 sty 2018, była oparta na tej wersji.

Antoni Brodowski herbu Łada (ur. przed 26 grudnia 1784 w Warszawie, zm. 31 marca 1832 tamże) – polski malarz, jeden z głównych przedstawicieli klasycyzmu w malarstwie polskim.

Życiorys

W latach 1805–1808 przebywał w Paryżu jako guwerner dzieci Tadeusza Mostowskiego. W 1809 przybył do Paryża ponownie jako stypendysta rządowy. Jego nauczycielami byli: Felix Ivo Leicher^{[potrzebny przypis]}, Kappler^{[potrzebny przypis]}, Pink^{[potrzebny przypis]} i Jacques Jean Baptiste Augustin^[1]. Studia malarskie odbył w Paryżu u Jaques'a Louis Davida i François Gérarda^[2]. W 1814 powrócił do Warszawy i pracował jako urzędnik. Po zdobyciu w 1819 złotego medalu za Gniew Saula na Dawida uzyskał stanowisko profesora rysunków i malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1822 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk^[2]. Jego uczniami byli: Rafał Hadziewicz i Jakub Tatarkiewicz.

Portretował między innymi: Juliana Ursyna Niemcewicza, arcybiskupa Szczepana Hołowczyca (1828), Stanisława Kostkę Potockiego, księcia Józefa Poniatowskiego, Wojciecha Bogusławskiego, Ludwika Osińskiego, kasztelana Mostowskiego, księcia Bohusza oraz Jana Pawła Woronicza. Namalował także portret brata Karola oraz autoportret^[2].

Tworzył również kompozycje na tematy mitologiczne i biblijne, m.in. Gniew Saula na Dawida, Edyp i Antygona, Parys w czapce frygijskiej oraz historyczne: Car Aleksander I wręczający dyplom Uniwersytetowi Warszawskiemu.

Jest autorem książki Co stanowi szkołę malarską (1824).

Miał 2 synów: Józefa i Tadeusza, którzy także byli malarzami. Był stryjecznym dziadkiem pisarza Feliksa Brodowskiego.

W 1825 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława III klasy^[3].

Galeria

Parys w czapce frygijskiej, 1812
Portret Karola Brodowskiego, brata artysty, 1813
Gniew Saula na Dawida, 1812-1819
Portret Ludwika Osińskiego w stroju wolnomularskim, około 1820
Edyp i Antygona, 1828

Przypisy

↑ Brodowski Antoni (1784–1832). wilanow-palac.art.pl. [dostęp 2010-09-17].
↑ ^a ^b ^c Patronowie ulic. „Warszawski Kalendarz Ilustrowany «Stolicy» – 1967”, s. 121, 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”.
↑ S. Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815–29. XI. 1830), [w:] „Miesięcznik Heraldyczny”, nr 2, r. X, Warszawa, luty 1931, s. 45.

Bibliografia

Krystyna Sroczyńska, Antoni Brodowski, 1784–1832, Życie i dzieło, Agencja Wydawnicza Varsovia, 1985, ISBN 83-85018-03-4.

Literatura dodatkowa

Feliks Kopera: Brodowski Antoni. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 445-446. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0

[1] Brodowski Antoni (1784–1832). wilanow-palac.art.pl. [dostęp 2010-09-17].

[stol-2] Patronowie ulic. „Warszawski Kalendarz Ilustrowany «Stolicy» – 1967”, s. 121, 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”.

[3] S. Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815–29. XI. 1830), [w:] „Miesięcznik Heraldyczny”, nr 2, r. X, Warszawa, luty 1931, s. 45.

[1]

[2]

[3]