Antoni Karpiński

Antoni Karpiński
Data i miejsce urodzenia	24 października 1855 ; Środa Wlkp
Data i miejsce śmierci	22 kwietnia 1941 ; Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz św. Piotra i Pawła w Gnieźnie
Zawód, zajęcie	prawnik
Narodowość	polska
Stanowisko	prezes sądu, adwokat
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Karpiński (ur. 24 października 1855 w Środzie Wielkopolskiej, zm. 22 kwietnia 1941 w Warszawie) – polski adwokat, działacz narodowo-demokratyczny, powstaniec wielkopolski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Leopolda Karpińskiego h. Korab (zm. 1888) i Otolii z Jarochowskich h. Przerowa (zm. 1893). Gimnazjum ukończył w Śremie, w którym w 1875 zdał maturę. Studiował prawo na uniwersytetach w Berlinie i Bonn. Praktyki referendarskie odbył w Torgau i Aschersleben w Niemczech.

Od 1883 na stałe osiadł w Gnieźnie, gdzie do 1918 prowadził kancelarię adwokacką. Jako adwokat bronił polskich działaczy niepodległościowych przed sądami pruskimi. W okresie zaboru pruskiego był przewodniczącym rady nadzorczej polskiej spółki prasowej „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”^[1]. Od 1909 członek Rady Głównej Polskiego Towarzystwa Demokratycznego. Aktywnie uczestniczył w przygotowaniach do wybuchu powstania wielkopolskiego. W 1918 był członkiem Miejskiej i Powiatowej Rady Ludowej oraz Rady Robotniczej^[2]. W latach 1919–1927 był pierwszym prezesem Sądu Okręgowego w Gnieźnie, a od 1919 do 1921 piastował urząd przewodniczącego gnieźnieńskiej Rady Miejskiej.

Działał także w organizacjach społecznych i politycznych, m.in. w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk (od 1894) i Dozorze Szkoły Katolickiej (1895–1907).

Uznając jego długoletnią pracę, Magistrat i Rada Miejska w Gnieźnie 3 listopada 1932 mianowała go Honorowym Obywatelem Miasta Gniezna^[3].

Po wybuchu II wojny światowej, w grudniu 1939 został wysiedlony z Gniezna i zamieszkał w Warszawie.

Zmarł 22 kwietnia 1941 w Warszawie. Jesienią 1947 rodzina złożyła uroczyście jego prochy w grobie rodzinnym na cmentarzu św. Piotra i Pawła w Gnieźnie. Nagrobek odrestaurowano w 2004 roku, ustawiając tablicę z napisem „Z wdzięczności Rada Miasta Gniezna Anno Domini 2004”.

Od 1883 był mężem Wandy ze Święcickich h. Jastrzębiec (1861–1909), siostry Heliodora. Mieli syna Zygmunta (1892–1981) i córkę Wandę (1896–1967), żonę Jerzego Hulewicza.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Zygmunt Karpiński: Gniezno w ostatnich latach panowania pruskiego. W: O Wielkopolsce, złocie i dalekich podróżach. Warszawa: 1971, s. 112.
↑ Piotr Jóźwiak, apl. adw., doktorant UAM (Poznań)-Adwokaci w Powstaniu Wielkopolskim. Palestra Pismo adwokatury polskiej.[dostęp 2014-02-12]
↑ Dziennik Poznański 1932. 11. 06 (str.8 Z Wielkopolski i Pomorza - z Gniezna). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa.[dostęp 2014-02-14]
↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1082 „za zasługi, położone na polu organizacji sądownictwa i działalność społeczną”.

[1] Zygmunt Karpiński: Gniezno w ostatnich latach panowania pruskiego. W: O Wielkopolsce, złocie i dalekich podróżach. Warszawa: 1971, s. 112.

[2] Piotr Jóźwiak, apl. adw., doktorant UAM (Poznań)-Adwokaci w Powstaniu Wielkopolskim. Palestra Pismo adwokatury polskiej.[dostęp 2014-02-12]

[3] Dziennik Poznański 1932. 11. 06 (str.8 Z Wielkopolski i Pomorza - z Gniezna). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa.[dostęp 2014-02-14]

[4] M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1082 „za zasługi, położone na polu organizacji sądownictwa i działalność społeczną”.

[1]

[2]

[3]

[4]