Borowe (rejon wilejski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Borowe
Баравыя
Państwo

 Białoruś

Obwód

 miński

Rejon

wilejski

Sielsowiet

Dołhinów

Populacja (2009)
• liczba ludności


2[1]

Kod pocztowy

222424

Położenie na mapie obwodu mińskiego
Mapa konturowa obwodu mińskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Borowe”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Borowe”
Ziemia54°43′15″N 27°26′37″E/54,720833 27,443611

Borowe (biał. Баравыя; ros. Боровые) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie wilejskim, w sielsowiecie Dołhinów.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego.

W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim[2] (od 1926 w województwie wileńskim[3]), w powiecie duniłowickim (od 1926 w powiecie wilejskim)[4], w gminie Budsław[5][6].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 158 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego. Jednocześnie 114 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 44 białoruską. Było tu 31 budynków mieszkalnych[5]. W 1931 w 33 domach zamieszkiwało 146 osób[6].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Budsławiu. Podlegała pod Sąd Grodzki w Krzywiczach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Budsławiu[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
  3. Dz.U. z 1926 r. nr 6, poz. 29
  4. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472.
  5. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 20.
  6. a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 57.
  7. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 141.