Astryld czerwonosterny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Astryld czerwonosterny
Estrilda caerulescens[1]
(Vieillot, 1817)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

astryldowate

Podrodzina

astryldy

Rodzaj

Estrilda

Gatunek

astryld czerwonosterny

Synonimy
  • Fringilla cœrulescens Vieillot, 1817
  • Estrilda coerulescens (Vieillot, 1817)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Astryld czerwonosterny[3], astryld lawendowy[4] (Estrilda caerulescens) – gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych (Estrildidae). Występuje w Afryce Zachodniej i Środkowej. Gatunek monotypowy[5][6]. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy gatunek opisał Louis Pierre Vieillot w 1817. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Fringilla cœrulescens[5]. Obecnie (2020) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza astrylda czerwonosternego w rodzaju Estrilda. Uznaje epitet gatunkowy caerulescens[6], chociaż badania oryginalnego tekstu Vieillota wskazują, że powinien on brzmieć cœrulescens[7]. Przez niektórych systematyków bywał wydzielany do osobnego rodzaju Glacestrilda[8].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała wynosi około 10 cm; masa ciała 8–15,1 g[5]. Samiec i samica wyglądają tak samo. Ma gruby, czarny pasek oczny i dość krótki, ciemnoszary dziób. Wierzch ciała popielaty, brzuch i boki ciała grafitowe[4]. Kuper, pokrywy podogonowe oraz sam ogon ciemnoczerwone, z białymi plamami. Ich ilość i rozmieszczenie jest różne[8]. Sam ogon dosyć długi. Młode podobne do osobników dorosłych, lecz są bardziej matowe i mają jaśniejszy dziób.

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Zachodnia i środkowa Afryka. Obszar od Senegalu, Gambii i Gwinei Bissau do północnego Kamerunu, południowo-zachodniego Czadu i północnej Republiki Środkowoafrykańskiej. Introdukowany na Hawajach[5]. Gniazdują na łąkach, terenach uprawnych, a także w parkach i ogrodach[4].

Lęgi[edytuj | edytuj kod]

Samica składa od 3 do 6 białych jaj. Inkubacja trwa 16 dni i wysiadują oba ptaki z pary. Porost piór u młodych trwa maksymalnie 20 dni.

Status[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje astrylda czerwonosternego za gatunek najmniejszej troski (LC, least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Trend liczebności populacji uznaje się za stabilny[2].

Informacje dla hodowców[edytuj | edytuj kod]

Trzymany jest w klatkach, a także w wolierach. Trzeba zasiać dno pomieszczenia trawą, w której będzie gniazdował[8]. Musi mieć przestrzeń, gdyż bardzo lubi latać. By pomóc w lęgach, można położyć koszyczki lęgowe. W okresie lęgowym należy odseparować te ptaki od innych przedstawicieli swojego gatunku i blisko spokrewnionych gatunków[8]. Raczej przyjazny wobec małych ptaków. Do jedzenia należy podawać mu proso, kanar, włośnicę ber, dojrzałe nasiona traw, zieleninę (warzywa), żwirek. Czasami zjada nietypowy dla siebie pokarm np. owoce, a w okresie lęgowym dobrze im zrobi nektar dla kolibrów[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Estrilda caerulescens, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Estrilda caerulescens, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Estrildinae Bonaparte, 1850 - astryldy (wersja: 2020-03-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-11-29].
  4. a b c d Matthew M. Vriends i Tanya M. Heming-Vriends, Ptaki egzotyczne, 2004, ISBN 978-83-87112-62-2.
  5. a b c d Payne, R.: Lavender Waxbill (Estrilda coerulescens). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, 2017. [dostęp 2017-09-05].
  6. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Waxbills, parrotfinches, munias, whydahs, Olive Warbler, accentors, pipits. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-11-29]. (ang.).
  7. David, N. & Dickinson, E.C.. The ligatures -æ- and -œ- in Vieillot’s new avian names established in the Nouveau dictionnaire d’histoire naturelle vols. I-XXXVI (1816-1819). „Zoological Bibliography”. 4 (2), s. 15–26, 2016. 
  8. a b c d Angelika Lang, Ptaki ozdobne od A do Z, 2005, ISBN 978-83-7175-561-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]