Długie (Białoruś)
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Rejon | |
Sielsowiet | |
Położenie na mapie obwodu witebskiego | |
Położenie na mapie Białorusi | |
55°21′53″N 26°36′26″E/55,364722 26,607222 |
Długie – dawna wieś. Tereny, na których była położona, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Widze.
Dawniej Dołgie[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego[2].
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim[3] (od 1926 w województwie wileńskim[4]), w powiecie brasławskim, w gminie Widze[5][1].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 35 osób, 18 było wyznania rzymskokatolickiego, a 17 staroobrzędowego. Jednocześnie 18 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, a 17 białoruską. Było tu 5 budynków mieszkalnych[5]. W 1931 w 7 domach zamieszkiwały 34 osoby[6].
Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Widzach. Podlegała pod Sąd Grodzki w m Turmont i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Widzach[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 15 .
- ↑ Dołgie, zaścianek, powiat nowoaleksandrowski, gmina Widze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 425 .
- ↑ Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
- ↑ Dz.U. z 1926 r. nr 6, poz. 29
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 17 .
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 14 .
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 354 .
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dołgie, zaścianek, powiat nowoaleksandrowski, gmina Widze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 425 .