Eugeniusz Błasiak
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk chemicznych | |
| Alma Mater | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Zakład pracy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Eugeniusz Błasiak (ur. 25 października 1901 w Żywcu, zm. 17 stycznia 1981 w Chorzowie) – polski chemik technolog.
W 1919 ukończył Szkołę Realną w Żywcu[1]. Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Lwowskiej z 1923[1]. W latach 1924-1925 był zatrudniony w cukrowni Chybie[1]. W latach 1925–1939 pracował w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie. Podczas okupacji pracował jako projektant w Towarzystwie Eksploatacji Soli Potasowych we Lwowie, następnie na Uniwersytecie Lwowskim, później w Towarzystwie Handlu Bydłem i ostatecznie jako nauczyciel w Szkole Mechanicznej w miejscowości Ropczyce[1].
Po wycofaniu się Niemców ze Śląska powrócił do pracy w Zakładach Azotowych w Chorzowie, gdzie był szefem Zakładu Badawczego[1]. Od 1947 wykładał technologię, elektrochemię techniczną i automatyzację na Politechnice Śląskiej. W 1945 uruchomił instalację do produkcji stężonego kwasu azotowego. Ponadto opracował katalityczne metody produkcji m.in. alkoholu metylowego, aldehydu i bezwodnika octowego. W 1951 uzyskał stopień doktora Politechniki Śląskiej[1]. W 1952 wydał książkę Kataliza i katalizatory. W tym samym roku zatrudniony został w Instytucie Syntezy Chemicznej w Chorzowie na stanowisku kierowniczym[1]. W 1953 otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia za osiągnięcia w dziedzinie katalizy przemysłowej[2]. W 1954 został profesorem Politechniki Śląskiej. Od 1959 był kierownikiem Laboratorium Instytutu Nawozów Sztucznych w Chorzowie[1]. Jednocześnie wykładał na Politechnice, zajmując tam m.in. stanowisko zastępcy kierownika Katedry Nawozów Mineralnych[3].
W 1963 zrezygnował z pracy w przemyśle i skupił się na działalności naukowej[4]. W tym samym roku został kierownikiem Katedry Elektrochemii Technicznej i Elektrometalurgii[4]. Od 1966 był profesorem zwyczajnym[5]. W latach 70. był zastępcą dyrektora Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej[2]. Zasiadał w Komisji Głównej Chemii w Komitecie Nauki i Techniki PAN[4].
Do najważniejszych badań Błasiaka należą te skupiające się na syntezie mocznika i metanolu[2]. Badał zagadnienia z zakresu produkcji kwasu azotowego[2]. Był autorem bądź współautorem ok. 70 publikacji naukowych, w tym 5 wydawnictw książkowych[4]. W jego dorobku znajduje się ponad 20 patentów[4]. Wypromował 13 doktorów i nadzorował 4 habilitacje[4].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (1951)[6]
- Odznaka Racjonalizatora Produkcji (1953)[7]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[8]
- Złota Odznaka Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji (1959)[2]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Meres 1985 ↓, s. 257.
- ↑ a b c d e f Meres 1985 ↓, s. 259.
- ↑ Meres 1985 ↓, s. 257-258.
- ↑ a b c d e f Meres 1985 ↓, s. 258.
- ↑ Wielka Encyklopedia PWN red. Jan Wojnowski, Warszawa 2001, t. 4, s. 175
- ↑ M.P. z 1951 r. nr 79, poz. 1091
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 34, poz. 435
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 50, poz. 487
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Magdalena Meres, prof. dr inż. Eugeniusz Błasiak, „Karta Groni” (XIII), 1985, s. 257-259.
- Odznaczeni Odznaką Nagrody Państwowej
- Odznaczeni Medalem 10-lecia Polski Ludowej
- Ludzie związani z Chorzowem
- Ludzie urodzeni w Żywcu
- Polscy chemicy
- Urodzeni w 1901
- Wykładowcy Politechniki Śląskiej
- Zmarli w 1981
- Odznaczeni odznaką „Zasłużony Racjonalizator Produkcji”
- Odznaczeni odznaką „Racjonalizator Produkcji”
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)