Dobromyśl (województwo dolnośląskie)

Dobromyśl

wieś
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	kamiennogórski
Gmina	Kamienna Góra
Liczba ludności (2011)	74
Strefa numeracyjna	75
Kod pocztowy	58-400
Tablice rejestracyjne	DKA
SIMC	0189865
Położenie na mapie gminy wiejskiej Kamienna Góra Dobromyśl
Położenie na mapie Polski Dobromyśl
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Dobromyśl
Położenie na mapie powiatu kamiennogórskiego Dobromyśl
50°41′35″N 16°07′33″E
Strona internetowa

Dobromyśl (przed 1945 niem. Kindelsdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kamiennogórskim, w gminie Kamienna Góra.

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.

Nazwa

• 1289 − Kindesdorf
• 1332 − Dorf Kidisdorf
• 1667 − villa Kindelsdorff
• 1743 − Kindelsdorff
• 1765 − Kindelsdorf
• 1945 − Milewice
• 1947 − Dobromyśl

Historia

Dobromyśl należny do najstarszych wsi w regionie, a jego dzieje są złożone. Powstał prawdopodobnie już w XIII wieku, ale pierwsza lokacja okazała się chybiona, skoro wiadomo, że w 1332 roku całkowicie wyludnioną wieś kupił klasztor krzeszowski, który założył tu wolne, dziedziczne sołectwo. Od tego momentu, aż do kasaty dóbr klasztornych w 1810 roku Dobromyśl stanowił własność cystersów z Krzeszowa. W 1343 roku w objął przywilej górniczy od księcia świdnickiego Bolka II Małego, który potwierdził go jeszcze w 1352 roku, wymieniając m.in. Dobromyśl. Nie wiadomo jednak o podjęciu tu robót górniczych. Z wsi wywodzi się rodzina najbardziej znanych na Śląsku mistrzów szklarskich − Friedrichów. W 1545 roku w dobrach cysterskich K.F. Friedrich uruchomił hutę szkła. Potem hutę w Dobromyślu prowadzili jego potomkowie (jeden z synów wywędrował na ziemię kłodzką, tam zapoczątkowując produkcję szkła, inni członkowie rodziny działali w Górach Izerskich, Suchych i Sowich). Produkowano tu tzw. szkło leśne, ale niezłej jakości i w szerokim asortymencie, m.in. naczynia i zastawę stołową. W 1616 roku hutę przejął Caspar Schürer. Kres jej działalności w 1632 roku położyła wojna 30-letnia, po której szklarstwo w Dobromyślu już się nie odrodziło. Pomimo że była to spora, uprzemysłowiona wieś, nigdy nie powstał tu kościół, a mieszkańcy należeli do parafii w Kochanowie. Ponowny rozwój wsi nastąpił dopiero w XVIII wieku, już jako ośrodek tkactwa chałupniczego. W 1765 roku wartość majątku cystersów w Dobromyślu szacowano na 2229 talarów, a mieszkało tu 16 zagrodników i 58 chałupników, wśród nich 8 rzemieślników, tkaczy. W 1782 roku we wsi mieszkało 16 zagrodników i 56 chałupników, co świadczy raczej o ubóstwie wsi i jej mieszkańców, a także jej wyłącznie rolniczym charakterze. W 1825 roku wieś liczyła 72 domy, w tym sołectwo z gorzelnią. Była nawet szkoła − filia szkoły w Kochanowie. Praktycznie wszyscy mieszkańcy trudnili się tkactwem chałupniczym, bo działało 76 warsztatów ze 106 krosnami. W 1. połowie XIX wieku w okolicy uruchomiono duże kamieniołomy kwarcu, które w 1842 roku dały znaczną i zróżnicowaną produkcję, zatrudniając ponad 20 osób. Wyrabiano tu także gotowe elementy kamieniarskie (portale, nadproża, gzymsy itp.) Dobromyśl pomimo ładnego położenia i atrakcyjnej okolicy nigdy nie stał się wsią letniskową. W 1871 roku wieś liczyła 72 domy.

Po 1945 roku wieś znacznie się wyludniła i proces ten, chociaż powolniej, nadal trwa. Powodują go trudne warunki naturalne oraz brak perspektyw rozwoju wsi. Bezpośrednio po wojnie wieś nosiła nazwę Milewice, która utrzymała się tylko w nazwie leśnictwa.

Demografia

Liczba mieszkańców wsi na przestrzeni lat 1785-2016

Etnografia

Spośród zachowanych budynków w Dobromyślu na uwagę zasługują m.in.: nr 5 − mieszkalno-gospodarczy, murowany, z 4. ćwierci XIX wieku; nr 6 − mieszkalno-gospodarczy, murowany, z 3. ćwierci XIX wieku; nr 6 − mieszkalno-gospodarczy, murowany, z 3. ćwierci XIX wieku oraz budynek gospodarczy, murowany, z XIX/XX wieku; nr 13 i 14 − mieszkalne, murowane, z 3. ćwierci XIX wieku; nr 15 − mieszkalny, murowany, z połowy XIX wieku, z sygnaturką na dachu; nr 18 − mieszkalny (dawna szkoła), murowany, z ok. 1910 roku; nr 22 − mieszkalny, murowany, z początku XX wieku; nr 25 − mieszkalno-gospodarczy, murowany, z 3. ćwierci XIX wieku; nr 34 − mieszkalno-gospodarczy, murowany, z połowy XIX wieku; nr 38 − mieszkalno-gospodarczy, drewniano-murowany, z połowy XIX wieku; nr 46 − mieszkalny, drewniany, z połowy XIX wieku; nr 47 − mieszkalno-gospodarczy, drewniano-murowany, z połowy XIX wieku; nr 59 − mieszkalny, drewniano-murowany, z połowy XIX wieku; nr 60 − drewniano-murowano-szachulcowy, z połowy XIX wieku; nr 74 − mieszkalno-gospodarczy, murowany, z 4. ćwierci XIX wieku; nr 74 − leśniczówka, drewniano-murowana, z ok. 1930 roku.

Sucha Łąka

Południowo-zachodnia część wsi, leżąca u podnóża Drogosza, nosi nazwę Suchołęka względnie Sucha Łąka (niem. Dürrewiese). Osada powstała prawdopodobnie w końcu XIX wieku jako kolonia Dobromyśla i nigdy nie stała się samodzielną wsią. W początku XX wieku istniało tu 18-20 zagród. Po 1945 roku stopniowo wyludniała się, ale zanik jej nie grozi ze względu na bliskość Dobromyśla. Nazwa Sucha Łąka występuje w zestawieniu Komisji Nazw Geograficznych jako nazwa niezweryfikowana.

Zobacz też

• Dobromyśl