GJ 388

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
GJ 388
γ Leo C
Dane obserwacyjne (J2000)
Gwiazdozbiór

Lew

Rektascensja

10h 19m 36,281s[1]

Deklinacja

+19° 52′ 12,01″[1]

Paralaksa (π)

0,201368 ± 0,000068[1]

Odległość

16,1972 ± 0,0055 ly
4,9660 ± 0,0017 pc

Wielkość obserwowana

9,52m[1]

Ruch własny (RA)

−498,60 ± 0,12 mas/rok[1]

Ruch własny (DEC)

−43,683 ± 0,10 mas/rok[1]

Prędkość radialna

12,5 ± 0,2 km/s[1]

Charakterystyka fizyczna
Rodzaj gwiazdy

czerwony karzeł

Typ widmowy

M4,5 V[2]

Masa

0,36[2] M

Metaliczność [Fe/H]

0,07[2]

Wielkość absolutna

11,04m[3]

Jasność

0,0046 L[2]

Temperatura

3156 K[2]

Alternatywne oznaczenia
2MASS: J10193634+1952122
Bonner Durchmusterung: BD +20 2465
Boss General Catalogue: GC 14167
SAO Star Catalog: SAO 81292
AD Leonis, TYC 1423-174-1[1]

GJ 388 (AD Leonis) – gwiazda w gwiazdozbiorze Lwa, odległa o 16,2 roku świetlnego od Słońca. Jest jedną z najbliższych Układowi Słonecznemu gwiazd.

Charakterystyka obserwacyjna[edytuj | edytuj kod]

Jej jasność wizualna to 9,52m. Jest ona zatem za słabym obiektem, by można było ją dostrzec gołym okiem. Należy do gwiazd rozbłyskowych, jako gwiazda zmienna nosi oznaczenie AD Leonis[1].

Jest to optyczna towarzyszka jasnej gwiazdy podwójnej Gamma Leonis[1]. Sama GJ 388 była podejrzewana o podwójność, jednak obserwacje z użyciem koronografu nie potwierdziły istnienia towarzyszki[4].

Charaketerystyka fizyczna[edytuj | edytuj kod]

AD Leonis to czerwony karzeł, należący do typu widmowego M4,5. Ma temperaturę około 3150 K i jasność równą około pół procent jasności Słońca. Jej masa to 0,36 masy Słońca[2].

Możliwy układ planetarny[edytuj | edytuj kod]

Analizy zmian prędkości radialnej tej gwiazdy z 2019 roku wskazywały, że może okrążać ją planeta pozasłoneczna oznaczona AD Leo b. Miałaby to być gorąca planeta gazowa o masie minimalnej ocenianej na 23,1 M🜨[2][5]. Analizy z 2020 roku przeczą jednak jej istnieniu[6].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j GJ 388 w bazie SIMBAD (ang.)
  2. a b c d e f g M. Tuomi i inni, Frequency of planets orbiting M dwarfs in the Solar neighbourhood, „arXiv”, 2019, arXiv:1906.04644 (ang.).
  3. Obliczona na podstawie wielkości obserwowanej i paralaksy.
  4. Oppenheimer, B.R.; Golimowski, D.A.; Kulkarni, S.R.; Matthews, K.; Nakajima, T.; Creech-Eakman, M.; Durrance, S.T. A Coronagraphic Survey for Companions of Stars within 8 Parsecs. „The Astronomical Journal”. 121 (4), s. 2189–2211, 2001. DOI: 10.1086/319941. arXiv:astro-ph/0101320. Bibcode2001AJ....121.2189O. (ang.). 
  5. AD Leo b w serwisie The Extrasolar Planets Encyclopaedia (ang.) [dostęp 2019-06-25].
  6. I. Carleo i inni, The GAPS Programme at TNG XXI – A GIARPS case-study of known young planetary candidates: Confirmation of HD 285507 b and refutation of AD Leo b, „Astronomy & Astrophysics”, A5, 2020, s. 638, DOI10.1051/0004-6361/201937369, Bibcode2020A&A...638A...5C, arXiv:2002.10562 (ang.).