Ewa Drescher-Krasicka

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Drescher-Krasicka
Ewa Białous
Ilustracja
fotografia z 1973
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1939
Horodenka

Data i miejsce śmierci

16 grudnia 1998
Bonn

Zawód, zajęcie

poetka, fizyk

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski
fizyka doświadczalna, 1961

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Ewa Drescher-Krasicka z domu Białous (ur. 24 grudnia 1939 w Horodence, zm. 16 grudnia 1998 w Bonn)[1] – polska poetka, fizyk i naukowiec.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Była córką Franciszka (1901–1980)[2] i Marii Sanetra (1910–1994)[1]. Była uczennicą pierwszego szczecińskiego gimnazjum Janiny Szczerskiej, a w ostatnim roku przed maturą, którą uzyskała w 1956, przeniosła się do II Liceum Ogólnokształcącego im. Mieszka I w Szczecinie[3][4]. Studia fizyki doświadczalnej w Uniwersytecie Wrocławskim ukończyła w 1961[5].

Przez rok była asystentem w Zakładzie Fizyki Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu[4]. Od 1962 była powiązana z Instytutem Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, gdzie pracowała w Zakładzie Akustyki Fizycznej[6]. Była miłośniczką gór i uprawiała taternictwo[7]. W 1968 otrzymała stopień doktora na podstawie pracy Eksperymentalna analiza dynamicznego zniszczenia elementów o złożonym kształcie (promotor: prof. Wojciech Szczepiński)[8]. W roku 1980 wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuowała pracę naukową[4].

Przewieziona do Niemiec dla leczenia choroby nowotworowej zmarła w 1998 w szpitalu w Bonn[9]. Została pochowana na cmentarzu Centralnym w Szczecinie w grobowcu rodzinnym (kwatera 4B, rząd 12, grób 5)[10][11].

Działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]

Zajmowała się ultradźwiękowymi metodami badania własności wytrzymałości materiałów[12][13]. Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych była pracownikiem naukowym przez pięć lat w Johns Hopkins University w Baltimore (Maryland), później w National Institute of Standards and Technology w Gaithersburg (Maryland) koło Waszyngtonu[9]. Współpracowała z brytyjskim Uniwersytetem Cambridge[14]. Kontynuowała zainteresowania metodami ultradźwiękowymi[15]. Była autorką ponad 50 artykułów naukowych, w tym publikacji w czasopiśmie „Nature”[16]. Była także autorką trzech patentów amerykańskich przydatnych do kontroli jakości mikroprocesorów[17][18]. W 1997 przedstawiła trzy publikacje na międzynarodowej konferencji technologii kompozytów na Hawajach, której była współorganizatorką[19]. Była członkiem amerykańskiego Towarzystwa Badań Naukowych Sigma Xi[20].

Twórczość literacka[edytuj | edytuj kod]

