Franciszek Iwanicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Iwanicki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1815
Lubelszczyzna

Data i miejsce śmierci

17 maja 1916
Lwów

proboszcz w Wołkowie
Okres sprawowania

1874–1913

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

dominikanie

Prezbiterat

1894

Odznaczenia
Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)

Franciszek Iwanicki (ur. 3 grudnia 1815 na Lubelszczyźnie, zm. 17 maja 1916 we Lwowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, dominikanin, uczestnik powstania listopadowego i powstania styczniowego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 3 grudnia 1815 roku[1][2][3]. Pochodził z ziemi lubelskiej[4]. Uczył się w gimnazjum w Warszawie[4]. Jego kształcenie przerwał wybuch powstania listopadowego 1830-1831, w którym brał udział[4]. Uczestniczył w bitwach pod Dębem, pod Grochowem, na Woli[3][5][4]. Z okresu powstania wyniósł ranę postrzałową nogi, aczkolwiek odniesioną przypadkowo, a nie w walkach[1].

Po upadku powstania podjął służbę we władzach powiatowych na Lubelszczyźnie jako aplikant[4]. Odpowiadając na głos powołania zakonnego w 1835 wstąpił do zakonu dominikanów[4]. W 1840 otrzymał sakrament święceń kapłańskich[4][6]. Posługiwał w Warszawie, a potem w Krasnobrodzie[4].

Po wybuchu powstania styczniowego w 1863 otrzymał polecenie wykonywania służby kapelana w powiecie janowskim, polegającej na odbieraniu przysiąg oraz udzielania pociechy[7][1][4]. Po upadku zrywu niepodległościowego został ostrzeżony przez Polaka służącego w armii rosyjskiej o zamiarze aresztowania go, w związku z czym wyjechał do Galicji pod zaborem austriackim[4]. Tam sekularyzował się, po czym został przyjęty do diecezji lwowskiej przez abp. Franciszka Ksawerego Wierzchleyskiego[4]. Był wikarym w kościele św. Andrzeja Apostoła w Lipsku, a potem w Żniatynie[4]. Następnie, od 1874 do 1913 sprawował stanowisko proboszcza w Wołkowie[4].

Otrzymał przywilej noszenia Rokiety i Mantoletu[6]. Był honorowym asystentem konsystorza[6]. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Franciszka Józefa[8][6]. Był współpracownikiem „Kurjera Lwowskiego”[1].

W 1913 ustąpił ze stanowiska proboszcza parafii w Wołkowie i przeszedł w stan spoczynku[5][4]. Wtedy osiadł w Starym Siole[5][4]. Podczas I wojny światowej i inwazji rosyjskiej, wojska okupacyjne obrabowały jego majątek na probostwie i zniszczyły jego bibliotekę wraz z pamiątkami i zapiskami z powstania listopadowego[1][5][4]. Następnie zamieszkał we Lwowie w kościele oo. Reformatów we Lwowie[3][5][4]. Do końca życia był najstarszym prezbiterem jubilatem w całej archidiecezji lwowskiej[6][9]. Od jesieni 1915 był złożony chorobą reumatyczną[1]. Zmarł 17 maja 1916 we Lwowie[5][4]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie w kwaterze powstańców 1863/1864 (rząd I)[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Ks. Franciszek Iwanicki. Jubilat i uczestnik walk r. 1831. „Kurjer Lwowski”. Nr 450, s. 1, 29 listopada 1915. 
  2. ↑ Tu podano 27 grudnia 1815. † Ks. Franciszek Iwanicki. „Kurjer Lwowski”. Nr 253, s. 1, 19 maja 1916. 
  3. ↑ a b c Jeden z ostatnich. „Nowości Illustrowane”. Nr 3, s. 7, 15 stycznia 1916. 
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r † Ks. Franciszek Iwanicki. „Kurjer Lwowski”. Nr 253, s. 1, 19 maja 1916. 
  5. ↑ a b c d e f Kronika. † Ks. Franciszek Iwanicki. „Kurjer Lwowski”. Nr 252, s. 3, 19 maja 1916. 
  6. ↑ a b c d e Schematismus Universi Saecularis et Regularis Cleri Archi Diaeceseos Metropol. Leopol. Rit. Lat.. Lwów: 1913, s. 156, 197.
  7. ↑ Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 208, s. 4, 29 lipca 1891. 
  8. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916, s. 160.
  9. ↑ Schematismus Universi Saecularis et Regularis Cleri Archi Diaeceseos Metropol. Leopol. Rit. Lat.. Lwów: 1916, s. 71.
  10. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 301. ISBN 83-04-02817-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Iwanicki&oldid=67282771”