Brazylianit

Brazylianit
	Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny	zasadowy fosforan sodu i glinu (NaAl3(PO4)2(OH)4)
Twardość w skali Mohsa	5
Przełam	muszlowy, kruchy
Łupliwość	wyraźna, w jednym kierunku
Układ krystalograficzny	jednoskośny; kryształy słupkowe
Gęstość minerału	2,98 g/cm³
	Właściwości optyczne
Barwa	bladożółty, żółtozielony, zielony
Rysa	bezbarwna
Połysk	szklisty
Inne	Dyspersja: 0,014
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Brazylianit – niedawno odkryty (1944 r.), minerał pegmatytowy. Nazwa pochodzi od miejsca występowania (Brazylia). Wyglądem przypomina chryzoberyl i żółte odmiany berylu.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Może zawierać wtrącenia w postaci niewielkich, wydłużonych, zielonych kryształów turmalinu, blaszki muskowitu lub wtrącenia płynne.

Inne właściwości:

Pleochroizm: słaby; zmiana barwy w odcieniach barwy danego minerału
Widmo absorpcyjne: nie diagnostyczne
Luminescencja: brak
Inkluzje: liczne

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Występuje głównie w pustkach pegmatytów granitowych, gdzie towarzyszą mu lazulit i apatyt.

Miejsca występowania: Brazylia – w pobliżu Conselheira Pena (Bahia), USA – New Hampshire

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

W jubilerstwie stosowany rzadko, gdyż są kryształy są bardzo spękane. W amerykańskim Museum Historii Naturalnej w Nowym Jorku znajdują się dwa okazy: jeden ważący 19 ct został oszlifowany podobnie jak brylant; drugi 23-karatowy ma szlif szmaragdowy.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 poprawione i uzupełnione. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. ISBN 83-220-0199-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]