Christopher Ranck
| Imię i nazwisko |
Johann Christoph Otto Ranck |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
| |
Christopher Ranck, właśc. dr inż. Johann Christoph Otto Ranck (ur. 6 czerwca 1869 w Stade, zm. 24 maja 1951 w Hamburgu[1]) – niemiecki architekt i urbanista, naczelnik Wydziału Budownictwa w Hamburgu[2]. Autor rozprawy doktorskiej Das Hamburger Bürgerhaus. Seine Bau- und Kunstgeschichte, Hamburg 1911 (wspólnie z Albertem Erbe) na Uniwersytecie technicznym w Berlinie[3], a także opracowania pt. Zarys przygotowawczy i program ogólny planu zabudowy Łodzi i okolic oraz planów zabudowy miasta w 1917 r.[4]
W 1916 r. został zaproszony przez stojącego na czele Rady Miejskiej w Łodzi, nadburmistrza Leopolda Skulskiego w celu pełnienia funkcji miejskiego radcy budowlanego[5][6]. Na potrzeby pełnienia swojej funkcji opracował w 1917 r. Zarys przygotowawczy i program ogólny planu zabudowy Łodzi i okolic oraz planów zabudowy miasta zwany Planem Rancka, a także Planem zabudowania dla miasta Łodzi. Plan Rancka obejmował politykę komunalną, mieszkaniową, przebieg sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, Ranck uważał także, że konieczna jest budowa lotniska oraz wyznaczenie dzielnic przemysłowych w południowo-wschodniej części Łodzi. Podkreślał konieczność utrzymywania terenów zielonych w mieście, które chciał połączyć szlakami konnymi wzdłuż cieków wodnych. Plan obejmował również przebieg kanalizacji, wodociągów, politykę komunalną i mieszkaniową[4]. Ranck planował również utworzenie nowej osi drogowej Wschód-Zachód w śladzie ówczesnej ul. Głównej (dziś: al. Piłsudskiego), a także nowej osi w śladzie współczesnej ul. Małachowskiego, a także przebicie ul. Targowej do skrzyżowania ulic: Źródłowej, Brzezińskiej (dziś: ul. Wojska Polskiego) i Marysińskiej[6]. W 1918 r. Ranck wyjechał z Łodzi i wrócił do Niemiec, a jego prace kontynuował współpracownik Adolf Goldberg, który również wkrótce zrezygnował z pracy w wyniku nieporozumień z władzami[5].
Po powrocie do Hamburga realizował liczne budynki oraz koszary, które współcześnie stanowią obiekty zabytkowe[7][8].
Po sporządzeniu przez urbanistę Jerzego Michalskiego w 1930 r. planu regulacyjnego dla Łodzi, poprawionego przez prof. Tadeusza Tołwińskiego, poproszono Christophera Rancka o zaopiniowanie planu, ten uznał, iż plany te są niemożliwe do realizowania. Krytycznie wypowiadał się również o planach wyburzeń pierzei zabudowy w celu poszerzenia ulic, uznając, że te zdegradują tkankę miejską[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Architektenregister Ranchner – Rayher | archithekt | Ulrich Bucholdt, Bau- und Architekturhistoriker [online], kmkbuecholdt.de [dostęp 2021-04-03].
- ↑ Krzysztof Stefański, Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku), Łódź 2009, s. 145, ISBN 978-83-61253-44-0.
- ↑ Das Hamburger Bürgerhaus. Seine Bau- und Kunstgeschichte. [vollständig]. von Erbe, A. [Albert]/ Chr. [Christoph] Ranck;: (1911) | Antiquariat Atlas, Einzelunternehmen [online], zvab.com [dostęp 2021-04-03].
- ↑ a b Aneta Stawiszyńska, Łódź pod okupacją niemiecką w nowych granicach z 1915 r., [w:] Atlas historyczny miasta Łodzi, Łódź 2020 [online] [dostęp 2021-04-03] (ang.).
- ↑ a b c Michał Szymański, Wielka Łódź – wielkie ambicje, „Kalejdoskop” (12), Łódź 2017, s. 37.
- ↑ a b Kamil Kowalski, Łódź – miasto niedokończone. Ile estetyki, ile funkcjonalizmu?, [w:] Gustaw Romanowski (red.), Kroniki Miasta Łodzi, t. 3 (79), 2017, s. 68–78, ISSN 1231-5354.
- ↑ Transparenzportal Hamburg [online], hamburg.de [dostęp 2021-04-03] (niem.).
- ↑ Denkmalliste der Freien und Hansestadt Hamburg, Freie und Hansestadt Hamburg, Kulturbehörde, Denkmalschutzamt, 2014.
| 1864-1914 zabór rosyjski |
|
|---|---|
| I WŚ -
okupacyjni miejscy radcy budowlani |
|
| II RP 1919-1939 |
|
| po 1945 |
|
