Bolesław Binder

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Binder
„Tkacz”
Ilustracja
podporucznik piechoty podporucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1898
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 lipca 1920
Łuck

Przebieg służby
Lata służby

1914–1920

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 pułk piechoty
5 pułk piechoty Legionów

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941)

Bolesław Henryk Binder ps. „Tkacz” (ur. 15 lipca 1898 w Warszawie, zm. 28 lipca 1920 w Łucku[1]) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Joanny z domu Różalska. W Częstochowie był uczniem gimnazjum. Od 1910 członek tajnych młodzieżowych organizacji patriotycznych. Od września 1914 służył w Legionach Polskich w 1 kompanii 5 pułku piechoty[2]. 15 listopada 1915 został awansowany do stopnia kaprala, a 1 września 1916 do stopnia sierżanta. Od lipca 1917 ukrywał się w wyniku kryzysu przysięgowego formacji legionowych. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Częstochowy[2].

W styczniu 1919 wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Początkowo jako podoficer służył w 2 pułku piechoty Legionów[3], następnie został przeniesiony do 1 kompanii III baonu 5 pułku piechoty Legionów. 7 maja 1919 został mianowany z dniem 1 maja tego roku na stopień podporucznika piechoty[4][5]. Walczył na froncie polsko-bolszewickim dowodząc plutonem[2]. Szczególnie odznaczył się nad Styrem podczas walk odwrotowych, podczas których we wsi Szwajków samodzielnie powstrzymał oddział nieprzyjaciela pozwalając tym samym na wycofanie się wojsk polskich[2]. Poległ 28 lipca 1920 dowodząc 11. kompanią „w krwawych i gwałtownych walkach na odcinku Nawóz-Uhły[6]. Za powyższy czyn został pośmiertnie odznaczony Orderem Virtuti Militari. Rodziny nie założył[2].

19 stycznia 1921 został pośmiertnie zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[7].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lista strat 1934 ↓, s. 52.
  2. a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 19.
  3. Dziennik Rozkazów Wojskowych, t. R.2, nr 56, Warszawa 1919, s. 1282.
  4. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 56 z 22 maja 1919 roku, poz. 1759.
  5. Polak (red.) 1991 ↓, s. 19, tu podano, że listopadzie 1919 otrzymał awans do stopnia porucznika.
  6. Bąbiński 1929 ↓, s. 60, 67.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1921 roku, s. 198.
  8. Monitor Polski nr 64/1931.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]