Język kalabra
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
3290 (1988)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kzz | ||
| IETF | kzz | ||
| Glottolog | kala1256 | ||
| Ethnologue | kzz | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język kalabra (a. klabra)[2], także: moi klabra[3], beraur[1][2] – język zachodniopapuaski używany przez grupę ludności w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji. Według danych z 1988 roku posługuje się nim ponad 3 tys. osób[1].
Należy do rodziny języków zachodniej Ptasiej Głowy[1][2]. Na poziomie słownictwa wykazuje podobieństwa do języka tehit[1], a w dalszej kolejności jest spokrewniony z językiem moi (właściwym)[4][5]. Publikacja Peta Bahasa podaje, że jego użytkownicy zamieszkują wieś Klamono (dystrykt Klamono, kabupaten Sorong)[6].
Posługuje się nim lud Kalabra. Występują przynajmniej dwa dialekty (buk i wanurian). Wyróżniany lokalnie dialekt salmit został sklasyfikowany jako odmiana języka tehit[7].
Został w pewnym stopniu udokumentowany. W latach 80. XX wieku powstały dwie prace poświęcone morfologii i fonologii kalabra[8] (Struktur bahasa Klabra, 1983/1984[9][10]). W 2017 roku wydano słownik[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kalabra, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-05-22] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-07] (ang.).
- ↑ a b c Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Kalabra. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-02)]. (ang.).
- ↑ a b Septinus Lobat: Kamus bahasa Indonesia-Moi Klabra, Moi Klabra-Indonesia. Matraman, Jakarta: Tollelegi, 2017. ISBN 978-602-74885-5-7. OCLC 1007495337. [dostęp 2022-09-02]. (indonez.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Moi (Indonesia). Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-21)]. (ang.).
- ↑ Berry i Berry 1987 ↓, s. 36.
- ↑ Bahasa Kalabra. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-02)]. (indonez.).
- ↑ Berry i Berry 1987 ↓, s. 44.
- ↑ Jaap Timmer: A Bibliographic Essay on the Southwestern Kepala Burung (Bird’s Head, Doberai) of Papua. 2002, s. 25. OCLC 1284145128. [dostęp 2023-01-11]. (ang.).
- ↑ Theodorus Purba, Lisidius Animung: Struktur Bahasa Klabra: fonologi. Jakarta: Proyek Penelitian Bahasa dan Sastra Indonesia dan Daerah, 1983. (indonez.).
- ↑ Theodorus Purba, Lisidius Animung: Struktur Bahasa Klabra: morfologi. Jakarta: Proyek Penelitian Bahasa dan Sastra Indonesia dan Daerah, 1984. (indonez.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Keith Berry, Christine Berry: A Survey of Some West Papuan Phylum Languages. W: Peter J. Silzer, Joyce K. Sterner (red.): Workpapers in Indonesian Languages and Cultures. T. 4. Summer Institute of Linguistics, 1987, s. 25–80. OCLC 896388316. [dostęp 2023-05-04]. (ang.).