GrANT
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
НПКЦ «Новик-XXI век» |
| Konstruktor |
Nikołaj Walerjewicz Czistiakow |
| Typ | |
| Załoga |
0 |
| Historia | |
| Data oblotu |
2001 |
| Lata produkcji |
2001 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x silnik tłokowy 3W ZDZ |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
2,5 m |
| Długość |
2,235 m |
| Wysokość |
0,45 m |
| Masa | |
| Własna |
14 kg |
| Użyteczna |
3 kg |
| Startowa |
16-20 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
160 km/h |
| Prędkość przelotowa |
120 km/h |
| Pułap |
3000 m |
| Zasięg |
70 km |
| Długotrwałość lotu |
3 h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Rosja | |
GrANT (ros. ГрАНТ - Гражданский аэродинамический наблюдатель телевизионный) – rosyjski bezzałogowy statek powietrzny przeznaczony do rozpoznania lotniczego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prace nad dronem zostały rozpoczęte w sierpniu 2000 r., jego konstruktorem był Nikołaj Walerjewicz Czistiakow (ros. Николай Валерьевич Чистяков) a prace konstrukcyjne prowadziło Naukowo-Przemysłowe Centrum Konstrukcyjne "Nowik-XXI wiek" (ros. Научно-производственный конструкторский центр "Новик-XXI век")[1]. W sierpniu 2001 r. dokonano oblotu prototypu. Został on zaprojektowany jako alternatywa dla Tu-141 Striż, miał zapewnić tani środek obserwacji pola walki. Jego zaletą miał być niski koszt produkcji i eksploatacji. Aby to osiągnąć w jego konstrukcji zastosowano podzespoły produkowane seryjnie oraz technologie stosowane w modelarstwie lotniczym[2]. Konstrukcja została zaprezentowana na pokazach MAKS-2001, na pokazach MAKS-2003 przedstawiono jego poprawioną wersję[3].
Dron stanowi część systemu, w skład którego wchodzi stacja bazowa zamontowana na pojeździe UAZ-3741 oraz dwa drony przewożone w kontenerach transportowych umieszczonych na pojazdach UAZ-3303. Jako wyposażenie GrANT-a przewidziano stabilizowaną żyroskopowo kamerę telewizyjną pracującą w paśmie widzialnym lub podczerwieni. Dla uproszczenia konstrukcji zrezygnowano z jej zamontowania w ruchomym stanowisku oraz wykorzystania obiektywów zmiennoogniskowych. Dodatkowo dron może przenosić wyposażenie specjalne, m.in. laserowy dalmierz mogący służyć do oznaczania celów[4]. Za kontrolę lotu i analizę przesyłanych danych odpowiada dwóch operatorów, gdzie pierwszy dokonuje wstępnej selekcji obrazu wideo i przesyła wybrane sekwencje drugiemu, który zajmuje się szczegółową analizą oraz ustaleniem współrzędnych celów[5].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Dron jest zbudowany w układzie wolnonośnego górnopłatu. W przedniej części kadłuba znajdował się dwusuwowy dwucylindrowy silnik typu bokser 3W ZDZ napędzający śmigło ciągnące. Za nim jest umieszczony przedział przeznaczony na wyposażenie użytkowe. Kadłub jest zakończony wolnonośnym usterzeniem w kształcie litery T. Start drona odbywa się za pomocą mechanicznej katapulty wykorzystującej obciążniki o masie 230 kg. GrANT ląduje na wzmocnionej dolnej części kadłuba lub, w sytuacji awaryjnej, z wykorzystaniem spadochronu[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Научно-производственный конструкторский центр "Новик-XXI век". ООО «АвиаПорт». [dostęp 2023-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-05)]. (ros.).
- ↑ ГрАНТ. Уголок неба. [dostęp 2023-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-05)]. (ros.).
- ↑ Gordon 2005 ↓, s. 94.
- ↑ ГрАНТ!. www.novik-xxi.narod.ru. [dostęp 2023-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-05)]. (ros.).
- ↑ Гражданский аэродинамический наблюдатель телевизионный ГрАНТ. Российские Беспилотники. [dostęp 2023-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-05)]. (ros.).
- ↑ ГрАНТ®. Гражданский аэродинамический наблюдатель телевизионный. Пояснительная записка. Pandia. [dostęp 2023-01-05]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Yefim Gordon: Soviet/Russian Unmanned Aerial Vehicles. Hinckley: Midland Publishing, 2005, seria: RED STAR. 20. ISBN 1-85780-193-8. OCLC 232000548.
| Samoloty | |||
|---|---|---|---|
| Śmigłowce |
| ||
| Quadcoptery |
|
.svg)