Jako pisarka i poetka debiutowała w 1957 w prasie wrocławskiej, także pisząc teksty dla studenckiego Teatru Kalambur we Wrocławiu. W 1961 telewizja katowicka przedstawiła jej jednoaktówkę Blaszany kot[21]. W 1970 Radio Szczecin nadało audycję jej autorstwa „Poezja o lesie”[22]. Pisała teksty[23] i liczne wiersze o tematyce górskiej[24][25]. W latach 1978 i 1979 korespondowała z tłumaczem Karlem Dedeciusem – jej listy są przechowywane w archiwach Uniwersytetu we Frankurcie nad Odrą[26]. Była autorką dwóch tomów poezji i jednej powieści[27][28] oraz licznych wierszy drukowanych w periodykach i antologiach[29]. Jednym z tematów było macierzyństwo[30]. Jej wiersze są nadal publikowane[31][32][33] i w 2007 zostały wybrane do antologii Tatry i poeci[34][35]. Przełożyła na język angielski wiersze Anny Świrszczyńskiej[4]. Piotr Kuncewicz określił ją jako poetkę „sławnego pokolenia” lat 60. XX wieku[36].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Zawarła związki małżeńskie z Andrzejem Drescherem[7], Maciejem Krasickim (1940-1999)[1] i Charlesem Williamsem. Dwa pierwsze zakończyły się rozwodami, a trzeci separacją[9]. Z pierwszego małżeństwa miała syna Patryka i wnuczkę Sabrinę[4][37]. Do sygnowania publikacji używała nazwisk Białous, Białous-Drescher i Drescher-Krasicka.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Kondolencje synowi Patrykowi złożył pisemnie 20 stycznia 1999 prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton[4]. W lipcu 2015 doroczne spotkanie mieszkańców i przyjaciół ulicy Marii Skłodowskiej-Curie w Szczecinie było poświęcone dawnej mieszkance – Ewie Drescher-Krasickiej i jej twórczości[37].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [online], Ewa Białous (ID: ut.18.3.62) [dostęp 2019-11-30].
  2. ↑ Franciszek Białous [online], sedina.pl, 31 stycznia 2007 [dostęp 2019-12-05].
  3. ↑ II Liceum Ogólnokształcące im. Mieszka I w Szczecinie [online], Spis absolwentów – Białous, Ewa 1956 [dostęp 2019-12-04].
  4. ↑ a b c d e f Barbara Bartczak, Żegnał ją Bill Clinton ... Wspomnienie o Ewie, „Kurier Szczeciński” (185), 29 października 1999, s. 14, ISSN 0137-9240 [dostęp 2020-05-02].
  5. ↑ Teresa Suleja (red.), Absolwenci Uniwersytetu Wrocławskiego, tom I (1946–1989), Acta Universitatis Wratislaviensis No 2433, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2002, s. 362, ISBN 83-229-2277-9 [dostęp 2018-09-20].
  6. ↑ Ewa Białous-Drescher, Sprzężenia akustyczne w badaniach ciała stałego, Warszawa: Instytut Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, 1971 [dostęp 2019-12-04].
  7. ↑ a b Józef Nyka, Pożegnania [online], Głos Seniora 1/1999, 1999 [dostęp 2019-12-03].
  8. ↑ Instytut Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk [online], doktoranci prof. Wojciecha Szczepińskiego: Ewa Drescher (1968) [dostęp 2019-12-03] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-06].
  9. ↑ a b c Obituary – Eva Drescher-Krasicka, Physicist, „The Washington Post”, 31 grudnia 1998 [dostęp 2019-12-01] (ang.).
  10. ↑ Baza nekrologów: Drescher-Krasicka, Ewa z domu Białous [online], Nekrologi warszawskie [dostęp 2019-12-05].
  11. ↑ Internetowa wyszukiwarka zmarłych [online], (Ewa Drescher-Krasicka, zm. 16.12.1998 – Cmentarz Centralny Szczecin; grobowiec rodzinny w kwaterze 4B, rząd 12, grób 5), KsiegaZmarlych24.pl [dostęp 2020-04-27].
  12. ↑ Ewa Białous-Drescher, Ultradźwiękowa metoda badania własności wiążących cementów, cz. 1, 2 i 3, Warszawa: Instytut Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, 1976 [dostęp 2019-12-04].
  13. ↑ Ewa Drescher, Radosław Michałowski, Ultradźwiękowa metoda badania gęstości ośrodków ziarnistych w procesach deformacji, „Mechanika Teoretyczna i Stosowana”, 17 (3), 1979, s. 441–449, ISSN 0079-3701 [dostęp 2019-12-15].
  14. ↑ Materials Science and Engineering Laboratory, National Institute of Standards and Technology, [w:] Marian F. McCurley (red.), International and Academic Activities for FY 1997/1998, Washington: U.S. Government Printing Office, 1999 (Special Publication 940), s. 52 [dostęp 2020-04-28] (ang.).
