Franciszek Dzidowski
 starszy posterunkowy
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 października 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1940 |
| Formacja | |
| Stanowiska |
Posterunek PP Włodzimierz Wołyński |
| Główne wojny i bitwy |
{{{wojny i bitwy}}} |
Franciszek Dzidowski (ur. 12 października 1893 w Mstyczowie, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – starszy posterunkowy Policji Państwowej, ofiara zbrodni katyńskiej[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1893 roku w rodzinie chłopskiej Jana i Tekli z domu Kaczorów w Mstyczowie. W wieku dwunastu lat został całkowicie osierocony. Przebywał w swojej rodzinnej miejscowości do momentu powołania do służby wojskowej, po której wstąpił do policji. Przeniesienie do Włodzimierza Wołyńskiego miało miejsce w nieznanej dacie.
Tam poznał swoją przyszłą żonę, Annę z Nikońskich (zm. 3 grudnia 1986), którą poslubił 2 maja 1926. Mieli dwoje dzieci: syna Janusza (ur. 27 listopada 1929, zm. 25 lutego 1993) i córkę Alinę (ur. 6 marca 1935)[2].
W 1939 roku został powołany do wojska, lecz po dwóch tygodniach powrócił do domu. Został aresztowany przez NKWD w nocy z 8 na 9 kwietnia 1940 roku i później zamordowany w zbrodni katyńskiej, będąc wymienionym na Ukraińskiej Liście Katyńskiej[3].
Losy rodziny[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Anną z Nikońskich, miał syna Janusza, inżyniera górnika, i córkę Alinę. Jego żona pracowała jako intendentka, sekretarka i pomoc kucharska.
Anna oraz dzieci zostali zesłani przez NKWD w kwietniu 1940 roku do Kazachskiej SRR, gdzie przebywali do czasu zakończenia II wojny światowej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 22. [dostęp 2020-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-11)].
- ↑ Ankiety personalne wypełniane przez samych represjonowanych bądź ich rodziny, zbiory Ośrodka Karta, sygn. IR/25838/02
- ↑ Lista Ukraińska, czyli lista obywateli polskich zamordowanych na Ukrainie na podstawie decyzji Biura Politycznego WKP(b) i naczelnych władz państwowych ZSRR z 5 marca 1940, kopia Ośrodka Karta, sygn. IV/IV/186
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Tarczyński (red.), Zuzanna Gajowniczek (red., tłum.): Zeszyty Katyńskie. T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISSN 1426-4064.
- Cmentarze katyńskie – Lista ofiar. [dostęp 2021-12-21].
- Polski Cmentarz Wojenny Kijów-Bykownia. T. 1, 5, 6. Praca zbiorowa pod red. Andrzeja Krzysztofa Kunerta. Warszawa: ROPWiM, 2015