Black Brothers

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Black Brothers
Rok założenia

lata 70. XX wieku[1]

Pochodzenie

Jayapura, Indonezja

Gatunek

pop, rock[2]

Byli członkowie
Andy Ayamiseba[3]
Hengky MS
Yochie Pattipeilohy
Benny Betay
David Rumagesang
Amry M. Kahar
Stevie Mambor[1]

Black Brothers – zachodniopapuaski zespół popowy pochodzący z Jayapury[4][5]. Grupa składała się z pięciu członków[2], na czele których stał Andy Ayamiseba[6]. Ich muzyka zawierała wpływy reggae i elementy polityczne inspirowane ruchem Black Power[2][7].

Utwory wykonywali przede wszystkim w języku indonezyjskim i tok pisin[8], ale tworzyli także w językach regionalnych[9]. W ich repertuarze znalazły się utwory w autochtonicznych językach Papui Zachodniej (m.in. kalabra i ambai) oraz w języku ternate z północnych Moluków[10].

W 1979 roku grupa wyemigrowała do Vanuatu, w akcie protestu przeciwko polityce państwa indonezyjskiego w Papui Zachodniej. Później wyjechali do Papui-Nowej Gwinei[4]. W latach 80. XX wieku Black Brothers byli najpopularniejszą grupą muzyczną na Nowej Gwinei[2]. Wpływy reggae tej grupy rzutowały na twórczość innych formacji muzycznych w Papui-Nowej Gwinei[7][8]. Ponadto ich działalność miała przyczynić się do zwiększenia świadomości społecznej na temat sytuacji politycznej w indonezyjskiej części wyspy[11].

Do popularnych utworów Black Brothers należą: „Apuse”, „Permata Hatiku”, „Hari Kiamat”, „Terjalin Kembali”, „Keroncong Kenangan”, „Anita”, „Wan Pela Meri”[8].

W Nowej Kaledonii funkcjonowała formacja o tej samej nazwie (Black Brothers), powiązana z ruchem niepodległościowym Kanaków[12].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Norman Duarte: Black Brothers, Band Legendaris Indonesia Asal Papua. Boombastis, 2015-07-07. [dostęp 2021-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-25)]. (indonez.).
  2. ↑ a b c d Pekka Gronow, Ilpo Saunio, An international history of the recording industry, Christopher Moseley (tłum.), London: Cassell, 1999, s. 184, ISBN 0-304-70590-X, OCLC 37806157 (ang.).
  3. ↑ Obituary: Andy Ayamiseba – long road home to an ‘independent’ West Papua. Asia Pacific Report, 2020-02-26. [dostęp 2021-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-25)]. (ang.).
  4. ↑ a b Craig A. Lockard, Dance of Life: Popular Music and Politics in Southeast Asia, Honolulu, HI: University of Hawaiʻi Press, 1998, s. 105, ISBN 0-8248-1918-7, OCLC 45729230, JSTOR: j.ctt6wr1nk (ang.).
  5. ↑ David Pickell, Kal Muller, Between the Tides: An Fascinating Journey Among the Kamoro of New Guinea, Singapore: Periplus Editions, 2002, s. 225, ISBN 0-7946-0072-7, OCLC 52291721 (ang.).
  6. ↑ Pono Banoe, Kamus musik, Deresan, Yogyakarta: Penerbit Kanisius, 2003, s. 56, OCLC 52514667 (indonez.).
  7. ↑ a b Philip Hayward, Sound Alliances: Indigenous Peoples, Cultural Politics, and Popular Music in the Pacific, London: Cassell, 1998, s. 109, ISBN 0-304-70050-9 (ang.).
  8. ↑ a b c Quintina Naime, West Papua’s Black Brothers in Pom for Independence concert [online], Loop PNG, 14 września 2016 [dostęp 2020-02-08] (ang.).
  9. ↑ Mempertahankan identitas irian, Tempo, 11 sierpnia 1979 [dostęp 2020-02-08] (indonez.).
  10. ↑ Iriano Yedija Petrus Awom, Tafsiran Kognisi Puitis terhadap Lagu Black Brothers dalam Mengungkap Transkrip Tersembunyi (Hidden Transcript), „Melanesia”, 1 (2), 2017, s. 91–106, DOI: 10.30862/jm.v1i2.816, ISSN 2528-4258 (indonez.).
  11. ↑ Michael Webb: Lokal Musik: Lingua Franca Song and Identity in Papua New Guinea. Boroko, Papua New Guinea: Cultural Studies Division, National Research Institute, 1993, s. 65. ISBN 978-9980-68-019-8. OCLC 31887091. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  12. ↑ Philip Hayward, Sound Alliances: Indigenous Peoples, Cultural Politics, and Popular Music in the Pacific, London: Cassell, 1998, s. 50, 60, ISBN 0-304-70050-9 (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Black_Brothers&oldid=72724512”