Czapla srokata

Czapla srokata
	Egretta picata
	(Gould, 1845)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	pelikanowe
Podrząd	czaplowce
Rodzina	czaplowate
Rodzaj	Egretta
Gatunek	czapla srokata
Synonimy
	Ardea (Herodias) picata Gould, 1845; Ardea picata Gould, 1845; Hydranassa picata (Gould, 1845); Notophoyx picata (Gould, 1845); Ardea aruensis G.R. Gray, 1858; Tonophoyx aruensis normani G.M. Mathews, 1915;
	Ardea (Herodias) picata Gould, 1845; Ardea picata Gould, 1845; Hydranassa picata (Gould, 1845); Notophoyx picata (Gould, 1845); Ardea aruensis G.R. Gray, 1858; Tonophoyx aruensis normani G.M. Mathews, 1915;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	; występuje przez cały rok poza okresem lęgowym
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Czapla srokata^[5] (Egretta picata) – gatunek ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Występuje w przybrzeżnych rejonach monsunowej północnej Australii, a także na Nowej Gwinei i w środkowej Indonezji. Nie jest zagrożony.

Systematyka: Gatunek ten opisał w 1845 roku John Gould, nadając mu nazwę Ardea (Herodias) picata. Jako miejsce typowe autor wskazał Port Essington w północnej Australii^[2]^[6]. Obecnie gatunek umieszczany jest w rodzaju Egretta^[5]^[7]. Nie wyróżnia się podgatunków^[2]^[7].

Morfologia: Czapla niewielkich rozmiarów, białe gardło i szyja kontrastują z ciemnym upierzeniem skrzydeł i tułowia. Żółte nogi. U osobników młodocianych cała głowa jest biało upierzona^[8].; Długość ciała: 43–55 cm; masa ciała 210–372 g^[8].

Zasięg występowania: Północna Australia, południowy Celebes; poza sezonem lęgowym także Nowa Gwinea, Moluki, Tanimbar^[8] i Timor^[4].

Ekologia: Zamieszkuje mokradła i łąki. Zjada ryby, żaby, kraby, owady i różne drobne zwierzęta wodne. Gniazduje w koloniach, często w towarzystwie innych czapli, na namorzynach lub innych drzewach.

Status: W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN czapla srokata jest klasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku, BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za stabilny^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Egretta picata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c Pied Heron (Egretta picata). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e D. Lepage: Pied Heron Egretta picata. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2022-11-04]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Egretta picata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Ardeidae Leach, 1820 - czaplowate - Herons (Wersja: 2020-06-25). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2022-11-04].
↑ J. Gould. Descriptions of four New Species of Birds from Australia. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 13, s. 62, 1845. (ang.).
↑ ^a ^b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-05-23]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Handbook of the Birds of the World. Josep del Hoyo, Andrew Elliott & Jordi Sargatal (red.). T. 1: Ostrich to Ducks. Barcelona: Lynx Edicions, 1992, s. 409. ISBN 84-87334-10-5. (ang.).

S. Marchant, P.J. Higgins, J. Davies (ilustrator): Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Cz. 1: Ratites to Ducks. Melbourne: Oxford University Press, 1991. ISBN 0-19-553244-9.

Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).