Franciszek Peisert

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Peisert
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

26 października 1886
Rogaszyce

Data i miejsce śmierci

22 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Franciszek Peisert (ur. 26 października 1886 w Rogaszycach, zm. 22 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan administracji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 26 października 1886 roku w Rogaszycach, w powiecie ostrzeszowskim[1] w rodzinie oberżysty. Przed 1892 rokiem rodzice przeprowadzili się do Dusiny pod Gostyniem, gdzie ojciec, Józef Peisert[2] zajmował się handlem bydłem. Franciszek uczęszczał przez osiem lat do szkoły elementarnej w Gostyniu, a po jej ukończeniu pracował przez dwa lata w kasie powiatowej. W latach 1903-1906 był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Gostyniu i brał czynny udział w pracy niepodległościowej. Pracował głównie z młodzieżą rzemieślniczą, kształcąc ją poprzez pogadanki z historii i literatury ojczystej. Walczył w I wojnie światowej i powstaniu wielkopolskim.

31 marca 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 78. lokatą w korpusie oficerów administracyjnych, dział gospodarczy[3]. W 1928 roku pełnił służbę w 16 pułku artylerii polowej w Grudziądzu na stanowisku płatnika[4].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grudziądz[5].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Rozpoznany podczas ekshumacji w 1943, nr AM 882[6] Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Był żonaty i miał pięcioro dzieci[8].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kalendarz Grudziądzki 2001 - Grudziądzkie Towarzystwo Kultury, Grudziądz 2001 s.62
  2. Nowydwór – Prasa w starym stylu [online], www.genealogiapolska.pl [dostęp 2018-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-05] (pol.).
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 178.
  4. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 390, 445, 793.
  5. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 371.
  6. Pr. zb. „Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego”, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Warszawa 2000
  7. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  8. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 469. [dostęp 2016-08-02].
  9. Wojciech Śmigielski, Mieszkańcy Gostynia i okolic w mogiłach katyńskich, Gostyń 2015.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]