Bernard Acht

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bernard Acht
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1910
Lwów

Data śmierci

6 grudnia 1963

Narodowość

polska

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Bernard Acht (ur. 10 czerwca 1910[1] we Lwowie, zm. 6 grudnia 1963) – oficer Wojska Polskiego, magister praw, adwokat, długoletni pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych[2], filatelista.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 czerwca 1910 we Lwowie, w rodzinie Mariana[3].

Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 175. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 27 pułku artylerii lekkiej we Włodzimierzu Wołyńskim[1]. W czasie kampanii wrześniowej był oficerem 2 baterii 30 pułku artylerii lekkiej. W Rogowie koło Skierniewic dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w oflagach: II A Prenzlau i II E Neubrandenburg (od 25 lutego 1941)[3].

W stopniu majora formalnie od 10 maja 1947 do 15 maja 1948 był szefem placówki Polskiej Misji Wojskowej Badania Niemieckich Zbrodni Wojennych w Norymberdze, udzielał wsparcia przy oskarżeniach podczas procesów przed Amerykańskim Trybunałem Wojskowym w Norymberdze[4][5]. Następnie od 1 lipca 1948 był zatrudniony w Dziale Prawnym w Wydziale Konsularnym Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie[4]. Poczynił starania, wskutek których przekazano do Polski „Dziennik” Hansa Franka[4][5]. W 1958 był radcą w Departamencie Prawno-Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych[6]. Był filatelistą, działał w Polskim Związku Filatelistów, był współzałożycielem oraz aktywistą Koła nr 1 Oddziału Warszawskiego PZF[7]. Zmarł 6 grudnia 1963[7]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 12B-9-5)[8].

Był żonaty z Haliną, która w czasie wojny mieszkała w Śródborowie przy ul. Fredry[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 148, 639.
  2. ↑ Zmarli. „Stolica”. 2 (840), s. 10, 1964-01-12. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa”. .
  3. ↑ a b c Straty ↓.
  4. ↑ a b c Andrzej Żbikowski (oprac.), Dokumenty, t. T. 5: Friedrich Katzmann. Rozwiązanie kwestii żydowskiej w Dystrykcie Galicja. Nota edytorska, Instytut Pamięci Narodowej, 2001, s. 13, 15 [dostęp 2018-02-18] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-07]. Andrzej Żbikowski (oprac.), Dokumenty, t. T. 39: Jürgen Stroop. Żydowska dzielnica mieszkaniowa w Warszawie już nie istnieje! Przedsłowie, Instytut Pamięci Narodowej, 2009, s. 19.
  5. ↑ a b Ryszard Kotarba. Dziennik Hansa Franka i okoliczności jego pozyskania przez Polskę w roku 194. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio F”. Vol. LX, s. 285, 286, 287, 2005. 
  6. ↑ Indeks osobowy. pdd.pism.pl. s. 857. [dostęp 2018-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-18)].
  7. ↑ a b c Bernard Acht. Nekrolog. „Filatelista”. Nr 2 (197), s. 53, 15 stycznia 1964. Polski Związek Filatelistów. 
  8. ↑ Lista pochowanych. Bernard Acht. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-02-18].
  9. ↑ M.P. z 1949 r. nr 49, poz. 665.
  10. ↑ M.P. z 1955 r. nr 125, poz. 1624.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernard_Acht&oldid=73441603”