Explorer 9

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Explorer 9
Ilustracja
Inne nazwy

S-56A

Indeks COSPAR

1961-004A

Państwo

 Stany Zjednoczone

Zaangażowani

NASA

Rakieta nośna

Scout X-1

Miejsce startu

Wallops Flight Facility

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

635 km

Apogeum

2581 km

Okres obiegu

118,38 min

Nachylenie

38,8°

Mimośród

0,120936

Czas trwania
Początek misji

16 lutego 1961 13:05 UTC

Powrót do atmosfery

9 kwietnia 1964

Wymiary
Kształt

kulisty

Wymiary

3,66 m średnicy

Masa całkowita

36 kg[1]

Explorer 9amerykański satelita naukowy będący balonem badającym gęstość atmosfery. Ładunek ten był pierwszym pomyślnie wyniesionym przez rakietę całkowicie na paliwo stałe i pierwszym pomyślnie wyniesionym z poligonu Wallops Island.

Nieudana próba[edytuj | edytuj kod]

Start rakiety Scout X-1 z satelitą Explorer 9 na pokładzie

Satelitę Explorer 9 próbowano wystrzelić wcześniej, jednak z niepowodzeniem. Taką samą rakietę nośną, Scout X-1 wystrzelono 4 grudnia 1960, o godz. 21:14 GMT, również z Wallops Island. Nastąpiła jednak usterka 2. członu rakiety. Satelita na pokładzie tamtej rakiety oznaczany jest S-56, stąd inne oznaczenie Explorera 9S-56A. W indeksie COSPAR tę nieudaną próbę oznaczono jako 1960-F17.

Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]

Balon Explorer 9 badał gęstość atmosfery. Wykorzystywany był do tego opór aerodynamiczny stawiany przez symetryczną powierzchnię statku. Składał się on z dwóch półkul cienkiej folii aluminiowej połączonych mylarową taśmą. Złożony i pusty balon – umieszczony w rakiecie – miał kształt walca o wymiarach 21,6 na 48,3 cm. Po wystrzeleniu nadmuchany był azotem z butli i odrzucony od ostatniego członu rakiety mechaniczną sprężyną. W środku umieszczono również akumulator ładowany przez ogniwo słoneczne, znajdujące się na powierzchni balonu. Powierzchnię równomiernie pokrywały kropki białej farby (o średnicy 5,1 cm), które miały zapewniać stabilizację temperatury satelity. W balonie znajdował się również nadajnik radiowy na częstotliwości 136 MHz, o mocy 15 mW – uległ awarii po wykonaniu pierwszej orbity uniemożliwiając radiowe śledzenie statku. NASA musiała użyć naziemnej sieci kamer Bakera-Nunna do optycznego śledzenia satelity.


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Encyclopedia Astronautica podaje 7 kg dla S-56A i 6 kg dla S-56

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]