Fiodor Kuzniecow (1898–1961)

Fiodor Izydorowicz Kuzniecow
Фёдор Исидорович Кузнецов
	generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia	29 września 1898 ; Bałbieczyno; Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	22 marca 1961 ; Moskwa; ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1948
Siły zbrojne	armia carska (1914 – 1918); Armia Czerwona (1918 – 1948)
Stanowiska	dowódca Frontu Północno-Zachodniego, 21 Armii, Frontu Centralnego, 51 Armii, 61 Armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, ; wojna domowa w Rosji, ; kampania wrześniowa; Wielka Wojna Ojczyźniana
	Odznaczenia

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 18 sie 2012, była oparta na tej wersji.

Fiodor Izydorowicz Kuzniecow (ros. Фёдор Исидорович Кузнецов) (ur. 29 września^[1] 1898 w Bałbieczynie, zm. 22 marca 1961 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał pułkownik.

Życiorys

Urodził się we wsi Bałbieczyno w obwodzie mohylewskim. W 1914 roku został wcielony do armii rosyjskiej gdzie ukończył szkołę chorążych. Uczestnik I wojny światowej. Walczył na Froncie Zachodnim, dowódca plutonu i drużyny pieszych zwiadowców.

W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej na Froncie Zachodnim i na Białorusi. W tym czasie był kolejno: dowódcą kompanii, batalionu, pułku.

Po zakończeniu wojny domowej w latach 1922-1935 kolejno dowódca pułku strzelców, komendant oddziału szkolnego, komendant Moskiewskiej Wojskowej Szkoły Piechoty. W latach 1935-1938 pracownik Akademii Wojskowej im. M. Frunzego, kolejno komendant kursu, naczelnik fakultetu i katedry.

W czerwcu 1938 roku został zastępcą dowódcy Samodzielnego Białoruskiego Okręgu Wojskowego, funkcję tę pełnił czerwca 1940 roku. W trakcie agresji ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 roku zastępca dowódcy Frontu Białoruskiego utworzonego na bazie Samodzielnego Białoruskiego Okręgu Wojskowego.

W czerwcu 1940 roku został komendantem Akademii Sztabu Generalnego, w sierpniu dowódcą Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego, a w grudniu Samodzielnego Nadbałtyckiego Okręgu Wojskowego.

W chwili ataku Niemiec na ZSRR dowódca Frontu Północno-Zachodniego powstałego na bazie dowodzonego przez niego okręgu wojskowego. Odwołany ze stanowiska dowódcy frontu z powodu klęski podległych mu w lipcu 1941 roku został dowódcą 21 Armii. Już w dniu 26 lipca 1941 roku został dowódcą utworzonego Frontu Centralnego, którym dowodzi w czasie walk w rejonie Smoleńska.

W dniu 14 sierpnia 1941 roku został dowódcą 51 Samodzielnej Armii, której zadaniem była obrona Krymu. W związku z przełamaniem pozycji obronnych 51 Armii przez wojska niemieckie w październiku 1941 roku odwołany ze stanowiska.

W listopadzie 1941 roku odwołany do Moskwy został szefem sztabu 28 Armii Rezerwowej, a grudniu zastępcą dowódcy Frontu Zachodniego i to stanowisko zajmował w czasie kontrofensywy pod Moskwą. W styczniu 1942 roku został dowódcą 61 Armii, którą dowodził do kwietnia 1942 roku.

W okresie do kwietnia do lipca 1942 roku komendant Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, później w dyspozycji Sztabu Generalnego.

W sierpniu 1943 roku zastępcą dowódcy Frontu Wołchowskiego, a potem Karelskiego. W lutym 1945 roku został dowódcą Uralskiego Okręgu Wojskowego, którego dowódcą był do momentu przeniesienia do rezerwy.

W 1948 roku przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w Moskwie, gdzie zmarł.

Awanse

Odznaczenia

Order Lenina – dwukrotnie
Order Czerwonego Sztandaru – trzykrotnie
Order Suworowa II klasy
Order Czerwonej Gwiazdy

↑ Według kalendarza juliańskiego 17 września.

Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.

BŁĄD PRZYPISÓW

Bibliografia

Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 118-119. ISBN 5-86090-113-5.
Великая Отечественная война 1941-1945: Энциклопедия. Moskwa: Советская энциклопедия, 1985, s. 388.
Кузнецов Федор Исидорович. Wielka Encyklopedia Radziecka. [dostęp 2011-02-02]. (ros.).

[1] Według kalendarza juliańskiego 17 września.

[1]