PS-01 Komar
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Отраслевое специальное конструкторское бюро МАИ |
| Typ | |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
0 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1978 |
| Liczba egz. |
3 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 x silnik spalinowy MP-5 „Ural-2” |
| Moc |
12 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
2,12 m |
| Długość |
2,15 m |
| Powierzchnia nośna |
1,3 m² |
| Masa | |
| Własna |
90 kg |
| Użyteczna |
30 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
180 km/h |
| Prędkość minimalna |
85 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
2,7 m/s |
| Zasięg |
100 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
 ZSRR
| |
PS-01 Komar (ros. ПС-01 «Комар») – doświadczalny radziecki bezzałogowy statek powietrzny przeznaczony do rozpoznania.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Opracowanie konstrukcji rozpoczął w 1978 r. zespół składający się studentów ze J. Timoszyna, R. Ambarcumiana i W. Sołowjewa. Wersja finalna maszyny została opracowana jako projekt pracy dyplomowej W. Sołowjewa. Prace odbywały się w Przemysłowym Biurze Projektów Specjalnych Moskiewskiego Instytutu Lotniczego (ros. Отраслевое специальное конструкторское бюро МАИ – ОСКБЭС МАИ). Konstrukcja powstawała na zamówienie przemysłu zbrojeniowego ZSRR, przewidywano również dla niej zastosowania cywilne[1].
W tunelu aerodynamicznym ADT-102 Centralnego Instytutu Aerohydrodynamicznego (CAGI) przeprowadzono jego badania. Pierwszy egzemplarz PS-01 Komar został przetestowany w 1981 r., drugi w 1982 r. Przeprowadzono badania aparatu w locie, wykonano je na holu za śmigłowcem[2].
Dron charakteryzował się nowatorskimi rozwiązaniami konstrukcyjnymi, z których najważniejszymi były składane skrzydła oraz modułowa budowa kadłuba umożliwiająca wykorzystanie głowic zawierających wyposażenie wymagane przy realizacji aktualnego zadania. Składane skrzydła i modułowa konstrukcja umożliwiły transport urządzenia w kontenerze o wymiarach 2,2 na 0,8 metra. Przygotowani maszyny do lotu z kontenera transportowego odbywało się w krótkim czasie dzięki zastosowaniu łączeń z automatycznymi blokadami właściwego położenia elementów ruchomych[3].
Po raz pierwszy w Związku Radzieckim w konstrukcji został zastosowany układ otunelowanego śmigła i systemu sterowania umieszczonego wewnątrz jego pierścienia. Do napędu użyto dwóch benzynowych dwucylindowych silników spalinowych MP-5 „Ural-2” w układzie boksera[4].
Początkowo w konstrukcji maszyny zastosowano elementy drewniane, które w późniejszym czasie zostały zastąpione włóknem szklanym. Dron startował z katapulty, lądowanie odbywało się z wykorzystaniem spadochronu, którego zasobnik znajdował się w części ogonowej. Przewidywano również możliwość startu urządzenia po zrzuceniu go przez nosiciela. Zastosowana konstrukcja maszyny w układzie bezogonowym ze skrzydłem o małym wydłużeniu pozwoliła na stworzenie stabilnej platformy do przenoszenia wyposażenia rozpoznawczego. Zbudowano trzy egzemplarze drona, które wykorzystano do testów. Konstrukcja nie była rozwijana w późniejszych latach. Doświadczenia uzyskane przy budowie Komara wykorzystano do stworzenia seryjnego drona Szmiel-1[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ ПС-01 Комар. Уголок неба. [dostęp 2022-12-14]. (ros.).
- ↑ ПС-01 «КОМАР». Авиация - коммерческая, гражданская, спецавиация.... [dostęp 2022-12-14]. (ros.).
- ↑ ПС-01 Комар. Avia.pro. [dostęp 2022-12-14]. (ros.).
- ↑ ПС-01 Комар. Экспериментальный малоразмерный ДПЛА. ОСКБЭС МАИ. [dostęp 2022-12-14]. (ros.).
- ↑ ПС-01 Комар (МАИ). Drone Catalog. [dostęp 2022-12-14]. (ros.).
| Samoloty | |||
|---|---|---|---|
| Śmigłowce |
| ||
| Quadcoptery |
|
.svg)