  15. ↑ Eva Drescher-Krasicka, Scanning acoustic imaging of stress in the interior of solid materials, „The Journal of the Acoustical Society of America”, 94, 1993, s. 453, DOI: 10.1121/1.407057 [dostęp 2019-12-03] (ang.).
  16. ↑ Eva Drescher-Krasicka, J.R. Willis, Mapping stress with ultrasound, „nature”, 384, 1996, s. 52–55, DOI: 10.1038/384052a0 [dostęp 2019-12-03] (ang.).
  17. ↑ Patents by Inventor Ewa Drescher-Krasicka, Justia Patents [dostęp 2019-12-04] (ang.).
  18. ↑ Eva Drescher-Krasicka, Thomas M. Moore, Cheryl D. Hartfield, Scanning acoustic microscopy stress measurements in electronic packaging, „American Institute of Physics Conference Series”, 449, The 1998 International Conference on characterization and metrology for ULSI technology, 1998, 611–613 (.pdf online), DOI: 10.1063/1.56848 [dostęp 2024-04-09] (ang.).
  19. ↑ David Hui (red.), Fourth International Conference on Composite Engineering, ICCE - International Community for Composites Engineering and College of Engineering, University of New Orleans, Big Island of Hawaii, 1997, s. 35, 287, 911 [dostęp 2024-04-09] (ang.).
  20. ↑ Sigma Xi – Member directory [online], Ewa Drescher-Krasicka, 644191 [dostęp 2019-11-29] (ang.).
  21. ↑ a b c Ewa Białous-Drescher, Lustro, (na obwolucie fotografia i biogram autorki), Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1973, ss. 208.
  22. ↑ Twórczość artystyczna Jana Młodawskiego – Radio, 25 września 1970 [dostęp 2019-12-04].
  23. ↑ Ewa Białous, Z piśmiennictwa, „Taternik” (2), 1972, s. 90–91 [dostęp 2019-12-03].
  24. ↑ Ewa Drescher, Lęk, „Taternik”, 44 (4), 1968, s. 192, ISSN 0137-3155 [dostęp 2020-04-27].
  25. ↑ Ewa Drescher, Postawienie stopy ..., „Taternik” (1), 1969, s. 24 [dostęp 2019-12-03].
  26. ↑ Brief von Ewa Bialous Drescher an Karl Dedecius, Universitätsbibliothek Frankfurt, Oder; Dedecius-Archiv, sygnatura 02-02-184, 1978 [dostęp 2019-12-04] (niem.).
  27. ↑ Lesław M. Bartelski, Polscy pisarze współcześni 1939–1991, Leksykon, biogram „Białous (Drescherowa) Ewa”, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1995, s. 22, ISBN 83-01-11593-9.
  28. ↑ Kalendarz historyczny – 2 maja 1939 [online], Portal Polskiego Radia, 2011 [dostęp 2019-12-04].
  29. ↑ Jan Nagrabiecki (red.), Do matki, wyd. 3 zm., (antologia poezji zawiera: Pieśń gorzka Ewy Białous-Drescher), Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1997, ISBN 83-205-4527-7 [dostęp 2019-12-06].
  30. ↑ Ewa Białous-Drescher, Pieśń gorzka, [w:] Jan Nagrabiecki (red.), Do matki. Wybór i posłowie, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1977, s. 285, ISBN 83-205-4527-7.
  31. ↑ Ewa Białous, Wiersze miłosne, Portal wierszy miłosnych [dostęp 2019-12-04].
  32. ↑ Ewa Białous, Cieśle, „Pisarze.pl – e-Dwutygodnik Literacko-Artystyczny”, 24/19 (443), 2016, ISSN 2084-6983 [dostęp 2019-12-04].
  33. ↑ "Kobiety wizje nietrwałe" recital Beaty Lerach [online], Teatr Atelier, Sopot; utwory Ewy Białous-Drescher, trojmiasto.pl, 13 lipca 2006 [dostęp 2019-12-05].
  34. ↑ Michał Jagiełło, Tatry i poeci, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2007, ss. 540, ISBN 978-83-06-03102-7 [dostęp 2019-12-03].
  35. ↑ Józef Nyka, Góry w kulturze [online], Głos Seniora 10/2007 [dostęp 2019-12-04].
  36. ↑ Piotr Kuncewicz, Agonia i Nadzieja – Poezja polska od 1956, t. III, Gdańsk: Wydawnictwo „Tower Press”, 2001, s. 177 (on-line) [dostęp 2019-12-04].
  37. ↑ a b Święto Ulicy Marii Skłodowskiej – Curie [online], wszczecinie.pl, 2015 [dostęp 2020-04-27].
  38. ↑ Ewa Białous, Jabłko, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1971, ss. 67 [dostęp 2019-12-04].
  39. ↑ Co czytać?, „Głos Nowej Huty”, 31 (868), 4 sierpnia 1973, s. 6 [dostęp 2019-12-05], Cytat: Ewa Białous-Drescher — Lustro. Debiut prozatorski młodej pisarki znanej dotąd z twórczości poetyckiej. Książka uzyskała wyróżnienie jako debiut powieściowy.
  40. ↑ Ewa Białous, Niebo piekło, (rysunki i opracowanie graficzne: Franciszek Starowieyski), Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1976, ss. 78, OCLC 830244220 (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Drescher-Krasicka&oldid=73468876”