Bohdan Lisowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bohdan Lisowski
Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1924
Lublin

Data i miejsce śmierci

30 lipca 1992
Kraków

Zawód, zajęcie

architekt

Kraków, ul. Retoryka 4
Dom Stu Balkonów

Bohdan Stanisław Lisowski (ur. 19 sierpnia 1924 w Lublinie, zm. 30 lipca 1992 w Krakowie) – polski architekt, profesor zwyczajny doktor habilitowany inżynier.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1948 ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej, a następnie rozpoczął pracę zawodową, jego projekty nosiły cechy modernizmu. W 1958 na Politechnice Krakowskiej obronił pracę doktorską pt. "Genealogia skrajnie awangardowej architektury XIX wieku 1800-1900", cztery lata później obronił pracę habilitacyjną. Na Politechnice Krakowskiej kierował Zakładem Architektury Przemysłowej, w 1972 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1989 profesora zwyczajnego. Wykładał na Politechnice Krakowskiej, Politechnice Wrocławskiej, Politechnice Warszawskiej, Uniwersytecie Jagiellońskim, Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 1965 do 1974 był związany z Wydziałem architektury Politechniki Śląskiej. Na początku lat 80. był szefem zespołu przygotowującego nową rodzinę autobusów Autosan H10[1].

Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.

Członkostwo[edytuj | edytuj kod]

  • Polska Akademia Nauk:
    • Komitet Architektury i Urbanistyki,
    • Komitet Ergonomii,
    • Komisja Urbanistyki i Architektury Oddz. Krakowskiego;
  • Polskie Towarzystwo Ergonomiczne;
  • Polskie Towarzystwo Higieny Psychicznej;
  • SARP.

Projekty[edytuj | edytuj kod]

  • Karoseria autobusowych Autosan;
  • Aparaty telefoniczne Telkom-Telos.

Realizacje (wybrane)[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Genealogia skrajnie awangardowej architektury XX wieku 1800-1900 /1958/;
  • Skrajnie awangardowa architektury XX wieku 1900-1944 /1962/;
  • Systematyka architektury XX wieku - Świat i Polska /1981-84/.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Twórcy nowej generacji polskich autobusów. „Nowiny”, s. 5, Nr 204 z 18 października 1982. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]